Wybrana, by cierpieć

„Chcę, byś cierpiała dla Mnie. Wybrałem Cię dla wynagradzania zniewag, których doznaję od dusz Mnie poświęconych. (...) Wszystkie chwile miłe i bolesne masz ofiarować za kapłanów i zakony. (...) Ja chcę się zachłysnąć pragnieniem świętości dusz Mnie poświęconych. (...) Dziecko moje, Ja konam i konać będę, aż kapłan wróci z drogi błądzącej. Chcę, abyś w tym konaniu była pociechą”.

Te słowa usłyszała od Jezusa w jednej ze swoich wizji s. Wanda Boniszewska. Przyjęła je z pokorą i podczas 76 lat życia zakonnego przez swoje cierpienia wynagradzała Bogu zniewagi, szczególnie te pochodzące od duchownych. 9 listopada rozpoczął się proces beatyfikacyjny s. Wandy. Jego postulatorem na etapie diecezjalnym został pochodzący z Radzynia Podlaskiego ks. dr Michał Siennicki SAC.

Biedny Bozia

Urodziła się w 1907 r. w majątku Kamionka, kilka kilometrów od Nowogródka. Wychowywana w wierze katolickiej, od najmłodszych lat miała w sobie pragnienie Boga. W swoich zapiskach z pierwszego okresu życia wspomina, jak rodzice zabrali ją kiedyś na Mszę św., podczas której uwagę Wandy zwróciło tabernakulum. Zastanawiała się, jak to możliwe, że Jezus, Król świata, jest zamknięty w tej niewielkiej szafce. To była jej pierwsza refleksja duchowa: „Całą moją modlitwą było powtarzanie: «Biedny Bozia, zamknięty, jak tam smutno musi być!»”. Mając w pamięci to doświadczenie, Wanda przez całe swoje dorosłe życie nazywała Chrystusa „Więźniem Miłości”.

W 1918 r. przyjęła Pierwszą Komunię św. Natomiast po bierzmowaniu zanotowała „Czułam ciche dalsze nawoływanie w duszy do ofiary, do większej miłości bliźnich, wyzbycia się własnych zachcianek: Oddaj się całkowicie Mnie”.

Szczególnie chcę ukrzyżować ciebie

W 1924 r. zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr od Aniołów w Wilnie. Wówczas odmówiono jej przyjęcia. „U nas pozostać nie możesz, gdyż wszystkie siostry z ciebie są niezadowolone” - usłyszała od matki Moniuszko, która poleciła Wandzie ukończyć szkołę podstawową i zrobić kurs gospodarczy. Ostatecznie do Zgromadzenia Sióstr od Aniołów przyjęto ją w 1926 r. 2 sierpnia 1933 r. złożyła śluby wieczyste. Łączyła ją ogromna więź z Jezusem, który mówił do niej: „Chcę, byś została ukrzyżowana za tych, którzy nie chcą znać krzyża, a szczególnie chcę ukrzyżować ciebie dla tych, którym łask nie skąpię”. Pan Jezus wielokrotnie wyjaśniał s. Wandzie, na czym to zadanie ma polegać: „Chcę, byś cierpiała dla Mnie. Wybrałem Cię dla wynagradzania zniewag, których doznaję od dusz Mnie poświęconych. (...) Wszystkie chwile miłe i bolesne masz ofiarować za kapłanów i zakony. (...) Ja chcę się zachłysnąć pragnieniem świętości dusz Mnie poświęconych. (...) To Ja, Jezus, w tej Hostii czekałem na ciebie i niosę ci wiele miłości. Polecam sprawę wyrwania dusz kapłanów z rąk naszego nieprzyjaciela. Dziecko moje, Ja konam i konać będę, aż kapłan wróci z drogi błądzącej. Chcę, abyś w tym konaniu była pociechą. Masz czynić zadość tak długo, jak długo chcę. Najwięcej cierpię od dusz niezdecydowanych i łatwo wchodzących na błędne drogi. Widzisz, moje konanie to grzechy całego świata, a ty tylko czujesz ich malutką cząsteczkę”. W swoich zapiskach przyznała, że niełatwo było jej podjąć decyzję. Nie była pewna, czy jest godna przyjąć tę misję. „Jezus żąda ofiary. Natura wzdryga się, ale ufam, że Pan mi da - siłę i męstwo”. Jedyne, czego oczekiwała w zamian, to „ukrycia przed światem”. Tak też się stało. Historia s. Wandy długo nie była powszechnie znana.

Byłam w Getsemani

Stygmaty w życiu W. Boniszewskiej pojawiły się w 1932 r. Wtedy po raz pierwszy powiedziała swojemu spowiednikowi, że odczuwa ich ból. Początkowo rany w boku, na kończynach i na głowie krwawiły tylko w pierwsze czwartki miesiąca i przez cały okres Wielkiego Postu. W Wielki Piątek 1935 r. przeżyła pierwsze „konanie”. „Byłam w Getsemani z modlącym się Zbawicielem, z pojmanym - pojmaną, i zespoliłam się z Nim i razem zostałam do krzyża przybitą”. Pan Jezus kazał jej ofiarować te cierpienia za księży i swój zakon oraz za wszystkich grzeszników. S. Wanda zabiegała o to, aby o jej doświadczeniach mistycznych nie wiedział nikt poza jej spowiednikiem i przełożonymi. Bała się, że może popaść w pychę. Przestała nawet jeździć w odwiedziny do rodzinnego domu, by uniknąć pytań.

Dręczona przez szatana

Gorliwość ofiary s. Wandy za kapłanów i zakony wywołała reakcję ze strony złych duchów. „Dusze kapłanów widziałam w strasznej walce z grzechami, swoimi namiętnościami i chwilowymi poddaniami się pod władzę szatanów. Stanęłam do walki między niebem a piekłem” - tak opisywała noc, podczas której przebywała w krainie potępionych poproszona przez Jezusa o uratowanie dusz kilkudziesięciu księży. Szatan nie mógł Wandzie tego darować: namawiał ją do porzucenia zakonu, wyzbycia się cierpień i zaprzestania przyjmowania Komunii św. Innym razem siostrę zastano w łóżku przewiązaną powrozem, którym jakaś niewidzialna siła ją dusiła. Był lniany, długi i dziwnie skręcony. W Pryciunach, gdzie wówczas przebywała, takich nie wytwarzano. Nie miał śladów używania. Zapytana S. Wanda wyjaśniła, że jakiś ksiądz na dalekiej północy chciał się powiesić, ale ona go z tego wyrwała, a szatani z zemsty chcieli ją udusić.

Czyściec i piekło

W latach 40 w Priciunach ukrywał się jezuita ks. Antoni Ząbek, poszukiwany przez sowieckie służby specjalne. 9 kwietnia 1950 r. MGB aresztowało duchownego. Za udzielenie mu schronienia zatrzymano także kilka sióstr, wśród nich W. Boniszewską. Trafiła do więzienia w Wierchnie Uralsku, gdzie katowano ją, szydzono, nazywano kuglarką udającą świętą. Z powodu stygmatów stała się obiektem badań medycznych komunistycznych lekarzy. Po kilku miesiącach bezradnie rozłożyli ręce i potraktowali otwierające się rany jako... żylaki. „Sowsjem was wyleczit nikakaja medycyna nie potrafit, patamu szto wy oczień nerwowaja i uczuljena na hrest. Eto was psychoz” - brzmiał werdykt medyków. „Pomyślałam, głupi wy jesteście, choć lekarze. Ale po chwili wyrzut sumienia, że tak nie wolno myśleć” - zanotowała w swoich notatkach zatytułowanych „Więzienie. Czyściec i piekło”.

W tym czasie dalej doświadczała „konań” i ekstaz: „Diabeł wie, co to za kobieta i co to za choroba, nie podejmuję się jej leczyć” - powtarzali kolejni medycy.

Różaniec z chleba

Podczas zesłania Wanda Boniszewska większość czasu spędziła w szpitalu, ponieważ ciągle zapadała na jakieś choroby. Chociaż sama bardzo cierpiała, zawsze myślała o innych. „Będąc w więziennym szpitalu na wspólnej dużej sali chorych, starałam się nieść pomoc więcej cierpiącym i swoje porcje mleka, masła i białego chleba oddawałam im” - wspominała. Prowadziła modlitwy, robiła z chleba różańce. „Odmawiałam Różaniec wspólnie, co było ostro zabronione (...) nasze różańce i krzyże robione z chleba zabierano i niszczono”.

Karą za modlitwy był karcer. W więzieniu funkcjonariusze sowieccy dotkliwie znęcali się nad nią: kopali, uderzali głową o ścianę. Pewnego dnia jeden z nich padł przed s. Wandą na kolana, błagając o przebaczenie. „Wiecie, teraz przekonałem się, że Bóg jest, bo sumienie nie daje mi spokoju i musiałem się żegnać znakiem krzyża. Moja matka jest wierząca, ja teraz także chcę być wierzącym tak jak i wy” - wyznał.

W 1956 r. w wyniku odwilży po śmierci Stalina s. Wanda została zwolniona z więzienia. Po repatriacji mieszkała w kilku domach zakonnych swojego zgromadzenia, m.in. w Białymstoku i Częstochowie. Unikała rozgłosu. Przez te wszystkie lata doświadczała bólów spowodowanych stygmatami. Szczególne natężenie dolegliwości miało miejsce w 1981 r., w dniu zamachu na Jana Pawła II. Zmarła w 2003 r. w Chylicach. Grób s. Wandy znajduje się w Skolimowie (dzielnica w Konstancinie-Jeziornej) k. Warszawy.

ROZMOWA

Ukryta stygmatyczka

Ks. dr. Michał Siennicki SAC, postulator procesu beatyfikacyjnego s. W. Boniszewskiej

S. Wanda Boniszewska CSA przyszła na świat dwa lata po narodzinach Heleny Kowalskiej, późniejszej s. Faustyny. O ile apostołka Bożego Miłosierdzia jest znana na całym świecie, o tyle o s. Wandzie słyszało niewielu...

Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy była jej przynależność do zakonu Sióstr od Aniołów. Jego charyzmat polega na prowadzeniu życia ukrytego, a siostry nie wyjawiają swojego powołania osobom postronnym. Dzisiaj s. Wanda powoli staje się znana. W 2008 r. Teatr Telewizji przygotował spektakl „Stygmatyczka” opowiadający jej historię. W 2016 r. został wydany dziennik duchowy s. Wandy. Kilku publicystów poświęciło tej stygmatyczce swoje publikacje. Myślę, że w przyszłości jej „popularność” będzie rosła.

Co Księdza pociąga w s. Wandzie?

Jest postacią, która przyciąga. Kiedy pierwszy raz czytałem jej dziennik duchowy, stwierdziłem, że trzeba to zrobić ponownie. Najbardziej pociągające cechy to pokora oraz tajemnica mistycznego poznania Jezusa. Tajemnica zawsze budzi zainteresowanie. A s. Wanda i jej przeżycia są pewną tajemnicą, którą w czasie procesu beatyfikacyjnego zechcemy odsłonić, by pokazać, jak można przeżywać swoją wiarę mimo trudności.

Czego możemy się nauczyć, patrząc na życie i służbę tej kandydatki na ołtarze? Co dziś ona do nas mówi?

Słowem kluczowym jest pokora. Mimo świadomości bycia wybraną przez Jezusa i zdając sobie sprawę, że to wybranie jest potwierdzone szczególnymi znakami, jakimi są stygmaty, s. Wanda Boniszewska pozostała pokorna. Dziś w relacjach międzyludzkich nie ma przestrzeni na pokorę. Trzeba być najlepszym, najgłośniejszym, najbardziej błyskotliwym. S. Wanda uczy nas, że na świat można spojrzeć inaczej.

W ostatnich tygodniach obserwujemy na ulicach protesty, które przerodziły się antykościelne demonstracje. Co powiedziałaby na to s. Wanda?

Nie powiedziałaby nic. Spytałaby Jezusa, co ma robić, jak się zachować. Ona, widząc miłość Jezusa odrzucaną przez ludzi, bardzo cierpiała. Ofiarowała swoje cierpienie, prosząc o nawrócenie ludzi. Jednak podkreślała, że najbardziej Boga obrażają grzechy osób wybranych - kapłanów i zakonników. Grzech ten przekłada się na Kościół i bardzo rani Jezusa. Dlatego całe swoje życie poświęciła na modlitwę za księży. Jeśli duchowni będą dobrze uformowani i święci, Kościołowi nic nie grozi. Myślę, że jej przesłanie jest bardzo aktualną odpowiedzią na kontestacje Kościoła i wszystkich wartości.

Dziękuję za rozmowę.

Echo Katolickie 48/2020

opr. mg/mg