Tato ... Mój przewodniku

Tato ... mój przewodniku

Opracowanie: Sekcja Polska Sekretariatu Stanu w Watykanie
ks. dr Paweł Ptasznik
© Wydawnictwo św. Stanisława BM 2005
ISBN 83-7422-046-5

WSTĘP

Kiedy umiera człowiek chrześcijanie, pomimo bólu rozstania, zanurzają się w modlitwie. W ten sposób zdecydowanie sprzeciwiają się śmierci i wyznają niezłomną wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa. Równocześnie wyrażają pewną nadzieję, że dzięki Jego łasce oni również zmartwychwstaną. Modląc się wówczas pozwalają dojść do głosu miłości łączącej ich z tymi, których śmierć wyprowadziła spośród żyjących. Ufnie powierzają umierających Bogu, który jest miłością, Panem i Zbawicielem ludzkości. Prowadzeni ewangeliczną mądrością, w poczuciu odpowiedzialności za bliźnich, proszą o Boże miłosierdzie dla od-chodzących do wieczności. W modlitwie dziękują także Stwórcy za odchodzącego i za dzieło, jakiego z woli Boga dokonał on za życia na ziemi. Ból wywołany koniecznością śmierci i nieodwołalnego rozstania, poczucie szczęścia wyrosłe ze świadomości obcowania w tej doniosłej, niepowtarzalnej chwili z Bogiem i wdzięczność nasycona czułością przenikają się wzajemnie w umyśle, sumieniu i sercu zarówno tego, który odchodzi do wieczności, jak i tych, co zostają w doczesności. Scalając ich w jedno.

W miarę upływu czasu wdzięczność żywiona w obliczu śmierci dochodzi coraz bardziej do głosu. Opanowuje rozmowę z Bogiem. Dominuje w niej i na różne sposoby wylewa się z duszy modlącego się na zewnątrz, stając się jawna, dostępna i czytelna dla innych. Dokonuje się wówczas coś rzadkiego i niezwykłego.

A mianowicie: ludzie pokonują dzielące ich poczucie obcości i dystansu, wyrosłe z rozmaitych powodów: z uprzedzeń, konfliktów, różnicy poglądów, krzywd wyrządzonych w przeszłości - i łączą się w jedno. Wdzięczność pomaga im w doświadczeniu nie tylko jedności, ale i czułej bliskości. Zjednoczeni ludzie poprzez łzy dostrzegają, że człowiek - umierając dla ziemi - rodzi się dla nieba. Dramat rozstania zamienia się wówczas w radosne świętowanie. Wdzięczność bowiem sprawiła, że śmierć drugiego człowieka stała się dla jej świadków chwilą oddania Bogu należnej Mu chwały i czci, do której Bóg ma prawo, której oczekuje i o którą się upomina na kartach Ewangelii. Niezmierzona jest potęga wdzięczności.

Wydawnictwo św. Stanisława BM, Archidiecezji Krakowskiej oddaje do rąk Czytelników bardzo rzadką, niepodobną do innych książkę. Jest ona wyjątkowym „białym krukiem" na wydawniczym rynku. Książka ta jest bowiem zbiorem dokumentów: listów i kartek pisanych i pozostawianych przez ludzi z całego świata na placu przed Bazyliką św. Piotra w Rzymie w czasie agonii i po śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II. Po zastanowieniu zdecydowaliśmy się te bardzo osobiste wyznania, których adresatem był nie tylko Papież, ale sam Bóg, ujawnić światu. Mamy nadzieję, że wydając je drukiem zachowamy je dla przyszłych pokoleń. Ufamy, że tak jak dla nas, tak i dla tych, którzy po nas przyjdą, wyznania te pomogą w tym, by wdzięczność żywiona dla Jana Pawła II stała się drogą do oddawania Bogu należnej chwały i czci - ku czemu wzywa nas z mocą Ewangelia.

+Stanisław Dziwisz
Kraków 2005

 Fragmenty książki

opr. mg/mg