Ojciec Jerzy - 100 lat historii

Najstarszy mieszkaniec Jasnej Góry urodził się w roku odzyskania niepodległości. Przekonuje on, że Opatrzność Boża stale czuwa nad światem

Najstarszy mieszkaniec Jasnej Góry przekonuje nas, że światem rządzi Bóg. Te słowa o. dr. Jerzego Tomzińskiego słyszymy na ścieżce dźwiękowej do filmu w reżyserii Krzysztofa Tadeja pod takim właśnie tytułem. Stuletni paulin miał dosyć czasu, aby się o tym przekonać, a teraz przekonuje nas. 24 listopada 2018 r. obchodzi urodziny i rozpoczyna drugi wiek swojego pięknego, aktywnego życia. Urodził się w roku odzyskania przez Polskę niepodległości. Wzrastał więc wraz z naszą Niepodległą i może być uważany za żywą historię XX wieku. Dostrzegł to prezydent Andrzej Duda, który odwiedził stulatka i podziękował mu „za jego posługę dla Boga i Kościoła, kraju i narodu, za piękną postawę i miłość do Ojczyzny”, za służbę w „ocalaniu narodowej dumy i tożsamości”. Zaliczył Ojca Jerzego do grona niezłomnych kapłanów, przekazujących „wolną i demokratyczną Polskę następnym pokoleniom”.

Wiele symbolicznych zdarzeń zauważamy podczas analizowania życia o. Tomzińskiego. Taką wymowę ma np. fakt, że wspomniane spotkanie Ojca Jerzego z obecnie urzędującym prezydentem Andrzejem Dudą miało miejsce w tym samym pomieszczeniu za furtą klasztoru jasnogórskiego, w którym jako chłopak spotkał się z prezydentem Ignacym Mościckim. W jednym z wywiadów dla „Niedzieli” tak to opisywał: „Postawiono mnie wtedy przy klasztornej furcie. Musiałem dobrze prezentować się w mundurku juwenisty, czyli ucznia paulińskiego gimnazjum, bo prezydent, wchodząc, powiedział: «Witam, Panie Kawalerze!». Potem dostałem dzbanek gorącej wody z poleceniem zaniesienia do apartamentu prezydenta. Kiedy wchodziłem z tą wodą, dwaj pułkownicy stojący przy drzwiach zasalutowali mi, a prezydent znów: «Dziękuję, Panie Kawalerze!». Ten szacunek dał mi do myślenia i nauczył okazywać szacunek innym” — podsumował. Wśród wielu rodzinnych wspomnień jest też to, w którym przypomina, jak mama poleciła małemu Jerzykowi ucałować rękę ubogiego, który przyszedł do ich domu, i przeprosić za to, że nazwał go żebrakiem. To była surowa lekcja kindersztuby.

Stulatek z Jasnej Góry to świadek historii, ale zarazem człowiek, który tworzył i tworzy historię. Bez jego udziału dzisiaj życie w Polsce wyglądałoby inaczej. To on zainicjował tradycję odmawiania codziennego Apelu Jasnogórskiego. Peregrynacja kopii Obrazu Jasnogórskiego to też zasługa naszego Jubilata. Uczestniczył w Soborze Watykańskim II. Wspaniały, radosny gawędziarz w barwnych opowieściach podkreśla swoją szczególną sytuację, gdyż nie tylko on znał kilku papieży, ale papieże jego znali i przyjmowali na prywatnych audiencjach. Przez życie Ojca Jerzego możemy patrzeć na miniony wiek. Przeżył Hitlera, Stalina i doczekał upadku komuny. Jest postrzegany jako wyjątkowo medialny człowiek. Przez wiele dekad pełnił funkcję rzecznika Jasnej Góry. W 1981 r. wszedł w skład zespołu redakcyjnego „Niedzieli”. Nasz stuletni redaktor to wzór wierności. Wciąż dopytuje, co się dzieje w redakcji, czyta i opiniuje każdy nowy numer „Niedzieli”, w dalszym ciągu pisze naszymi firmowymi długopisami. A przede wszystkim modli się za nas. Kochany Ojcze Jerzy, dziękujemy i modlitwę odwzajemniamy. Jak dobrze mieć takiego redakcyjnego Ojca na Jasnej Górze, przy Sercu Matki Bożej...

Lidia Dudkiewicz, Redaktor Naczelna „Niedzieli” 

opr. mg/mg

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama