Oryginalność chrześcijańskiej wiary w zmartwychwstanie

Chrześcijańska wiara w zmartwychwstanie umarłych różni się od wierzeń judaistycznych uznaniem Chrystusa za Sprawcę zmartwych­wsta­nia do życia wiecznego, pojmowanego jako wieczne szczęście. Terminy: zmartwych­wsta­nie, życie (por. J 11,25) mają zabarwienie zde­cy­dowanie pozytywne, choć w języku polskim, podobnie jak w przytoczonym wyżej tekście Dz 24,15 oznaczają w ogóle powstanie do nowego życia dobrych i złych — zmartwychwstanie życia i zmartwychwstanie potę­pie­nia (por. J 5,29), zmartwychwstanie na sąd (por. Mt 25,31n), który także oznacza nie tylko sprawiedliwe rozważenie ludzkich czynów, ale kojarzy się z po­tępieniem, odrzuceniem (por. J 12,31; 16,11).

Podczas działalności ewangelizacyjnej wśród pogan, zwłaszcza zwolenników filozofii pla­toń­­skiej, odrzucających ciało jako element gorszy, bezwartościowy, więzienie dla duszy (por. Dz 17,32), ukazanie prawdy o zmartwych­wstaniu wymagało szczególnego wysiłku, gruntownej argumentacji, której poświęcił św. Paweł dłuż­szy wywód w końcowej części Pierwszego Listu do Koryntian. Zmartwychwstanie stanowi istot­ną część przekazu wiary, tradycji. Apostoł Narodów stosuje w 1 Kor 15,3 w odniesieniu do zmartwychwstania formułę: Przekazałem wam na początku to, co przejąłem, podobnie jak w 1 Kor 11,23 w odniesieniu do Eucharystii — tam stwierdza jeszcze mocniej: Ja bo­wiem otrzy­mał­em od Pana to, co wam przekazałem. Prze­kaz prawd wiary jest pod­sta­wo­wym zadaniem apostołów, dziełem, za które ponoszą wielką odpowiedzialność (por. Ga 1,6—24; 1 Kor 9,16), dlatego z ogromną powagą starają się przekazać nienaruszoną prawdę prowadzącą do zbawienia.

Św. Paweł przytacza liczne świadectwa o zmart­wychwstaniu Chrystusa, wymienia oso­­by, które były świadkami ukazywania się Zmar­twych­wstałego Pana (chrystofanii). Moż­na by to trak­tować jako potwierdzenie za­sad­ni­czego fak­tu decydującego o prawdziwości nauki Chry­stu­sa, ale dla św. Pawła zmartwych­wstanie Chrys­tu­sa wiąże się nierozdziel­nie ze zmartwych­wsta­niem umarłych — powstaniem do nowego życia w prawdziwym, choć przemienionym, ciele. Chrześcijanie, którzy w Koryncie za­prze­cza­ją zmartwychwstaniu umarłych, prze­ciw­sta­wia­ją się równocześnie prawdzie o zmartwych­wsta­niu Chrystusa, stanowiącej fundament wia­ry.

Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał. A jeśli Chrystus nie zmartwych­wstał, daremne jest nasze naucza­nie, próż­na jest także wasza wiara (1 Kor 15,13—14).

Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spo­śród tych, co pomarli (1 Kor 15,20).

Apostoł nawiązuje — podobnie jak w Rz 5,12—19 — do typologii „Adam — Chrystus”. Jak jeden sprowadził na wszystkich śmierć przez swoje odstępstwo, tak Drugi przez po­wstanie z martwych prowadzi ich do nowego, przemienionego życia. Św. Paweł rozwija naukę o no­wym, przemienionym, uduchowionym cie­le na podobieństwo ciała Chrystusa Zmartwychwstałego, jak nasze śmiertelne ciała są podob­ne do ciała grzesznego Adama.

Rzeczywistość po zmartwychwstaniu odnosi się wyraźnie do ludzi zbawionych dzięki Chrystusowej ofierze i Jego wywyższeniu. Pa­weł nie rozwija w tym miejscu myśli o zmar­twych­­wstaniu na sąd. Apostoł Narodów wiel­­bi Chrystusowe zwycięstwo (por. 1 Kor 15,57), w któr­ym udział będą mieli wszyscy wierzący, także ci, którzy będą żyli w czasie paruzji — powtórnego przyjścia Chrystusa na sąd. Bez podlegania śmierci zostaną przemienieni na obraz chwalebnego Chrystusa:

W jednym momencie, w mgnieniu oka, na dźwięk ostatniej trąby — umarli powstaną nienaruszeni, a my będziemy odmienieni. Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, aby się przyodziało w nieśmiertelność (1 Kor 15, 52—53).

Tomasz M. Dąbek OSB, Zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC

opr. mg/mg