Modlitwa kobiet

Modlitwa jest częścią życia chrześcijańskiego, każdego ochrzczonego i ochrzczonej, zgodnie z zachętą Jezusa, który prosi nas o nieustanną modlitwę: «Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie» (Łk 21, 34-36). Modlitwa jest drogą, dla każdego ucznia i uczennicy Jezusa, by znaleźć zasadę spajającą własne życie. W modlitwie każdy z nas może uczyć się i czuć się zawsze w komunii z Bogiem oraz postrzegać siebie jako mieszkanie Pana.

Rozumiemy zatem, że modlitwa jest relacją, żyje i rozwija się w przestrzeni jednego spotkania twarzą w twarz, poznania.

Od zarania dziejów Izraela jako ludu przymierza opowiada się o modlitwie w szczególny sposób zanoszonej przez kobiety: modlitwie uwielbienia, błagalnej, ślubowania. Kobietami modlitwy były Miriam (por. Wj 15, 20-21); Debora (por. Sdz 5); Anna (por. 1 Sm 1, 1-27; 2, 1-10); Judyty (Jdt 9). Istnieje zatem specyficzna modlitwa kobieca? Rzeczą niezaprzeczalną i oczywistą jest to, że w chrześcijaństwie kobiety zawsze odgrywały w modlitwie centralną rolę, uczyły się modlić, kultywowały modlitwę, przekaz praktykowania modlitwy, a przede wszystkim przekazywały niezłomną ufność w siłę modlitwy.

Modlitwą jako relacją jest ta, którą żyją kobiety spotykające Jezusa w opowiadaniach ewangelicznych. Kobiety odważne, natarczywe, które się nie zniechęcają, proszą, błagają, ale także słuchają, pytają, dążą do nawiązania relacji i chcą poznać Jezusa. Kobiety, które po tym spotkaniu, po tym poznaniu czynią z relacji, za pośrednictwem modlitwy do Boga, do Ducha, solidny grunt, w którym może się zakorzenić ich życie uczennic.

Ta troska, ta uwaga jest szczególną cechą kobiet, które w modlitwie potrafią skierować swoje pragnienie w stronę Boga i przez to, wychodząc poza siebie, mogą skierować spojrzenie, serce, umysł na drugiego i zrobić miejsce na nieustanne spotkanie z innością. Moglibyśmy powiedzieć, że w przypadku kobiety, rodzicielki życia, modlitwa, jako nieustanna uwaga skierowana na obecność Innego, staje się samym życiem. Takie świadectwo znajdujemy w odniesieniu do Makryny, matki pustyni z IV w. w jej Żywocie (25, 5): «Wydała ona mocne i głębokie tchnienie i położyła kres modlitwie i życiu».

Artykuł jest wprowadzeniem w problematykę, która szerzej omawiana jest w czerwcowym dodatku do Osservatore Romano "Kobiety Kościół Świat". Kolejne teksty z tego numeru pojawią się na naszych stronach wkrótce.

opr. mg/mg