Pierwsza niedziela Adwentu. Przed Komunią świętą

„Będą znaki na słońcu i księżycu i na gwiazdach”
[Łk 21, 25].

1. „Będą znaki na słońcu i księżycu i na gwiazdach” [Łk 21, 25]. Rozważ, że bez sprawiedliwości nie można niczym pokierować ani niczego utrzymać. Odnosi się to zarówno do ludzi, jak i do Boga. Dlatego starożytni poganie wymyślili sobie Ajaksa, Radamantesa i Minosa, jako sędziów działających w podziemnym świecie i osądzających dusze śmiertelników, by pokazać, że żadne popełnione przestępstwo nigdy nie ujdzie karze i bez niej nie będzie darowane. Lecz my o wiele bardziej winniśmy się lękać sądu i stronić od zła, bo dowiedzieliśmy się o nim nie z bajek, lecz z ust odwiecznej Prawdy; nie staniemy też wobec mitycznych i wymyślonych sędziów, lecz będziemy musieli stanąć przed rzeczywistym Sędzią, Synem prawdziwego Boga, by zdać sprawę ze wszystkich swoich myśli, słów i czynów. Ten to Syn jednego i jedynego Boga po bardzo okrutnej śmierci wstał z grobu i po około czterdziestu dniach wstąpił do niebios, skąd – według świadectwa jednego z Apostołów – przyjdzie sądzić żywych i umarłych [por. 2 Tm 4, 1]. Jeśli więc przyszłe znaki, które poprzedzą ów decydujący dzień sądu, mają być tak przerażające, że będą budzić w ludziach pragnienie śmierci [por. Ap 9, 6], to o ileż straszniejszy będzie sam akt sądu i jego przebieg? Rozważ zatem przyjście Pana w podwójnej perspektywie: na zbawienie i na potępienie, a biorąc pod uwagę i jedno, i drugie staraj się poważnie do niego przygotować przez dobre uczynki i przez obecną Komunię świętą.

2. „Będą znaki” [Łk 21, 25]. Chociaż to pouczenie o znakach mających się pojawić przed dniem sądu jest dość jasne, jednakże nie od rzeczy będzie jeśli przedstawisz je sobie w następujący sposób: przez słońce rozumiej Zbawiciela świata, który jest Słońcem Sprawiedliwości [por. Ml 3, 2]; przez księżyc Najświętszą Bogurodzicę, o której wdzięku powiedziano: „Piękna jak księżyc” [Pnp 6, 9]; przez gwiazdy wszystkich sprawiedliwych i świętych Bożych, którym zostało obiecane, że „sprawiedliwi będą jaśnieć jak gwiazdy” [por. Dn 12, 3]. A zatem zważ, że pierwszy znak pojawi się na słońcu: będzie to wielki gniew. To Słońce, którego oblicze oglądane na górze Tabor [por. Mt 17, 20] najwspanialej jaśniało, na dolinie Jozafata [Jl 3, 2.12], po ustaniu światła miłosierdzia i łaskawości, skryje się za najczarniejszymi chmurami [por. Jl 2, 2; 3, 15]. W księżycu zgaśnie światło ucieczki i łaskawości, zgodnie ze słowami: „księżyc nie da światłości swojej” [Mt 24, 29]. Chodzi tu o Najświętszą Maryję Pannę, jak niegdyś tak i teraz Pośredniczkę nas wszystkich u Syna, która na tym strasznym i sprawiedliwym sądzie nie będzie się wstawiała za żadnym człowiekiem. Gwiazdy, czyli święci Patronowie, stracą wszelką jasność, to znaczy ustaną z ich strony wszelkie akty litości i wstawiennictwa. Albowiem Apostołowie, tak samo jak i inni święci – mówiąc po ludzku – nie ośmielą się w owym strasznym dniu nawet ust otworzyć, tylko będą stali oniemiali – by nie powiedzieć zastraszeni – jak o tym świadczą te słowa: „I moce niebieskie poruszone będą” [Łk 21, 26]. Dlatego uznaj, że na tak napawający trwogą sąd i na stawienie się przed groźnym obliczem Sędziego nie będzie ci potrzebne jakieś inne przygotowanie, jak tylko bardzo czyste i prawe sumienie. Tylko ono nie będzie się lękało nawet sądu Bożego.

Jest to fragment książki:

Bł. Stanisław Papczyński, Wejrzenie w głąb serca cz. 1
Wydawnictwo: PROMIC, ISBN: 978-83-7502-554-5
Książka jest >>TUTAJ<<

Rozmyślania i konferencje bł. Stanisława Papczyńskiego, których celem było wprowadzenie odbiorcy w zagadnienia ewangelicznej doskonałości. Ewangelicznej – ponieważ tak właśnie o. Papczyński postrzegał doskonałość zakonną: jako opartą na wzorcu biblijnym, zwłaszcza zaczerpniętym z Nowego Testamentu. W tomie, rozpoczynającym się tekstem Idea doskonałości zakonnej w Inspectio cordis Stanisława Papczyńskiego, znalazły się Rozmyślania na niedziele całego roku.

opr. ac/ac