Bł. Franciszek Ksawery Seelos

Urodził się 11 stycznia 1819 r. w Fussen (Bawaria, Niemcy) w wielodzietnej rodzinie kupieckiej. Tego samego dnia został ochrzczony w kościele parafialnym pw. św. Magnusa. W 1831 r. ukończył szkołę podstawową, po czym rozpoczął naukę w Instytucie św. Stefana w Augsburgu. Już wtedy postanowił zostać kapłanem. Po maturze w 1839 r. studiował filozofię, a potem teologię na uniwersytecie w Monachium.

19 września 1842 r. wstąpił do seminarium. W tym okresie zetknął się ze Zgromadzeniem Najświętszego Odkupiciela i jego działalnością misyjno-ewangelizacyjną na rzecz najbardziej opuszczonych, a zwłaszcza emigrantów w Stanach Zjednoczonych. Czytając listy redemptorystów, publikowane na łamach katolickiego czasopisma «Syjon», dowiedział się, iż w USA były tysiące emigrantów z Niemiec pozbawionych opieki duchowej. Zdecydował wówczas wstąpić do zgromadzenia i poprosił o skierowanie do pracy jako misjonarz w Stanach Zjednoczonych. Jego prośba została przyjęta i 20 kwietnia 1843 r. F. K. Seelos przypłynął do Nowego Jorku.

Po ukończeniu nowicjatu i uzupełnieniu studiów teologicznych, 22 grudnia 1844 r. otrzymał święcenia kapłańskie w kościele redemptorystów pw. św. Jakuba w Baltimore (Maryland). Po kilku miesiącach rozpoczął pracę w parafii św. Filomeny w Pittsburghu w Pensylwanii jako wikariusz proboszcza, św. Jana Neumanna, który był równocześnie przełożonym wspólnoty. Razem prowadzili bogatą działalność misyjną. Po sześciu latach o. Franciszek Ksawery Seelos został mianowany przełożonym wspólnoty oraz mistrzem nowicjatu redemptorystów.

Odznaczał się radosnym usposobieniem i dobrym sercem, szczególnie w stosunku do najbardziej potrzebujących oraz opuszczonych. Dzięki znajomości kilku języków mógł spowiadać wiernych różnych narodowości i być ich duchowym doradcą. Jego homilie, oparte na Piśmie Świętym, trafiały do serc i umysłów ludzi prostych i wykształconych. W sposób szczególny troszczył się o religijne wychowywanie dzieci, gdyż uważał to za sprawę istotną dla rozwoju wspólnoty parafialnej.

W 1854 r. o. Franciszek Ksawery został przeniesiony do Baltimore, w 1857 r. do Cumberland, a w 1862 r. do Annapolis. W miastach tych pracował w parafiach, natomiast w Cumberland i Annapolis był także prefektem studentów redemptorystów. Zawsze radosny i uśmiechnięty, troszczył się nie tylko o ich rzetelne przygotowanie doktrynalne, ale także o ich dobro duchowe i zdrowie. W 1863 r. udało mu się uzyskać od prezydenta Abrahama Lincolna zwolnienie seminarzystów z poboru do wojska w czasie wojny secesyjnej. Starał się przekazywać przyszłym misjonarzom entuzjazm, kształtować w nich ducha poświęcenia i wielkoduszności w wypełnianiu posługi kapłańskiej.

W latach 1863-1866 głosił Ewangelię po angielsku i po niemiecku w stanach Connecticut, Illinois, Missouri, New Jersey, Nowy Jork, Ohio, Pensylwania, Rhode Island oraz Wisconsin. Od r. 1866 pełnił posługę proboszcza w Nowym Orleanie w kościele pw. Matki Bożej Wniebo wziętej.

Odwiedzając chorych zaraził się żółtą febrą, a wkrótce potem, 4 października 1867 r. zmarł.

opr. mg/mg