Zarys wiary: W każdym tygodniu Wielkanoc

Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.

Zarys wiary - katechizm

W KAŻDYM TYGODNIU WIELKANOC

Według kalendarza żydowskiego dzień zmartwychwstania Jezusa był dniem po szabacie (po święcie), a więc pierwszym dniem tygodnia (Mk 16, 2). Dla chrześcijan od samego początku był to dzień przebywania ze sobą (por. J 20, 19. 26). Później nazwano go &#8222Dniem Pańskim”, gdyż wierzono w szczególną obecność swego Pana, Jezusa Chrystusa, podczas sprawowanej Eucharystii. Następnie chrześcijanie przenieśli przykazanie święcenia szabatu na ten pierwszy dzień tygodnia - na dzień Pański.

Niedziela jest dniem zmartwychwstania Jezusa. Każda niedziela jest zatem „małą” uroczystością wielkanocną. Szczególnie aktualną staje się ona podczas niedzielnej mszy świętej. Nacechowana jest radością wielkanocną. W dniu tym ludzie uwalniają się od ciężaru i monotonności codziennej pracy, odpoczywają, gdyż niedziela ustanowiona jest dla człowieka (por. Mk 2, 27). Każda niedziela winna być świętem, które sprawia, że ludzie odnajdą się między sobą i w sobie, a przede wszystkim, zwracają się do Boga.

W wielu kościołach sprawuje się Eucharystię nie tylko w niedzielę, ale każdego dnia. W ten sposób składa się Bogu nieustanne dziękczynienie i spaja się życie ludzi z Jezusem Chrystusem i z Jego oddaniem się Bogu i ludziom.

Chleb eucharystyczny przechowywany jest w tabernakulum. Dzięki temu także chorzy i umierający mogą uczestniczyć we wspólnocie Ciała eucharystycznego. Wierni mogą również oddawać cześć obecnemu w nim Panu nie tylko w czasie mszy świętej. Zewnętrznym znakiem adoracji jest przyklęknięcie. „Wieczna lampka” przypomina o obecności Pana pod postacią chleba.

Antyfona z mszy świętej wielkanocnej odnosi się do każdej niedzieli:
W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy (wg Ps 118, 24).

Antyfona (refren, powtarzająca się odpowiedź): Krótki tekst modlitewny, dawniej śpiewany na przemian przez dwa chóry po wersetach psalmu, nawiązujący do treści danego święta.

Trzecie przykazanie: Pamiętaj, abyś dzień święty święcił (zob. Dziesięć przykazań; Wskazania Kościoła).

Wypoczynek niedzielny: Wydana przez cesarza Kon-stantyna w 321 r. ustawa zabraniała pracy zarobkowej w niedzielę. Również w średniowieczu złamanie tej zasady było bardzo surowo karane. Z wprowadzeniem 40-godzinnego tygodnia pracy straciła swe znaczenie ustawowa regulacja odpoczynku niedzielnego. „Święcenie” niedzieli stało się ponownie zadaniem chrześcijan.

Konsekracja (od łac. consecrare = poświęcić, consecratio = poświęcenie, przekazanie na własność Bogu): Uroczyste poświęcenie (por. Sakramentalia) zastrzeżone dla biskupa (np. ołtarza, kościoła) nazywamy konsekracją. Przy sprawowaniu Eucharystii mówi się o konsekracji chleba i wina (przeistoczeniu), jak również o hostiach konsekrowanych, znajdujących się w tabernakulum.

Wieczna lampka: Na znak obecności Chrystusa pod postacią Chleba eucharystycznego płonie w kościołach czerwona lampka (oliwna) - Chrystus jest „światłością świata” (J 8, 12). Przyklęknięcie: U katolików znak uwielbienia i adoracji Jezusa Chrystusa jako Pana. Wyraz wiary w to, że Chrystus jest obecny pod postacią chleba.

Komunia pod dwiema postaciami: Od soboru watykańskiego II udzielanie Komunii świętej pod dwiema postaciami jest dozwolone. Co więcej, przy szczególnych okazjach nawet zalecane (o ile jest to możliwe do wykonania), aby w ten sposób na nowo uczynić widzialnym pełny znak Eucharystii.

Pomocnicy w rozdawaniu Komunii świętej: Na prośbę miejscowego proboszcza, biskup diecezji może odpowiednim mężczyznom i kobietom zezwolić na rozdawanie Komunii świętej.

[<<Poprzednia kwestia] [Następna kwestia>>]

opr. mg/lb

« ‹ 1 › »

oceń artykuł