Trzeba dobrze zlustrować siebie

Jeśli nie kapłaństwo, to małżeństwo - myślimy stereotypowo. Jak mamy rozpoznać, czy naszym „przeznaczeniem” jest bycie mężem/żoną?

W przypadku związków cywilnych pobudki do wstąpienia w związek małżeński mogą być różne, w zależności od umowy, jaką narzeczeni zawierają ze sobą, np. ślubują być razem do końca trwania miłości. W odniesieniu do związków cywilnych możemy mówić więc o zdolności - bądź nie - do podjęcia obowiązków małżeńskich w sensie prawnym.

Powołanie jest czymś innym niż chęć wyboru określonej drogi życia. Podobnie jak z wyborem zawodu - można chcieć być pilotem, ale zupełnie nie mieć do tego predyspozycji. O powołaniu mówimy w odniesieniu do małżeństw sakramentalnych, ponieważ głównym celem wyboru tej właśnie drogi życia jest wspólne dążenie do świętości.

„Czy z tym chłopakiem/dziewczyną osiągnę świętość?” - trudno uwierzyć, by narzeczeni kierowali się podobnym kryterium. A może czynnikiem decydującym o wstąpieniu w związek małżeński jest lęk przed samotnością?

Albo powody finansowe czy pobudki seksualne. Wreszcie dlatego, że jest mi z tą osobą dobrze i spodziewam się, że po ślubie będzie jeszcze lepiej... Czyli z egoizmu! Jeżeli ktoś nie potrafi kochać, a w małżeństwie szuka jedynie zaspokojenia swoich potrzeb, to z pewnością nie jest to droga dla niego.

Młodzi tak nie myślą...

W małżeństwie najważniejsza staje się troska o relacje do żony/męża i dzieci, co jest zawarte w słowach przysięgi. Z tego wynikają później inne obowiązki, np. dbanie o dom, zarabianie pieniędzy na utrzymanie. Wiele rodzin z pozoru funkcjonuje dobrze, bo małżonkowie sprawnie wykonują wspomniane obowiązki, ale jeśli nie ma troski o wzajemne relacje, czasu na rozmowę, radości z bycia razem, to taki dom jest duchowo pusty, małżonkowie są w głębi serca nieszczęśliwi, a dzieci czują się niekochane.

Wtedy nierzadko pojawia się myśl o ucieczce i zaczęciu od nowa...

W związkach cywilnych ludzie też obiecują sobie miłość i wierność, ale w praktyce oznacza to, że „będę ci wierny/wierna, dopóki i ty mnie nie zdradzisz; będę cię kochał/kochała do chwili, kiedy i ty będziesz odwzajemniał moją miłość”. Jeśli jednak druga strona nie dotrzyma warunków umowy, wtedy rozwiązaniem staje się rozwód.

Z kolei w małżeństwie sakramentalnym ślubujemy sobie miłość, wierność i uczciwość bezwarunkowo, czyli niezależnie od tego, co spodziewamy się otrzymać w zamian. Niegodziwe zachowanie małżonka nie zwalnia nas z przysięgi złożonej przed Bogiem i nie usprawiedliwia jej złamania.

Zatem, jak wybrać, aby nie żałować?

Przede wszystkim trzeba dobrze zlustrować siebie, swoje wyobrażenia o małżeństwie i kandydacie do wspólnego życia. Wiele tragedii i rozbitych rodzin bierze się z tego, że wychodzimy nie za konkretną osobę, ale nasze wyobrażenie o niej. Później przychodzi rozczarowanie...

Trzeba dobrze określić swoje cele życiowe i pragnienia; słowem: rozpoznać powołanie! Dopiero wtedy możemy, nie oszukując samych siebie, odpowiedzieć na pytanie, czy potrafię kochać tę drugą osobę i będę z nią szczęśliwy/a.

„Nie jest może idealny/idealna, ale moja miłość go zmieni” - łudzimy się. Z drugiej strony, a kto powiedział, że zmiany na lepsze nie są możliwe?

Wiele nieudanych małżeństw bierze się z tego, że zamiast dobrze poznać się przed ślubem, łudzimy się, że jakoś to będzie. Później, w codziennym życiu, okazuje się to niemożliwe. Takie małżeństwo szybko przekształca się w pole walki, pogłębiając tylko frustracje i niezadowolenie. Nie oznacza to bynajmniej, że nie powinniśmy starać się swoim dobrym przykładem wpłynąć na małżonka czy wreszcie pomagać sobie wzajemnie w stawaniu się coraz lepszymi ludźmi.

Może więc zasadniczym kryterium powinno być dobieranie się na zasadzie przeciwieństw?

Przeciwieństwa, czyli różnice między małżonkami, dzielimy na dwie grupy: znaczące i nieistotne dla trwałości związku. Do pierwszej grupy zaliczamy najważniejsze cele życiowe. I tutaj musi być zgoda między narzeczonymi, bo inaczej małżeństwo będzie nieudane. Innymi słowy: chodzi o to, by w zasadniczych kwestiach, np. dotyczących wiary, wychowania dzieci, oczekiwania i cele były podobne. Badania prowadzone przez psychologów potwierdzają jednak, że trwałe i szczęśliwe są małżeństwa o wspólnej hierarchii wartości, zwłaszcza te, które dbają o życie religijne: wspólnie się modlą i modlą się za siebie nawzajem.

Dziękuję za rozmowę.

NOT. AW

AW

Echo Katolickie 38/2018

opr. ab/ab