Zarys wiary: W każdym tygodniu Wielkanoc

Zarys wiary - katechizm

W KAŻDYM TYGODNIU WIELKANOC

Według kalendarza żydowskiego dzień zmartwychwstania Jezusa był dniem po szabacie (po święcie), a więc pierwszym dniem tygodnia (Mk 16, 2). Dla chrześcijan od samego początku był to dzień przebywania ze sobą (por. J 20, 19. 26). Później nazwano go &#8222Dniem Pańskim”, gdyż wierzono w szczególną obecność swego Pana, Jezusa Chrystusa, podczas sprawowanej Eucharystii. Następnie chrześcijanie przenieśli przykazanie święcenia szabatu na ten pierwszy dzień tygodnia - na dzień Pański.

Niedziela jest dniem zmartwychwstania Jezusa. Każda niedziela jest zatem „małą” uroczystością wielkanocną. Szczególnie aktualną staje się ona podczas niedzielnej mszy świętej. Nacechowana jest radością wielkanocną. W dniu tym ludzie uwalniają się od ciężaru i monotonności codziennej pracy, odpoczywają, gdyż niedziela ustanowiona jest dla człowieka (por. Mk 2, 27). Każda niedziela winna być świętem, które sprawia, że ludzie odnajdą się między sobą i w sobie, a przede wszystkim, zwracają się do Boga.

W wielu kościołach sprawuje się Eucharystię nie tylko w niedzielę, ale każdego dnia. W ten sposób składa się Bogu nieustanne dziękczynienie i spaja się życie ludzi z Jezusem Chrystusem i z Jego oddaniem się Bogu i ludziom.

Chleb eucharystyczny przechowywany jest w tabernakulum. Dzięki temu także chorzy i umierający mogą uczestniczyć we wspólnocie Ciała eucharystycznego. Wierni mogą również oddawać cześć obecnemu w nim Panu nie tylko w czasie mszy świętej. Zewnętrznym znakiem adoracji jest przyklęknięcie. „Wieczna lampka” przypomina o obecności Pana pod postacią chleba.

Antyfona z mszy świętej wielkanocnej odnosi się do każdej niedzieli:
W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy (wg Ps 118, 24).

opr. mg/lb