Nowe prawo dla nowego życia

W Łukaszowej opowieści o Pięćdziesiątnicy są jeszcze inne wątki, których powinniśmy dotknąć. Daje nam ona klucz do zrozumienia niemal wszystkiego w Nowym Testamencie. Łukasz rozpoczyna swoją relację od słów: „Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy…” (Dz 2,1). Jest to ważny szczegół: Pięćdziesiątnica istniała jeszcze przed zesłaniem Ducha Świętego! Zanim Duch Święty zstąpił na Apostołów, obchodzono żydowskie święto Pięćdziesiątnicy i „pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem” gromadzili się w Jerozolimie, aby świętować (Dz 2,5).

Podobnie jak nie da się zrozumieć Wielkanocy bez elementarnej wiedzy o Passze żydowskiej, tak samo nie da się zrozumieć zesłania Ducha Świętego bez świadomości tego, czym było żydowskie święto Pięćdziesiątnicy. Początkowo Pięćdziesiątnica była celebracją pierwszych zbiorów – świętem rolniczym, podczas którego kapłan ofiarowywał Bogu pierwociny płodów ziemi. Było ono obchodzone pięćdziesiątego dnia po Passze, kiedy to wspominano początek wyjścia z Egiptu.

Później, w czasach Jezusa, Pięćdziesiątnica nie była już łączona z naturalnym biegiem pór roku, lecz stała się świętem historycznym, upamiętniającym nadanie przykazań – czyli inaczej Prawa – Mojżeszowi na górze Synaj. Na mocy tego prawa Bóg zawarł ze swoim ludem przymierze, czyniąc go narodem świętym i królewskim kapłaństwem.

PALEC BOŻY

W drugim rozdziale Dziejów Apostolskich Łukasz wydobywa ten związek pomiędzy starożytną Pięćdziesiątnicą a zesłaniem Ducha Świętego, podkreślając takie szczegóły, jak ogień i wicher – elementy nawiązujące do objawienia się Boga na górze Synaj. Św. Augustyn pisał, że na górze Synaj, pięćdziesiąt dni po pierwszej Passze obchodzonej w Egipcie, palec Boży wypisał prawo na kamiennych tablicach. Teraz „pięćdziesiąt dni po złożeniu w ofierze prawdziwej miłości Boga” – to jest po ukrzyżowaniu – „palec Boży, Duch Święty, wypisuje prawo po raz kolejny. Tylko tym razem nie jest ono wypisane na kamiennych tablicach, lecz w ludzkich sercach”.

Nowa Pięćdziesiątnica jest momentem wypełnienia się proroctwa Ezechiela: „I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza. (…) Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań” (Ez 36,26.27).

Duch Święty nie jest nadprogramowym dodatkiem do naszego zbawienia. On jest naszym zbawieniem! On jest nowym prawem, zasadą nowego przymierza. Jak wyjaśniał Paweł, stare prawo nie mogło dawać życia, ponieważ ludziom brakowało siły i możliwości, aby go przestrzegać. Jednak teraz, pod nowym prawem, „dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia. Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci” (Rz 8,1-2). Czy nie jest to piękne? Nie ma już potępienia!

Jezus przez swoją śmierć wyzwolił nas i udzielił nam daru Ducha Świętego. Stare prawo mogło jedynie wskazać ludziom, jak mają postępować, ale nowe może uczynić nie tylko to, lecz o wiele więcej. Na tym polega różnica pomiędzy prawem Starego Testamentu – i wszelkim prawem spisanym – a żywą Osobą Ducha Świętego. Św. Tomasz z Akwinu, a przed nim św. Augustyn, posunęli się aż do stwierdzenia, że nawet wskazania Ewangelii byłyby „literą, która zabija”, gdyby nie Duch Święty, który uzdalnia nas do ich zachowywania. Jezus dlatego powiedział swoim Apostołom, że musi ich opuścić (J 16,7), ponieważ wiedział, że jedynie Jego śmierć może przygotować ich na przyjście Ducha Świętego, który uzdolni ich do zachowania Jego nauki.

PRZYJMOWANIE I DAWANIE BOŻEJ MIŁOŚCI

Zesłanie Ducha Świętego ma więc zasadnicze znaczenie. Jest ono dla Kościoła sprawą życia i śmierci. Słyszałem kiedyś, że trener drużyny piłkarskiej Liverpoolu powiedział swoim zawodnikom przed decydującym meczem: „Ten mecz nie jest dla nas sprawą życia i śmierci. Jest czymś więcej!”. Oczywiście przesadzał, ale w wypadku Pięćdziesiątnicy nie jest to wcale przesada. Jak więc możemy przygotować się na to doświadczenie? Jak możemy pozwolić Bogu na to, by uczynił w naszym życiu to, co w dzień Pięćdziesiątnicy uczynił dla Apostołów? Powiem wam w sekrecie, że ma to związek z Bożą miłością.

Po pierwsze, musimy zrozumieć, że miłość Boża ma dwa oblicza. Jest to przede wszystkim miłość, którą Bóg nas kocha. Ale także jest to nowa zdolność, którą otrzymujemy wraz z nią – zdolność do miłowania Boga i siebie nawzajem. Te dwa oblicza miłości są ściśle powiązane ze sobą, jak dwa skrzydła drzwi, które otwierają się i zamykają w tym samym czasie.

Ten dar miłości, czyli cnotę teologiczną miłości, otrzymaliśmy już we chrzcie. Jesteśmy więc zdolni do tego, by wprowadzać ją w życie. Czyniąc to, otwieramy się na Bożą miłość, która nabiera w nas jakby nowej energii. Innymi słowy, jeśli chcesz doświadczyć miłości Bożej, zacznij od kochania ludzi. Najpierw najbliższych – męża, żony, dzieci, sąsiadów. A zwłaszcza kochaj swoich nieprzyjaciół – tych, z którymi trudno ci dojść do porozumienia – i próbuj pojednać się z nimi w swoim sercu. Bóg odpowie na twoje wysiłki, udzielając ci swojej miłości w nowym wymiarze.

Mój przyjaciel, o. George Montague, użył kiedyś analogii, która wydaje się tu bardzo na miejscu. Ukazuje ona różnicę pomiędzy dwoma zbiornikami wodnymi, przez które przepływa rzeka Jordan. Pierwszym z nich jest Jezioro Galilejskie, które tętni życiem. Następnie Jordan rozlewa się, tworząc Morze Martwe, które jest dokładnie takie, jak sugeruje to jego nazwa – martwe. Nie ma w nim żadnych form życia. Na czym polega różnica? Jezioro Galilejskie przyjmuje wody Jordanu, a następnie oddaje je dalej, by nawadniały całą dolinę. Natomiast Morze Martwe przyjmuje wody Jordanu, ale zatrzymuje je w sobie, gdyż nie ma żadnego ujścia.

Czy więc chcesz być Jeziorem Galilejskim czy Morzem Martwym? Obyśmy wszyscy pozwalali, by przepływały przez nas wody Bożej miłości! Obyśmy oddawali je dalej, by móc otrzymać ich jeszcze więcej!

Otwórz się na Ducha miłości, a doświadczysz przemieniającej mocy i łaski nowej Pięćdziesiątnicy.

opr. ab/ab