Święto Narodzenia NMP

Święto Narodzenia NMP obchodzono już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa w Jerozolimie, potem w Konstantynopolu. W Polsce Narodzenie Najświętszej Maryi Panny świętowano jako święto Matki Boskiej Siewnej. Przynoszono do kościoła ziarno przeznaczone na jesienny zasiew, a kapłan je święcił.

Czytania liturgii mszalnej na dzisiejsze święto odnoszą się w całości do Chrystusa. W czytaniu z Księgi Micheasza słyszymy zapowiedź narodzenia Mesjasza wraz z najbardziej istotną informacją, że będzie On pochodził z Betlejem Efrata, najmniejszego spośród plemion judzkich. Czytanie z Listu do Rzymian mówi o konieczności stawania się na wzór obrazu Syna Bożego, aby właśnie On był pierworodnym między wielu braćmi. Czytamy też, że na drodze powszechnego powołania do świętości Bóg współdziała z tymi, którzy Go miłują. Ujmujące są słowa, że tych, których Bóg przeznaczył, „tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też obdarzył chwałą” (Rz 8,30). Użyty w tym fragmencie czas przeszły oznacza, że decyzja wybrania jest nieodwołalna, tak jak nieodwołalne są historyczne etapy zbawczego planu Boga, którego podstawą jest realizacja podobieństwa ludzi do Syna Bożego, a w konsekwencji do samego Ojca w niebie.

Ewangelia przywołuje rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama, który kończy fragment pierwszego rozdziału odczytanej Ewangelii, określany jako drugie zwiastowanie, udzielone św. Józefowi, któremu anioł Pański odkrył tajemnicę zbawienia, oznajmiając równocześnie, że Maryja Dziewica poczęła Syna Bożego Jednorodzonego, który w Jej niepokalanym łonie stał się człowiekiem za sprawą Ducha Świętego. Moment przeżycia dwoistej tajemnicy zwiastowania, zarówno zwiastowania Maryi, jak i tego, które stało się udziałem Józefa, był tak doniosły, że całe ich życie, a zwłaszcza życie Matki Najświętszej, skoncentrowane było na Jezusie. Nic więc dziwnego, że w Kościele utarł się przepiękny zwyczaj, aby święta Matki Bożej odnosić w ich znaczeniu do świąt Pana Jezusa. Liturgia rzymska obchodzi więc ściśle z sobą związane święta: Bożego Narodzenia i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, Ofiarowania Pana Jezusa i Ofiarowania Maryi, Wniebowstąpienia Chrystusa i Wniebowzięcia Jego Matki, Serca Pana Jezusa i Serca Maryi, Męki Pana Jezusa czy Podwyższenia Krzyża i Matki Bożej Bolesnej.

Mimo że źródła o życiu Maryi są nader skąpe, a w Ewangelii nie ma mowy ani o Jej Niepokalanym Poczęciu, ani o Jej narodzeniu, ofiarowaniu czy wniebowzięciu, święta te są jak najbardziej uzasadnione. Słusznie więc mówi się, że jak jutrzenka zapowiada wschód słońca, tak narodziny Najświętszej Maryi Panny zapowiadały ziemi, że kończy się noc ciemności, adwentu, oczekiwania Zbawiciela świata; że Pan jest już blisko. Narodzenie Maryi sprawiło ogromną radość nie tylko Jej rodzicom Annie i Joachimowi, oczekującym daremnie od wielu lat dziecka, ale stało się radością całej ludzkości, oczekującej z utęsknieniem pojednania i pokoju. Na ziemi polskiej święto Narodzenia NMP zapowiada nadchodzącą jesień, podczas której rozpoczynano siewy. Stąd w pobożności ludowej święto Narodzenia NMP jest określane jako Matki Bożej Siewnej. Rolnicy polscy do ziarna siewnego dodają ziarno wyłuskane z kłosów, które były wraz z kwiatami i ziołami poświęcane w uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej lub są poświęcane w sam dzień Narodzenia NMP, aby uprosić dobry urodzaj.

Piękne słowa na cześć Narodzenia NMP wypowiedział Piotr Skarga: „Jako na puszczy nie pierwej chwała Pańska i obecność między synami izraelskimi widziana była, aż przybytek on, z którego Bóg mówił, zgotowany był: i za czasów Salomona króla nie pierwej majestat Pański i ogień z nieba zstąpił, aż on kościół drogo zbudowany stanął — tak też nie pierwej oczekiwany Mesjasz i Odkupiciel nasz przyszedł, aż się ta błogosławieńsza nad inne niewiasty, która się jego Kościołem stała, narodziła. Przetoż narodzenie Jej i też święto początkiem jest innych świąt i wesela duchowego, które Kościół z gorącą pamiątką wielkich dobrodziejstw Boskich obchodzi”.