Łaska Wielkanocy to niezmierzona cisza, bezgraniczny spokój i niezmącony smak w duszy. To smak nieba, w którym nie panuje jednak szalona egzaltacja. Obraz Wielkanocy to nie harmider i upojenie w duchu, ale odkrycie nadrzędnego porządku — odkrycie Boga i wszystkiego w Nim. To wino bez upojenia, radość bez domieszki trucizny, życie bez śmierci. Kosztując go przez chwilę, możemy dostrzec i umiłować wszystkie rzeczy zgodnie z prawdą, posiąść je w substancji ukrytej w Bogu, bez pomocy zmysłów. Albowiem pragnienie lgnie do szaty i pozoru rzeczy, natomiast miłość ogarnia je w prostej Bożej głębi.

Gdyby tylko msza była co rano tym, czym jest w wielkanocny poranek! Gdyby modlitwy były zawsze tak klarowne jak wówczas, a Zmartwychwstały Chrystus jaśniał w mym sercu i wokół mnie w swej wielkanocnej prostocie! Jego prostota to nasze święto. To przaśny chleb, manna i pokarm niebieski — ta wielkanocna czystość, wolność i szczerość. Dawaj nam zawsze tego chleba z niebios! Pój nas zawsze tą wodą, byśmy już nigdy nie pragnęli!

Oto życie, które wlewa w nas Zmartwychwstały Chrystus, oto tchnienie Jego Ducha i Miłość, która ożywia Jego Mistyczne Ciało.

9 kwietnia 1950, II, 429—430

opr. aw/aw

« ‹ 1 › »

oceń artykuł