Wszystko dla Boga, wszystko dla dusz…

Ks. Bogusław Kozioł TChr Wszystko dla Boga, wszystko dla dusz Duchowość Towarzystwa Chrystusowego według o. Ignacego Posadzego TChr ISBN: 978-83-60214-67-0 Książka otwiera serię "Dzieła" o. Ignacego Posadzego współzałożyciela Towarzystwa Chrystusowego. Ks. Bogusław Kozioł, autor postulator procesu beatyfikacyjnego, analizuje podstawy duchowości chrystusowców w spuściźnie współzałożyciela Towarzystwa Chrystusowego. Wybrane fragmenty: Wierność charyzmatowi Założyciela • Cnoty kapłana. Kapłan mężem wiary • Pokora kapłańska • Kapłan jako czciciel Serca Bożego. Poświęcenie się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa • Kapłańskie wynagrodzenie Najświętszemu Sercu • Naśladowanie Serca Jezusowego • Intronizacja Serca Bożego • Etapy formacji. Duszpasterstwo powołań • Formacja początkowa • Formacja po ślubach wieczystych • Ćwiczenia duchowne. Rekolekcje okresowe • Dni skupienia • Asceza •

Wierność charyzmatowi Założyciela

          W myśl nauczania o. I. Posadzego, każde zgromadzenie otrzymuje na początku swego istnienia dar od Boga, który wyraża się konkretnym charyzmatem zostawionym przez założyciela albo założycielkę. Zrozumienie ideałów ewangelijnych, a potem przełożenie ich na praktyczną formę życia przez daną wspólnotę zakonną, stanowi fundament pojawiającego się nowego charyzmatu, a przez niego nowej misji i zadania zgromadzenia. Dar ten rodzi się także z odpowiedniego odczytania znaków czasu i potrzeb konkretnych społeczeństw. Tak rozumiany dar stanowi dla o. Ignacego charyzmat Założyciela, który to charyzmat w istotny sposób kształtuje później ducha Zgromadzenia i wpływa na formę życia osób konsekrowanych. Charyzmat Założyciela zawarty jest w pozostawionych Ustawach[1].

          Współzałożyciel w swoim nauczaniu zaznacza dalej, że wierność charyzmatowi, jaki zostawił Założyciel kard. A. Hlond, jest jednym z podstawowych warunków istnienia i rozwoju powstałego Zgromadzenia. Wierność ta jest również warunkiem i źródłem rozwoju życia wewnętrznego, a także warunkiem wytrwania na drodze powołania. Swą myśl opiera Autor na słowach Piusa XII, a także kard. S. Wyszyńskiego, którzy jednoznacznie wskazują na zależność między wiernością charyzmatowi, a istnieniem i rozwojem danego zakonu[2]. Sługa Boży zauważa, że wielkim niebezpieczeństwem jest brak wierności charyzmatowi Założyciela, czyli utrata pierwotnego ducha. Oziębłość osób konsekrowanych w tej materii prowadzić może nawet do zniszczenia dzieła Bożego, jakim jest powołanie konkretnego zgromadzenia[3]. Autor odwołuje się w tym kontekście do myśli św. Pawła: „Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas” (Flp 3,17)[4].

          Obowiązek wierności charyzmatowi Założyciela wypływa również, według Sługi Bożego, z faktu, że życie konsekrowane jest szczególną formą życia charyzmatycznego w Kościele i dla Kościoła. Powołując się na nauczanie Soboru Watykańskiego II, Autor zaznacza, że jedynym Sprawcą charyzmatów jest Duch Święty, który działa w Kościele i obdarza łaskami ludzi, aby w ten sposób wypełnił się odwieczny plan Boga względem człowieka (por. DM 4)[5]. Najpierw zatem charyzmatami zostali obdarzeni zebrani w Wieczerniku Apostołowie (por. Dz 2,1-4). Potem Duch Święty na stałe i nieprzerwanie zamieszkał w Kościele, aby w ten sposób Kościół „zajaśniał przedziwną płodnością nadprzyrodzoną”[6]. Jak zaznacza o. Ignacy, następnie Duch udziela tzw. charyzmatów partykularnych poszczególnym osobom, aby mogły one wypełniać konkretne zadania we wspólnocie Kościoła. Takim darem jest również charyzmat, który otrzymał kard. Hlond, a poprzez niego całe Zgromadzenie. Sprzeniewierzenie się charyzmatowi danemu Założycielowi jest równoważne dla Sługi Bożego z odrzuceniem samego Ducha Świętego. Autor ostrzega osoby zakonne za św. Pawłem, aby ducha nie gasić (por. 1Tes 15,9), nie zaniedbywać otrzymanego charyzmatu (por. 1Tm 4,14), a także aby nie zasmucać Ducha Bożego, którym osoby konsekrowane zostały naznaczone na dzień odkupienia (por. Ef 4,30), a które to opieczętowanie nastąpiło w dniu powołania do istnienia Towarzystwa[7].

          Według o. I. Posadzego poprzez napisane I Ustawy kard. Hlond wycisnął i przelał na Towarzystwo swoją indywidualność duchową, typ religijności, ideały, którymi sam kierował się w życiu oraz zadanie postawione mu przez Boga wobec polskich emigrantów[8]. W tym sensie osobisty charyzmat Założyciela, na który składają się jego duchowość, styl życia, charakter, stanowi wzór do przyjęcia i naśladowania przez chrystusowców. Próba naśladowania tego osobistego charyzmatu przez wspólnotę, jak uważa Autor, jest bezpieczną i wypróbowaną drogą życia i postępowania[9]. Aby jednak chrystusowiec mógł pozostać wierny charyzmatowi Założyciela potrzeba, by ten charyzmat wcześniej poznał i zafascynował się nim. Znajomość ta jest bowiem podstawą do naśladowania i do dochowania wierności. Sługa Boży idąc za myślą kard. I. Antoniuttiego[10] zauważa także, że na członkach Zgromadzenia ciąży nie tylko obowiązek wierności, ale również obowiązek nieustannego powrotu do charakterystycznego ducha Założyciela, jego wskazań i myśli, które „są wskazaniami pewnymi, nieśmiertelnymi i wystarczającymi na całe życie”[11]. Autor zachęca także, aby osoby konsekrowane wracały często do ducha i zapału, jaki panował na początku istnienia Zgromadzenia. Jak uważa o. Ignacy, na początku bowiem istnienia każdego zgromadzenia Bóg obdarowuje wspólnotę szczególnymi łaskami i darami, które z biegiem czasu mogą być jednak zatracone. Najwłaściwszym duchem Zgromadzenia, według Sługi Bożego, jest duch i charyzmat dany i pozostawiony przez Założyciela. Stąd rodzi się obowiązek powrotu do początków, a także obowiązek wierności[12].

          O. Posadzy naucza dalej, że charyzmat, który pozostawił Założyciel nie jest tylko martwym elementem w życiu Zgromadzenia. Jest on dynamiczny i wciąż żywy, gdyż przez niego przemawia w dalszym ciągu sam Duch Święty. Dlatego wierność temu charyzmatowi staje się wciąż aktualnym wezwaniem dla osób konsekrowanych, aby z jednej strony żyły właściwym duchem zgromadzenia, a z drugiej aby w zakresie swego charyzmatu realizowały wciąż nowe wyzwania w Kościele. Podobnie bowiem, jak misja Kościoła jest prowadzona przez Chrystusa w Duchu Świętym, tak i charyzmat Zgromadzenia jest wciąż ożywiany przez Ducha. Dynamizm i aktualność charyzmatu służą rozwojowi życia i dobru osób konsekrowanych, a także osób, którym posługują i pośród których żyją. Powołując się na św. Pawła, o. Posadzy wyznacza cel, który zostanie osiągnięty jedynie poprzez wierność charyzmatowi Założyciela. Celem tym jest ukształtowanie się Chrystusa w osobie żyjącej danym charyzmatem (por. Ga 4,19), czyli uświęcenie[13].

          Współzałożyciel mówiąc o wierności charyzmatowi Założyciela wskazuje jeszcze na inne praktyczne owoce, które zrodzą się dzięki tej wierności. Pierwszym skutkiem dochowania wierności będzie sprowadzenie na Zgromadzenie Bożego błogosławieństwa, które wyrażać się będzie z kolei w umocnieniu i sile Zgromadzenia oraz w nowych powołaniach. Życie zakonne, które jest odzwierciedleniem charyzmatu Założyciela, staje się służbą Bożą, a to prowadzi do ciągłego obdarowywania łaskami przez Boga[14]. Dalej uważa Sługa Boży, że ta wierność stanie się pomocą w codziennym życiu, w rozwiązywaniu problemów. Stanie się siłą w realizowaniu zleconej misji budowania Królestwa Chrystusowego w duszach emigracji polskiej i będzie inspiracją w ciągłym poszukiwaniu lepszego pełnienia woli Bożej. Stanie się w końcu źródłem ciągle podejmowanej na nowo odnowy wewnętrznej[15].

          O. Posadzy naucza, że obowiązkiem wierności charyzmatowi Założyciela objęci są wszyscy członkowie wspólnoty. Całe Zgromadzenie odpowiedzialne jest za realizowanie wezwania, które pozostawił Założyciel. Jednakże osoby, na których w głównej mierze spoczywa ta odpowiedzialność, to przełożeni zakonni. O. Ignacy wśród tej grupy osób, za szczególnych kontynuatorów ducha i charyzmatu Założyciela uważa formatorów, a pośród nich wiodące miejsce przyznaje ojcom duchownym. Głównie bowiem to na płaszczyźnie wewnętrznej dokonuje się formacja sposobu wartościowania, postaw i ideałów, jakie posiadają i którymi żyją osoby konsekrowane. Dlatego też idąc za postanowieniami I Kapituły Generalnej Zgromadzenia, Współzałożyciel zachęca współbraci, aby wszyscy zaznajamiali się z osobą i życiem Założyciela, i aby w ten sposób jego charyzmat mógł być wiernie zachowywany[16].

opr. ab/ab