Dajemy bliźnim Pana Boga

„Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii”- pisał św. Paweł w Liście do Koryntian (l Kor 9,16). Potrzeba głoszenia Dobrej Nowiny jest ciągle żywa i konieczna. Nie wystarczy mówić ludziom, jak mają żyć. Trzeba im pokazać miłość Boga, a wtedy zmieni się także ich spojrzenie na naukę Jezusa.

Ewangelizować można na wiele sposobów. Do niektórych przemawiają koncerty, pantomimy i przedstawienia, do innych świadectwo życia. Na spotkaniach, podczas których głoszony jest kerygmat, można usłyszeć: „jesteś kochany, nawet jeśli o tym nie wiesz”. Żaden chrześcijanin nie powinien się czuć samotnym, bo jest przy nim Jezus. Rozpoznawanie obecności Boga w naszym życiu to wielka i cenna umiejętność, a doświadczanie Jego dobra i łaskawości jest bliskie szczególnie tym, którzy mają z Nim silną więź. Potrzebę ewangelizacji rozumieją dziś nie tylko duchowni, ale również ludzie świeccy. Także w naszym kraju wzrasta liczba inicjatyw ewangelizacyjnych. Spotkanie z grupą tych, którzy uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam, można porównać do iskry, która zapala ognisko. Jak długo będzie płonął ogień, zależy już tylko od nas…

Sami chcieli

Od trzech lat w naszej diecezji funkcjonuje grupa „Odrobina Nadziei”. Jej pomysłodawcami byli młodzi ludzie, wywodzący się z Ruchu Światło-Życie. Jak podkreśla ks. Michał Chromiński, ich opiekun, młodzież sama wyszła z inicjatywą głoszenia Dobrej Nowiny i sama odnalazła kapłana. Przez pierwszy rok organizowali wiele koncertów i jeździli po parafiach na spotkania ewangelizacyjne. Potem przejęli model formacyjny z Diakonii Ewangelizacyjnej Ruchu Światło-Życie. Rozeznali, że w pierwszej kolejności mają skupiać się na osobistej formacji, a dopiero później zajmować się organizacją akcji. - Jan Paweł II w Liście apostolskim Novo millennio ineunte (nr 40) pisał: „kto prawdziwe spotkał Chrystusa, nie może zatrzymać go dla siebie”. To hasło obejmuje nas wszystkich - podkreśla kapłan.

Obecnie grupa liczy ok. 80 osób. Wśród ewangelizatorów są uczniowie szkół średnich, studenci, osoby pracujące i małżeństwa. Raz w miesiącu przyjeżdżają do Łukowa, by formować swoje wnętrze i odczytywać wolę Pana Boga względem nich samych. Oprócz tego członkowie „Odrobiny Nadziei” spotykają się w regionach, czyli w większych miastach naszej diecezji, a także w Warszawie i Lublinie. Ks. Michał uściśla, że w grupach wprowadzono podział zadań i obowiązków. Działalność nie kręci się ani nie jest uzależniona od osoby kapłana. To nie on mobilizuje grupę. Ewangelizatorzy sami odpowiadają za finanse i organizowanie spotkań.

Dawcy nadziei

Liderem grupy jest Karol Andraszek. Spytany, dlaczego zdecydował się na przynależność do wspólnoty, odpowiada: - Przeszedłem formację w Ruchu Światło-Życie i w pewnym momencie doszedłem do wniosku, że nie mogę nie dzielić się moim Bogiem z drugim człowiekiem. Jesteśmy zakochani w Panu Bogu i dostrzegamy, że On czyni nasze życie piękniejszym, dlatego chcemy pokazywać, że Chrystus, który ponad dwa tysiące lat temu chodził po ziemi i czynił cuda, dziś chce dla nas robić to samo. Pan Bóg stanął kiedyś na mojej drodze życia, uzdrowił moje relacje z rodzicami i przyjaciółmi oraz problemy z samoakceptacją. Doświadczyłem Go osobowo i stwierdziłem, że to jest droga, którą chcę iść, pragnę dzielić się Bogiem z innymi.

Karol zaznacza, że mówienie o Panu bywa trudne, gdy ktoś nie żyje w łasce uświęcającej i dawno nie przystępował do sakramentu pokuty. Mój rozmówca tłumaczy, że w takich momentach zaczynają pojawiać się bariery, w sercu rodzi się lek i obawy. Kiedy ewangelizator żyje w dobrej relacji z Bogiem, idzie mu znacznie łatwiej. Nie zastanawia się nad tym, co powiedzą lub pomyślą o nim jego słuchacze.

Pokazują, że Jezus żyje

Przynależność do grupy ewangelizacyjnej nie działa jak magiczna różdżka. - Nie jest tak kolorowo, jakby mogło się wydawać. To, że przeszliśmy formację nie oznacza, że jesteśmy poukładani, my ciągle jesteśmy grzesznymi ludźmi, którzy walczą ze swoimi słabościami. Pochodzimy z rodzin, w których niejednokrotnie można spotkać alkoholizm, czy brak miłości. Kiedy wstępowałem do grupy, myślałem o tym, jak będę głosił chwałę Boga i pomagał ludziom. Teraz okazuje się, że to ja jej potrzebuję. Przez ewangelizację On pomaga mi wychodzić z moich zniewoleń i grzechów. Łaską Pana Boga jest to, że im więcej ewangelizuję, tym bardziej jestem ewangelizowany - opowiada K. Andraszek.

Jak mówi ks. M. Chromiński, jeżdżąc z grupą do różnych środowisk, przekonał się, że Jezus Chrystus ze swoim orędziem jest w stanie dotrzeć do ludzi z każdej grupy wiekowej. Świadectwo młodych podczas koncertów i rekolekcji otwiera oczy wielu ludziom. Kapłan zaznacza, że ich działalność jest zapoczątkowaniem czegoś nowego. Treści, które głoszą, wymagają kontynuacji i systematycznej pracy. Zapał, który się pojawi, należy wykorzystać jak najszybciej, bo w przeciwnym wypadku szybko zniknie, a po rekolekcjach czy koncercie nie pozostanie nawet ślad. Daniel Ange, założyciel Ruchu Młodzi i Światło, zanim pojechał gdziekolwiek z misją ewangelizacyjną, pytał, czy w danym miejscu będzie osoba, która podejmie się kontynuacji jego nauki. Kiedy słyszał „nie”, mówił, że nie przyjedzie.

Ewangelizacja wymaga wiary, odwagi i miłości. Módlmy się za tych, którzy podjęli się jej trudu. Prośmy Boga, by ich słowa stawały się ciałem…

Echo Katolickie 2/2011

opr. aś/aś