Dar pobożności

Dar mądrości / Dar rozumu / Dar umiejętności / Dar rady / Dar męstwa / Dar pobożności / Dar bojaźni Bożej

Cel dydaktyczny: zaprezentować ważność i niezwykłą rolę daru pobożności dla realizacji powołania do świętości.

Cel wychowawczy: zmobilizować do zatroskania o dar pobożności i doceniania oraz pomnażania tego daru w codziennym życiu.

I Świadectwo:

Chrzest w Duchu Świętym był pierwszą okazją, podczas której poczułem w sposób wyraźny, że Bóg jest moim Ojcem. Przed tym doświadczeniem, Bóg wydawał mi się bardzo odległy. Wierzyłem w Niego, wierzyłem, że mnie stworzył i że to On kontroluje wszystko i nawet czasami czułem się blisko Niego (na przykład, gdy spełnił moje prośby, które zanosiłem do Niego na modlitwie). Lecz nigdy nie potrafiłem zwrócić się do Niego z pobudek serca, jak do Ojca. Byłaby to z mojej strony zbyt duża zuchwałość. Lecz po napełnieniu Duchem Świętym doświadczyłem nowej zażyłości w moim związku z Jezusem. Zdawał się prowadzić mnie do swojego Ojca i udzielać mi tego samego Ducha, w którym sam kocha Ojca Niebieskiego jako swojego Ojca. To oczywiście w sposób absolutny zmieniło moje życie chrześcijanina. Kochać swojego Ojca, żyć dla niego, prosić Go o wszystko, itd., to coś zupełnie odmiennego od pertraktowania z surowym sędzią o swoim losie (pracownik umysłowy).

II Czym jest dar pobożności

1. Tradycja katolicka bazując na LXX i Wulgacie, wylicza siedem darów Ducha, podczas gdy tekst hebrajski, o ile powtarza dwa razy dar bojaźni Jahwe i nie wspomina daru pobożności, wylicza ich sześć. Ale nie możemy szukać tutaj wyczerpującego i określonego opisu tych darów, które zostaną spotęgowane wielce w Nowym Testamencie. Ponadto tutaj „Duch” oznacza Ducha Boga; to znaczy Boga samego w swej działalności. w LXX w Iz 11,2d mamy eisebeia, natomiast w w. 3a mamy thobos Theonos, najprawdopodobniej dla uniknięcia powtórzenia tego samego zwrotu. Za LXX poszła Vg, która w pierwszym przypadku ma pietas (pobożność), a w drugim timor Domini (bojaźń Pańska). W hebrajskim î resah zawarta jest również idea, którą my określamy jako pobożność i przez bojaźń. Liczbę siedmiu darów przyjmują Ojcowie Kościoła (Orygenes, Ambroży, Augustyn), którzy nawiązywali do LXX i Wulgaty. Liczba siedem miała dla nich sens symboliczny. Oznaczała pełnię darów Ducha. (Por. J. Kudasiewicz, Odkrywanie Ducha Świętego, Kielce 1998, s. 82).

2. Dar pobożności zwany w Piśmie świętym „duchem przybrania” (Rz 8,15) jest tym przejawem działania Ducha Świętego, które stwarza w nas miłujące i pełne czci nastawienia do Boga jako naszego Ojca.

3. Dar pobożności polega na nadprzyrodzonym usposobieniu duszy, które nakłania ja na nadprzyrodzonym usposobieniu duszy, które nakłania ją pod działaniem Ducha Świętego, aby zachowała się w stosunku do Boga jak dziecko bardzo kochającego swego ojca, o którym wie, że je ogromnie kocha.

4. Głównym przedmiotem daru pobożności jest sam Bóg, wszelako nie jako Pan najwyższy wszechrzeczy, lecz jako Ojciec nieskończenie dobry i nieskończenie godny miłości.

5. Dusza ożywiona darem pobożności nie może się więcej lękać Boga, nie ma żadnej bojaźni, a jest tylko miłość (Ps 103, 8-14; Iz 66,12-13; Ef 3,19; 1 J 4,19).

6. Pobożność wywiera na nas wpływ na bardzo głębokim poziomie naszego wnętrza. Kiedy Duch Święty naucza nas woła: „Abba — Ojcze”, czujemy olbrzymi przełom w naszej relacji z Ojcem.

III W jaki sposób można rozwijać i pomnażać dar pobożności?

1. Praktykowanie cnoty sprawiedliwości powinno stać się fundamentem pod budowę daru pobożności. W życiu chrześcijańskim sprawiedliwość oznacza coś więcej niż zwyczajne przestrzeganie przekazań, wymaga ona w każdej sytuacji wysiłku, aby dojrzeć w każdym człowieku godność i wartość dziecka Bożego.

2. Wierność w powinnościach chrześcijańskich jest integralną częścią sprawiedliwości. Stąd trzeba być wiernym w spełnianiu praktyk religijnych, czcząc Ojca jako naszego Pana i Stwórcę, poświęcając dla Niego przede wszystkim niedzielę, jako Dzień Pański. Wierność w kategoriach religijnej pobożności, wierność Bogu w modlitwie i w życiu sakramentalnym. Codzienna , osobista modlitwa; odmawianie liturgii godzin; częste przystępowanie do sakramentów; Pojednania i Eucharystii.

3. Bycie dobrym obywatelem i patriotą. Miłość do ojczyzny, podporządkowanie się prawom, praca dla dobra ogólnego.

4. Powszechne poczucie współpracy z ludźmi mającymi władzę w różnych dziedzinach życia.

5. Prawdomówność, życzliwość, uprzejmość.

opr. ab/ab