Izrael - narodem przymierza

IZRAEL - NARODEM PRZYMIERZA

Powracamy dziś w pierwszym czytaniu liturgicznym do lektury proroka, który pod koniec deportacji babilońskiej zapowiada radosny koniec niedoli i z tego powodu wzywa do wesela i podniosłych okrzyków. Naród przedstawiony jest jako niewiasta, która po bólach rodzenia cieszyć się będzie licznym potomstwem. Została ona porzucona przez Boga, gdyż reprezentuje naród, który - jak wiemy - wiele razy był niewierny, teraz natomiast znów zostanie przygarnięty.

Bóg mówi jakby do porzuconej żony młodości, porzuconej z jej winy:

Na krótką chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę. W przystępie gniewu ukryłem przed tobą na krótko swe oblicze, ale w miłości wieczystej nad tobą się ulitowałem.

W uzasadnieniu tej miłości, która się nie zachwieje, Bóg powołuje się na przymierze, jakie zawarł z Izraelem. Choć oni wiele razy to przymierze łamali, Bóg zawsze pozostaje wierny swojemu słowu i na tym starotestamentalny Izrael opierał swoją nadzieję.

Przymierze należy do najbardziej podstawowych pojęć przekazu biblijnego, gdyż stało się modelem religii, jaka przedstawiona została w Piśmie Świętym. Każda religia jest związkiem pomiędzy Bogiem a ludźmi, a ponieważ Bóg jest istotą nieskończoną i poznanie Go przewyższa możliwości poznawcze człowieka, jedyną drogą do możliwego pojęcia Boga jest droga analogii, modeli i symboli. Ludzkość zna kilka modeli religii, może to być model władcy i poddanych, model ojca i dzieci, a Biblia ukazuje nam jeszcze jeden model, jakim jest przymierze, choć nie przekreśla innych modeli, zwłaszcza modelu Boga-Ojca, model przymierza stawia zdecydowanie na miejscu pierwszym. Model ten został wprowadzony przez Mojżesza przy formowaniu religii Izraela na kanwie objawienia synajskiego, stał się jednak tak powszechnym modelem, że opis biblijny w kategorii przymierza ujmuje także powszechną religię noachicką, jak i szczególną pobożność Abrahama.

Przymierze w teologii biblijnej jest rzeczywistością, w której Transcendentny Bóg wkracza w dzieje jednostek i narodów, nadaje, ustanawia przymierze, które nie jest czymś dowolnym. Przymierze wypływa z Bożej miłości, ale nakazane jest pod sankcjami moralnymi. Bóg zapewnia szczególną opiekę, człowiek ma wyrazić swoją lojalność wobec Boga przez zachowanie praw moralnych. W istocie swej nie jest to tylko sprawa obowiązku, ale wymiana miłości.

Zrozumieć naród wybrany, zrozumieć jego dzieje można jedynie, gdy uwzględni się ten jego podstawowy atrybut, że jest on narodem przymierza, narodem, z którym Bóg zawarł przymierze.

Fragment pochodzi z książki:

ISBN: 978-83-7720-251-7
wyd.: Wydawnictwo PETRUS 2016

Na mocy tego przymierza przez całe swoje dzieje naród ten oczekiwał Tego, który miał przyjść, aby w imieniu Boga dokonać ostatecznego z Nim zjednoczenia, które w pełni zrealizuje pojęcie zbawienia.

Tym Oczekiwanym jest Jezus Chrystus. Dziś w Ewangelii wygłasza on pochwałę Jana Chrzciciela, który miał Jezusowi przygotować drogę. Niestety naród, który z Bogiem zawarł przymierze, nie chciał wstąpić na tę drogę, gdyż jego przywódcy udaremnili zamiar Boży nie przystępując do Jana Chrzciciela, a idąc dalej tą drogą odrzucili także Jezusa.

Jako chrześcijanie jesteśmy także ludem przymierza, ale przymierza nowego, zawartego w Krwi Niepokalanego Baranka. To przymierze także jest wyrazem przeogromnej miłości Boga, ale także jest zobowiązaniem do wierności i wypełniania Bożego zamiaru, objawionego przez Chrystusa i przekazywanego w nauce Kościoła.

W okresie Adwentu szczególnie trzeba stawiać sobie pytanie o wierność tej rzeczywistości, którą zawiera w sobie chrześcijaństwo jako przymierze z Bogiem.

opr. ab/ab