Jak to możliwe

«Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój
ludziom Jego upodobania».

Dziś, w noc Bożego Narodzenia, to do nas skierowane zostają słowa: „Narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan”. Przeżywamy noc pełną światła: „Chwała Pańska zewsząd ich oświeciła”. Łukasz starannie opracował ten tekst, abyśmy mogli odczuć wagę słów, które rodzą w nas adorację: chwała Pańska, Zbawiciel, Mesjasz, Pan. Łukasz lubi dawać ten tytuł Jezusowi — tytuł, który w noc Bożego Narodzenia opromieniony jest już chwałą Bożą.

Dzieciątko w stajence to Bóg — co roku odżywa w nas to zdumienie. Cicha Noc, święta Noc stale na nowo oswaja nas z tym stwierdzeniem, które jest naszą wiarą i które potrzebuje całej mocy naszej wiary: Bóg jest tu, w tym Dziecku.

„Życie objawiło się i my głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione” (1 J 1,2).

Nasze życie ludzi wierzących — życie obecne i przyszłe — uzależnione jest od tego, co głoszą Jan, Marek, Mateusz i Łukasz: Dziś dla ciebie narodził się Zbawiciel, jest Nim to Dziecko, które jest Bogiem.

Dowód wprowadza nas jednak w zakłopotanie: „Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki: to będzie znakiem dla was”. Znakiem, że jest Bogiem? Powinny być trąby, błyskawice, złoto, armie i tłumy, całe to tradycyjne zamieszanie, jakie otacza wielkich tego świata.

Bóg jest potężny... Do tego stopnia, że potrafi przyjść w ubóstwie i milczeniu! Muszę łączyć jako jedno Jego transcendencję i to Dziecko. Nie może mi umknąć — kiedy próbuję poznać Jezusa — ani Jego bóstwo, ani Jego pokorne człowieczeństwo. Tu, w żłóbku, rozpoczyna się przygoda, wobec której blaknie każda inna: oto Ktoś staje się po ludzku Bogiem i po Bożemu człowiekiem.

Jaką niesamowitą wartość musi mieć nasze życie, skoro Bóg do tego stopnia się z nim wiąże. Ale jaka niewiarygodna miłość, że tego chce. Dziś, przy żłóbku, nie mówimy: „Boże mój, jak bardzo Cię kocham”. Dziś mówimy: „Jak bardzo nas kochasz!”.

ANDRÉ SÈVE, Homilie niedzielne Kraków 1999