Roraty

Piękną polską tradycją jest odprawianie przed świtem każdego dnia Adwentu Mszy świętej zwanej „Roratami”. Nazwa pochodzi od pierwszych słów antyfony śpiewanej na wejście „Rorate coeli de super” — „Spuście rosę niebiosa”. „Roraty” to Msza święta odprawiana ku czci Najświętszej Maryi Panny w okresie Adwentu. W Polsce najstarsze wzmianki o „Roratach” sięgają XIII wieku. Zwyczaj ten przyniosła do Polski prawdopodobnie błogosławiona Kinga z Węgier. Największą popularność i szczyt rozwoju „Roraty” osiągają w XVI wieku. Codziennego udziału w tej Mszy św. przestrzegali królowie Zygmunt Stary, Zygmunt August, królowa Bona, Anna Jagielonka i Marysieńka Sobieska. Natomiast Zygmunt I Stary i Anna, jego córka starali się o to, aby w kaplicy królewskiej na Wawelu „Roraty” odprawiane były nie tylko w czasie Adwentu, ale przez cały rok raz na tydzień. Na ten cel przeznaczyli pewne fundusze i w 1545 roku utworzono specjalne Bractwo Rorantystów, którego zadaniem było odprawianie i śpiewanie Mszy świętej roratniej.

Z odprawianiem Mszy świętej roratniej wiąże się zapalanie dodatkowej świecy, tak zwanej „roratki”. W dawniejszych czasach przed rozpoczęciem Mszy świętej, podchodził do ołtarza król, niosąc pięknie ozdobioną świecę i stawiał ją na najwyższym lichtarzu na środku ołtarza. Podobne świece, lecz już nie ozdobione, przynosili do ołtarza prymas, senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin, chłop — przedstawiciele ówczesnych stanów i każdy składając świecę mówił: „Gotów jestem na sąd Boży”. Różne są znaczenia zapalania tej świecy. Ponieważ jednak jest to Msza święta ku czci Maryi, najodpowiedniejszym tłumaczeniem wydaje się to, które widzi w tej świecy symbol Maryi, która w noc betlejemską poda swoimi rękami najdoskonalsze światło — Chrystusa swego Syna. Dlatego świeca ta jest specjalnie dekorowana, aby wyróżniała się od pozostałych świec umieszczanych na ołtarzu.

Formularz mszalny posiada pewne związki ze świętem Zwiastowania, które obchodzono w Adwencie w dniu 8 grudnia. Teksty mówią o Maryi jako Matce Chrystusa. Ona za zwiastowaniem anielskim przyjęła do swojego łona Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Dlatego ufni w Jej macierzyńskie wstawiennictwo prosimy o dar Ducha Świętego, którym Ona została napełniona w dniu Zwiastowania. Poza tym oddawanie z wiarą czci Rodzicielce Syna Bożego ma przynieść nam zbawienie. Źródłem tegoż zbawienia jest Jezus Chrystus, który stał się człowiekiem i przyjął ludzkie ciało Maryi jako Matki.

Tekst pochodzi z książki ks. prof. Dariusza Kwiatkowskiego, Zaczerpnąć ze źródła wody życia. W świecie liturgicznych znaków, Kalisz 2007

opr. mg/mg