Św. Benon z Miśni

Krótka biografia św. Benona (ok. 1010-1106)

Patron Miśni, Monachium i Bawarii odbiera cześć także u nas - zwłaszcza w archidiecezji poznańskiej - jako orędownik chorych, rybaków i zwierząt domowych. Ikonografia przedstawia go w szatach biskupich z rybą i kluczem. Legenda bowiem głosi, że - kiedy był na wygnaniu we Włoszech - klucz od katedry z jego diecezji wrzucono do Łaby; po powrocie miano wyłowić rybę, z której wnętrza wydobyto ów klucz.

Urodził się ok. 1010 roku w arystokratycznej rodzinie saskiej, jako syn Wernera, hrabiego Woldenbergu. Wykształcenie zdobywał u benedyktynów i w szkole katedralnej, a po ukończeniu studiów wstąpił do benedyktynów. W 1040 roku przyjął święcenia kapłańskie i wkrótce został wybrany opatem. Dzięki niezwykłym walorom duchowym oraz intelektualnym zyskał sławę i szacunek, toteż niebawem metropolita Magdeburga - za sugestią cesarza Henryka IV - ustanowił go biskupem miśnieńskim. Kiedy pomiędzy cesarzem a papieżem św. Grzegorzem VII wybuchła walka o inwestyturę, opowiedział się po stronie papiestwa. W konsekwencji wojska cesarskie najechały jego diecezję i zagrabiły dobra kościelne, a biskupa Benona uwięziły. Dopiero gdy papież obłożył cesarza klątwą - ten musiał udać się do Canossy - Benon mógł bezpiecznie powrócić do Mińska. Jednak po śmierci Grzegorza VII w 1085 roku, podczas synodu w Quedlinburgu, poparł anatemę wobec antypapieża Klemensa III, za co synod moguncki - popierający cesarza - zdjął go z urzędu. W 1088 roku, po podróży do Włoch, ponownie objął swą diecezję, w której przywrócił karność kościelną i uzdrowił administrację. Nazwano go apostołem Wendetów, ponieważ rozwinął działalność misyjną pośród plemion zachodnio-słowiańskich. Zmarł ok. 1106 roku, a jego kanonizacja w 1523 roku skłoniła Lutra do napisania pamfletu przeciw kultowi świętych.

opr. mg/mg

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama