Uczucie czy akt woli?

(Nie)zawiniona wina

Kto padł jej ofiarą, ten wie, że wybaczenie jest nie lada sztuką. Jej się udało! Skąd wzięła siłę? Z wiary, że zło nie może być większe niż miłość i obietnicy błogosławieństwa dla tych, którzy niesłusznie cierpią.

Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy - powiedzenie, jakim karmią się pragnący wyrównania rachunków, mogłoby wskazywać na chęć odwetu... - To niechrześcijańskie! Poza tym, kim ja jestem, żeby wskazywać Bogu kandydatów do odstrzału? - Danuta śmieje się i wyciąga z teczki tekst „Błogosławieństw”. - Te trzy - wskazuje na smutnych, pragnących sprawiedliwości i cierpiących prześladowanie - pozwoliły mi odzyskać spokój i wybaczyć. Nie zapomnieć! Ale świadomość doznanych krzywd stała się dla mnie przestrogą przed złym traktowaniem innych. „A bliźniego swego, jak siebie samego” - powtarzam i wiem, w którą stronę iść.

Rola służącej

Od śmierci męża Danki minęło 12 lat. Trzeba było dekady, by wdowa uporała się z poczuciem straty. - Duchowe poradnictwo i pomoc psychologa uświadomiły mi, że posądzenia o zdradę i coraz częstsze awantury były przejawem jego choroby - wspomina. Nie ukrywa przy tym, że ostateczną rozłąkę poprzedziła separacja. Dziś samotnie wychowuje nastoletnią córkę, starając się ustrzec ją przed własnymi błędami. - Powtarzam jej, że jak sama się nie uszanuje, nikt jej nie będzie szanował. Że brak wykształcenia oznacza zdanie się na czyjąś łaskę. Albo niełaskę - uściśla. I wraca wspomnieniami do własnego dzieciństwa.

- Dla matki liczył się tylko mój brat. Nie słyszałam też nigdy pochwał. Szybko nauczyłam się, że aby zyskać aprobatę rodziców, muszę wyprzedzać ich życzenia i pod żadnym pozorem nie zdradzać własnego zdania. Z takim przygotowaniem łatwo weszłam w rolę nie tyle żony, co służącej.

Lustrowanie

- O zmarłych nie mówi się źle. Pan Bóg rozsądzi - Danka zamyka temat śp. męża i wraca do początków wdowieństwa. - Był jedynakiem. Oprócz mieszkania, które kupiliśmy na kredyt, odziedziczyłyśmy dom jego rodziców. Wtedy się zaczęło...

Kobieta opowiada o wizytach ciotek, które pod pozorem towarzyszenia w żałobie lustrowały jej łazienkę w poszukiwaniu śladów obecności mężczyzny. Plotkach, że obłowiła się na nieszczęściu rodziny (!), a wreszcie, że swoim wiecznym narzekactwem doprowadziła męża do zawału. - W pewnym momencie nie wiedziałam już, czy mam się śmiać, czy płakać. A to jeszcze nie wszystko! Bo prawdą jest, że po jego śmierci odżyłam. Zadbałam o siebie, wróciłam do pracy, skończyłam studia... Los dał mi drugą szansę. Nie zamierzam jej zmarnować - podsumowuje.

Wady i zalety

Danuta wyjaśnia, że przystankiem na drodze do zdrowienia było otarcie się o pokorę. - A konkretnie - jej właściwe rozumienie - precyzuje. - Zrozumiałam, że prawdziwa pokora to stanięcie w prawdzie: świadomość swoich wad, ale też zalet. Odkryłam, że drogą do szanowania drugiego człowieka jest widzenie go może nie takim, jakim jest, ale jakim mógłby się stać w sprzyjających okolicznościach. Ale co najważniejsze: poczułam niechęć wobec odpłacania pięknym za nadobne. Jeśli ktoś mnie skrzywdzi, a ja mu odpłacę, rachunki są wyrównane. A niezawiniony ból nie dość, że procentuje błogosławieństwem tu, na ziemi, to jeszcze kusi obietnicą nagrody po śmierci - przekonuje ze śmiechem.

Ustosunkowując się do kwestii zazdrości, Danuta sugeruje zaś, że w równej mierze krzywdzi ona jej adresata, jak i tego, kto ją żywi. - Okiełznanie zawiści to nie lada zadanie! Ale czy życie w jasnych barwach nie jest kuszącą propozycją? - zastanawia się.

Rzut kamieniem

Obmowy, oszczerstwa, posądzenia... Lekcję o owocach zazdrości Danuta kończy refleksją nad ludzką skłonnością do polepszania sobie samopoczucia kosztem bliźniego. - Chętny do rzucenia zawsze znajdzie kamień - uściśla. - Dlaczego niektórzy z taką lubością obgadują innych? Może w ten sposób próbują przekonać siebie o własnej wyższości? Tylko do czego im to potrzebne? - zastanawia się. - Z drugiej strony nieprzypadkowo tak świetnie sprzedają się dziś sensacje i skandale... W zderzeniu z cudzym bagnem swoje zawsze jakby pachnie... - argumentuje. I podrzuca puentę: - Niebezpieczeństwo zawiści tkwi w tym, że obmawianie innych, podobnie jak chęć posiadania wciąż więcej i więcej nie mają końca. Nie istnieje pułap, który zaowocowałby zadowoleniem. To człowiek musi położyć kres złym życzeniom pod adresem bliźnich. Ale żeby tak się stało - najpierw trzeba chcieć! I tyle. Aż tyle!