Hipostaza

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Hipostaza

(gr. „substancja; to, co się znajduje pod czymś innym i jest jego podstawą”) Substancjalna natura albo rzeczywistość, będąca podstawą innej rzeczywistości (por. Hbr 1, 3). Wyraz ten był źródłem powstawania wielu problemów podczas sporów chrystologicznych i trynitarnych w IV i V stuleciu, kiedy to oznaczał „konkretną jednostkową rzeczywistość” albo „odrębne osobowe istnienie”, a jednocześnie był używany na określenie ogólnej substancji gatunkowej. W końcu oficjalny Kościół nauczający przyjął sposób mówienia o Bogu jako o trzech „Hipostazach”, mających jedną substancję albo naturę oraz o Chrystusie jako o dwóch naturach w jednej „hipostazie” lub osobie (zob. DH 125-126, 300-303, 421; ND 7-8, 613-616, 620/1). Zob. monofizytyzm, neochalcedonizm, Sobór Chalcedoński, Sobór Nicejski I.

opr. mg/mg