Wracajcie synowie ludzcy, aby być uczniami Jezusa!

Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem… (por. Łk 14, 33).

Cóż więc takiego może stać nam na przeszkodzie, by pójść za Jezusem? Ojciec, matka, mąż, żona, a może teściowa przeszkadza mi w tym, aby być uczniem Jezusa!? Albo może w podejmowaniu codziennego krzyża i w naśladowaniu Chrystusa Pana przeszkadza mi Ojciec Rydzyk, Arcybiskup Jędraszewski, albo jakikolwiek inny duchowny, który kiedyś swoim zachowaniem, postawą, zraził mnie do Kościoła, albo powiedział coś nie tak, coś co nie odpowiada moim przekonaniom? No właśnie!

Prawda jest taka, Siostry i Bracia, że nie dobra materialne – pieniądze, samochód, bogactwa; nie ludzie – wredna teściowa, upierdliwy proboszcz, zarozumiały współmałżonek, ale moje własne widzi mi się sprawia, że nie mogę być uczniem Jezusa.

Bo przecież ja uważam, że czyny homoseksualizmu to przecież nic złego. Aborcja? A co was obchodzi mój brzuch!? Mój brzuch moja sprawa… Eutanazja? Nosz kurcze – bądź człowiekiem… Po co ma się staruszek męczyć… Seks bez zobowiązań? No przecież nie będę się żenił z każdą kobietą, z którą kładę się do łóżka. Kto będzie płacił za te wszystkie wesela? Eucharystia? A to ja nie mam nic lepszego do roboty, tylko w kółko do kościoła latać i rzucać księżom na tacę!? Spowiedź? Nikogo nie okradłem, nie zabiłem, przecież ja nie mam grzechów. Noo, żeby wszyscy byli choć trochę tak święci jak ja! I mógłbym tak, Siostry i Bracia, wymieniać, wymieniać, i wymieniać… Bo mnie się wydaje, bo moim zdaniem, bo ja uważam, bo ja mam prawo, bo mnie się należy…

Kto tak myśli, i tak postępuje, nie może być uczniem Jezusa! Bo nie bierze na swoje ramiona krzyża, krzyża wyrzeczenia, krzyża umartwienia, krzyża wstrzemięźliwości… Nie może być uczniem Jezusa ten, kto ponad autorytet Boga i Kościoła, stawia swój własny autorytet. Chrystus Pan, ustami psalmisty, nawołuje nas dzisiaj do nawrócenia: Wracajcie, synowie ludzcy [Ps 90(89), 3-4]!

Porzućcie własne widzi mi się, ludzkie autorytety, i własne przekonania, a uszanujcie mój Boski autorytet, autorytet uświęcanej przeze Mnie tradycji Kościoła, która sprawia, że ścieżki mieszkańców ziemi stają się proste, a ludzie poznają, co Bogu się podoba.

Stąd też ja, niczym Apostoł Paweł, który wzywał Filemona do przyjęcia Onezyma (por. Flm 9b-20. 11-12), wzywam was Siostry i Bracia, byście przyjęli i uszanowali uświęconą przez wieki tradycję Kościoła, pamiętając, że przyrzekliśmy wielkie rzeczy, a Większe zostały nam przyrzeczone. Zachowajmy te, wzdychajmy do tamtych, bo rozkosz krótka, a kara wieczna. Małe cierpienie, a chwała nieskończona. Wielu wezwanych, a mało wybranych. Wszyscy jednak otrzymamy zapłatę (por. słowa zachęty świętego ojca naszego Franciszka skierowane do braci), więc póki mamy czas, czyńmy dobrze: Każdego dnia klękając do modlitwy, regularnie się spowiadając, co niedzielę przystępując do Ołtarza Bożego i przyjmując Najświętszy Sakrament nie do rąk, ale do ust, z szacunkiem i miłością! I nie ulegajmy różnego rodzaju nowomodzie, która swymi mackami próbuje dosięgnąć nawet Kościoła Świętego.

Tylko postępując i żyjąc według wskazań Ewangelii Świętej, zgodnie z Tradycją Kościoła Świętego staniemy się godnymi miana uczniów Chrystusa, na wzór św. O.N. Franciszka z Asyżu, który w swoim Testamencie zapisał takie oto słowa:

I chociaż miałbym tak wielką mądrość jak Salomon, a spotkałbym bardzo biednych kapłanów tego świata(..), chcę się ich bać, kochać i szanować jako moich panów. I nie chcę dopatrywać się w nich grzechu, ponieważ rozpoznaję w nich Syna Bożego i są moimi panami. I postępuję tak, ponieważ na tym świecie nie widzę niczego wzrokiem cielesnym z Najwyższego Syna Bożego, tylko Jego Najświętsze Ciało i Najświętszą Krew, które oni przyjmują i oni tylko innym udzielają. I pragnę aby te najświętsze tajemnice były ponad wszystko czczone, uwielbiane i umieszczane w godnych miejscach. Amen.

Homilia na 8 września 2019 r. Niedziela, Rok C, I. Dwudziesty trzeci tydzień okresu zwykłego
Do czytań: Mdr 9, 13-18 | Ps 90 (89), 3-4. 5-6. 12-13. 14 i 17 | Flm 9b-10. 12-17 | Łk 14, 25-33

opr. ac/ac