Mądrość Salomona

Przepiękna jest dzisiaj opisana w pierwszym czytaniu modlitwa młodego króla Salomona. I co ciekawe, tym razem – a może zawsze? – z inicjatywą modlitwy wychodzi Bóg:
- Proś o to, co mam ci dać. - Racz więc dać Twemu słudze serce rozumne do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra od zła, bo któż zdoła sądzić ten lud Twój tak liczny? - Ponieważ poprosiłeś o to, a nie poprosiłeś dla siebie o długie życie ani też o bogactwa, (…) spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i pojętne, takie, że podobnego tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie.

Samo proszenie Boga o mądrość jest już mądrością. Z drugiej strony odnosi się wrażenie, że Bóg z wielką radością spełnia prośby człowieka i to z jaką hojnością, jeśli są to prośby mądre.
Zresztą w tym samym duchu pisze św. Paweł do Rzymian: Wiemy, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra… Mądrość objawia się przede wszystkim w tym, że wiemy, co w naszym życiu jest cenne i wartościowe, a co jest tylko marnością.

Zupełnie niedawno odkryłem, że legendarna mądrość Salomona, dzięki której wybudował w Jerozolimie wspaniałą Świątynię, państwo znalazło się u szczytu świetności, a Naród Wybrany mógł cieszyć się potęgą wśród innych narodów, nie trwała zbyt długo. Pod koniec swojego życia, Salomon odwrócił się od Boga Jahwe, a wszystko to, co dzięki błogosławieństwu Boga osiągnął, szybko się rozsypało. Nawet państwo rozpadło się na dwa i to zwalczające się królestwa Judy i Izraela.

Nie mnie sądzić króla Salomona. Boże, proszę Cię tylko o to, bym pamiętał do końca swoich dni, że moją największą mądrością i Twoją łaską jest moja wiara. Niech ona będzie dla mnie skarbem i drogocenną perłą. I obym był jednym z tych: Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał – tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił – tych też obdarzył chwałą.
Amen

Andrzej Cichoń

Rozważanie napisane na niedzielę 26. 07. 2020 r.

opr. ac/ac