Św. Karol Wojtyła - Papież Jan Paweł II

Św. Karol Józef Wojtyła — Papież Jan Paweł II

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, mieście położonym na południu Polski, gdzie mieszkał do 1938 r., kiedy zapisał się na wydział filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego i przeniósł się do Krakowa. Jesienią 1940 r. pracował jako robotnik w kamieniołomach, a potem w zakładach chemicznych. W październiku 1942 r. wstąpił do tajnego seminarium w Krakowie, a 1 listopada 1946 r. został wyświęcony na kapłana.

4 lipca 1958 r. Pius XII mianował go biskupem pomocniczym w Krakowie. Sakrę biskupią otrzymał 28 września. Jako motto biskupie wybrał maryjne zawołanie Totus tuus św. Ludwika Marii Grigniona de Montfort.

Najpierw jako biskup pomocniczy, a potem od 13 stycznia 1964 r. jako arcybiskup Krakowa uczestniczył we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II. 26 czerwca 1967 r. został wyniesiony do godności kardynalskiej przez Pawła VI.

W 1978 r. uczestniczył w konklawe zwołanym po śmierci Montiniego, a potem w następnym, po nagłej śmierci Lucianiego. Po południu 16 października, po ośmiu głosowaniach, został wybrany na Papieża. Był pierwszym Papieżem Słowianinem w historii i pierwszym nie-Włochem po prawie 500 latach, od czasu Hadriana VI (1522-1523).

Obdarzony bogatą i charyzmatyczną osobowością, zdobył natychmiast uznanie dzięki wielkim zdolnościom komunikacyjnym i oryginalnemu stylowi duszpasterskiemu. Siły fizyczne i energia, jakimi wyróżniał się również z uwagi na względnie młody wiek, pozwoliły mu na prowadzenie niezwykle intensywnej działalności, przede wszystkim przez liczne wizyty i podróże: ogółem odbył 104 podróże zagraniczne i 146 podróży na terenie Włoch, odwiedzając 129 krajów i pięć kontynentów.

Od początku starał się udzielić głosu tak zwanemu Kościołowi milczenia. Nacisk na tematy praw człowieka i wolności religijnej staje się tym samym stałą cechą jego magisterium. Dziś powszechnie uznawany jest istotny wkład, jaki jego działalność wniosła w wydarzenia, które doprowadziły do upadku Muru Berlińskiego w 1989 r. i rozpadu reżimów prosowieckich. W tym kontekście należy prawdopodobnie umiejscowić poważny epizod, jakim był zamach, którego padł ofiarą 13 maja 1981 r., dokonany przez Alego Agcę.

Obok polemiki antykomunistycznej rozwijał również krytyczną interpretację kapitalizmu, który analizował dogłębnie w trzech ze swoich czternastu encyklik: Laborem exercens (1981 r.), Sollicitudo rei socialis (1987 r.) i Centesimus annus (1991 r.). Prowadził też nieustanną działalność na rzecz pokoju, która splatała się z dążeniem do dialogu z wielkimi religiami — zwłaszcza z judaizmem i islamem — oraz z zabieganiem o ożywienie ruchu ekumenicznego.

W 1983 r. promulgował nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, a następnie przeprowadzał reformę Kurii Rzymskiej, wydając konstytucję apostolską Pastor bonus w 1988 r. Pogłębiał także wymiar kolegialności biskupiej w zarządzaniu Kościołem, zwłaszcza poprzez zwołanie piętnastu Synodów Biskupów. Wśród liczb charakteryzujących jego bardzo długi pontyfikat — dłuższy był jedynie pontyfikat Piusa IX (1846-1878) — trzeba wymienić m.in. częste uroczystości beatyfikacyjne i kanonizacyjne, podczas których zostało ogłoszonych 1338 błogosławionych i 482 świętych.

Z biegiem lat Papież skupiał uwagę przede wszystkim na obchodach Wielkiego Jubileuszu 2000 r. Wydarzenie to nabrało niezwykle symbolicznego charakteru w ramach jego misji pasterskiej i miało silny wymiar pokutny, wyrażony w znaczący sposób w dniu przebaczenia (12 marca).

Zamknięcie Jubileuszu rozpoczęło ostanią fazę pontyfikatu, naznaczoną przez stopniowe pogarszanie się stanu zdrowia Papieża, który po długiej i pełnej cierpień agonii umarł wieczorem 2 kwietnia 2005 r.

Po upływie zaledwie 26 dni od jego śmierci Benedykt XVI udzielił dyspensy, pozwalającej na rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego przed upływem wymaganych pięciu lat, również on ogłosił go błogosławionym 1 maja 2011 r.

opr. mg/mg