Bł. Archanioł Tadini

Urodził się 12 października 1846 r. w Verolanuova koło Brescii we Włoszech, w wielodzietnej rodzinie mieszczańskiej. Od dzieciństwa był wątłego zdrowia i potrzebował szczególnej opieki. Po ukończeniu miejscowej szkoły podstawowej rozpoczął naukę w gimnazjum w Lovere. W 1864 r. wstąpił do seminarium w Brescii, do którego uczęszczał także jego brat Giulio. W tym okresie uległ wypadkowi, który spowodował, że do końca życia utykał.

W 1870 r. Archanioł Tadini przyjął święcenia kapłańskie, po czym ciężko zachorował. Z tego powodu pierwszy rok kapłaństwa spędził w domu rodzinnym. W latach 1871-1873 był wikariuszem w górskiej miejscowości Lodrino, a następnie kustoszem sanktuarium Santa Maria della Noce koło Brescii. W obu parafiach był również nauczycielem w szkole podstawowej. W swoim życiu kapłańskim wyróżniał się szczególną miłością dla najbardziej potrzebujących. Gdy wielka powódź pozbawiła wielu parafian dachu nad głową, ks. Tadini znalazł dla nich schronienie i zorganizował stołówkę, w której przygotowywano codziennie 300 posiłków.

W 1885 r. ks. Tadini przeniósł się do parafii w Botticino Sera, a po dwóch latach mianowano go jej proboszczem. W posłudze duszpasterskiej skupiał uwagę na nowych formach ubóstwa, które pojawiły się w okresie rewolucji przemysłowej oraz na pogłębianiu życia duchowego parafian. Z jego inicjatywy powstał przy parafii chór, zespół muzyczny i różne wspólnoty religijne. Założył również Robotnicze Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy, które otaczało opieką chorych, starszych i ofiary wypadków przy pracy oraz stawało w obronie ich praw. Szczególną opieką sługa Boży otaczał młode robotnice, których położenie było wówczas najtrudniejsze. Z myślą o nich w latach 1891-1895, działając w duchu encykliki Leona XIII Rerum novarum, zaprojektował i wybudował przędzalnię, przeznaczając na ten cel swoją część majątku rodzinnego. Po trzech latach zakupił przyległy do przędzalni dom, w którym zamieszkały siostry z założonego przez niego Zgromadzenia Sióstr Robotnic Świętego Domu Nazaretańskiego. Zakonnice pracowały w fabrykach i otaczały opieką religijną robotnice, zwłaszcza młode. Zgromadzeniu przyświecał ideał pokornego i pracowitego życia Świętej Rodziny z Nazaretu.

Sługa Boży był dla swoich podopiecznych dobrym i miłującym ojcem, gorliwym kaznodzieją i duszpasterzem, który z wielką pobożnością sprawował sakramenty święte. Mimo kalectwa, godzinami modlił się na stojąco w kościele. O jego głębokiej miłości do Boga mówią słowa ułożonej przez niego modlitwy: «O mój dobry Jezu, (...) kocham Cię z całego serca, kocham Cię, kocham Cię ponad wszystko. W mym sercu, Jezu, wierzę w Ciebie, kocham Cię, słyszę Twój głos, uwielbiam Cię, kontempluję Cię w św. Hostii, o Jezu». Jego duchowość znamionowała pokora, kult Eucharystii, post i umiłowanie modlitwy różańcowej.

Zmarł 20 maja 1912 r. w Botticino Sera.

opr. mg/mg