Prezentacja komputerowa przykazania miłości Boga na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego z wykorzystaniem muzyki relaksowej

Uwaga. W dziale "Materiały nadesłane" publikowane są rozmaite teksty nadesłane przez czytelników Opoki. Fundacja Opoka nie ponosi odpowiedzialności za treść i formę materiałów nadesłanych, w tym ich zgodność z nauczaniem Kościoła, zgodność ze stanem faktycznym i obowiązującym porządkiem prawnym.

---

Adam Janiak

Prezentacja komputerowa przykazania miłości Boga na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego z wykorzystaniem muzyki relaksowej

Poniżej, plik prezentacji (*.ppt) skompresowany *.rar (519 KB)

WSTĘP

Wielu z nas zastanawia się w jaki sposób wykorzystać technologię informatyczną w swoim wykonywanym zawodzie. Być może niektórym sprawia to wiele trudności, niektórzy obawiają się zastosowania jej w swojej codziennej pracy. Jednakże, w dobie wieku informatycznego, należy podejść do tego zagadnienia z punktu widzenia dzieci, dla których ta wiedza jest szybko przyswajana, bez której niestety nie jesteśmy w stanie dotrzeć do młodego odbiorcy. Kiedy to słowo mówione nie jest już najciekawszym środkiem przekazu informacji, a najchętniej lubianą formą jest obraz i dźwięk.

Za pomocą tych metod jesteśmy w stanie przekazać uczniom wszystko. Począwszy od samej wiedzy a skończywszy na uczuciach, które czasami są wypaczone przez środowisko, w jakim rozwija się młody człowiek. Jesteśmy w stanie oddziaływać na to młode pokolenie, aby wzrastało w poczuciu wolności, odpowiedzialności, jak też czystego i prawego sumienia.

Tematem niniejszej pracy jest: „Prezentacja komputerowa przykazania miłości Boga według Katechizmu Kościoła Katolickiego z wykorzystaniem muzyki relaksowej”.

Ta prezentacja ma na celu:

• zaznajomienie uczniów z przykazaniem miłości Boga zawartym w trzech pierwszych przykazaniach Dekalogu;
• ukazanie Bożego wezwania skierowanego do człowieka, na które jest on zobowiązany odpowiedzieć;
• przedstawienie poszczególnych przykazań jako dowód na to, iż Bóg otacza człowieka troskliwą miłością i domaga się od niego szacunku;
• omówienie roli człowieka, jako tego, który jest zobowiązany do oddawania czci Bogu;
• budzenie chęci odpowiedzenia Bogu na Jego niezmierzoną miłość;
• wyakcentowanie zagrożeń płynących z niedochowania wierności Boga, które są obarczone grzechem ciężkim i zerwaniem więzi łączącej z Bogiem;
• za pomocą muzyki relaksowej wpłynąć na uczucia ucznia dając mu możliwość głębszego przeżycia podawanej prawdy, jak również osiągnięcie stanu uspokojenia i wyciszenia, które są niezbędne w każdorazowym spotkaniu się z Bogiem;
• pogłębienie i utrwalenie wiedzy dotyczącej przykazania miłości Boga;
• doprowadzenie ucznia do chęci osobowego spotkania się z Bogiem w czasie Eucharystii i pełniejsze jej zrozumienie.

1.ZAŁOŻENIA.

Założenia niniejszej pracy są następujące:

• tematyka zagadnienia została oparta na Katechizmie Kościoła Katolickiego, który jest wiarygodnym źródłem nauczania Kościoła. W oparciu o niego zostały przedstawione najważniejsze zagadnienia dotyczące miłości Boga;
• wiadomości tam zawarte zostały dostosowane do poziomu wiedzy dziecka. Jest ona skierowana do ucznia kl. VI Szkoły Podstawowej. A więc zakładamy, że jest to dziecko, które posiada pewien zasób informacji dotyczący Dekalogu. Wynika to z wiadomości z poprzednich lat nauki katechezy. Jest to również pogłębienie i utrwalenie wiedzy, jaką posiada uczeń;
• czas trwania prezentacji jest przeznaczony na dwie godziny lekcyjne, czyli 2 * 45', ze względu na długość trwania prezentacji, jak również na osobiste notatki sporządzane przez ucznia;
• w celu przeprowadzenia prezentacji został użyty program komputerowy PowerPoint, który daje możliwość budowania slajdów według potrzeb użytkownika;

Rysunek 1. Przykład budowy slajdu z wkomponowanym tekstem i rysunkiem tematycznym.

w tym programie został wykorzystany kreator do tworzenia kolorów tła slajdu oraz kolorów poszczególnych bloków tematycznych. Również został użyty kreator budowy slajdu, który umożliwia wkomponowanie tekstu oraz pliku zawierającego rysunek tematyczny;

Rysunek 2. Przykład zastosowania symbolu ilustrującego daną treść.

• rysunki, wykorzystane w prezentacji, przedstawiają zagadnienie tematyczne, choć w wielu przypadkach zostały użyte symbole, których treść ilustruje dany problem omawiany i jest wymowny dla uczniów;
• zastosowana animacja slajdów działa pobudzająco na ucznia przez wrażenia wzrokowe, które pobudzają go do aktywności;
• zastosowano podkład melodyczny z płyty pt. „Muzyczny relaks z klasyką”, w którym zawarte są różnego rodzaju melodie, jakie można dowolnie wybrać, w zależności od sposobu prowadzenia lekcji, a ich wykorzystanie ma pobudzić ucznia do refleksji, wyciszenia a także do odczucia pewności siebie w podejmowaniu decyzji związanych z jego wiarą.

Przy zastosowaniu powyższych założeń i technologii informatycznej możemy się spodziewać, iż uczeń będzie w pełni mógł opanować przerabiany temat lekcji, jak również treści w nim przekazane zostaną przez niego wykorzystane w jego życiu. Staną się one dla niego drogowskazem, według których będzie on w stanie się bardziej rozwijać duchowo, a przez to stanie się odpowiedzialnym członkiem społeczeństwa.

2. KOMENTARZE DO SLAJDÓW.

2.1. Wstęp do tematu. (Komentarz do slajdu nr 1)

Przykazanie miłości wynika z dekalogu, który jest podstawowym prawem otrzymanym od Pana Boga na górze Synaj. Jest ono uniwersalnym zbiorem zasad i norm postępowania, jakim człowiek ma posługiwać się w swoim życiu. Przestrzeganie Dekalogu umacnia więź człowieka z Bogiem, umacnia jego wiarę, daje mu nadzieję na zbawienie, jak również ukazuje miłość, jaką obdarowuje nas Pan Bóg, na którą człowiek odpowiada swoją miłością. Jest także postępowaniem człowieka względem bliźniego, które jest warunkiem jego zbawienia.

2.2. Temat. (Komentarz do slajdu nr 2)

W dzisiejszym temacie lekcji przedstawimy przykazanie miłości względem Pana Boga w oparciu o Dekalog, poznamy poszczególne przykazania, które mówią nam o tym jak Pan Bóg nas miłuje, jak my mamy odpowiedzieć na Jego miłość, jak mamy postępować względem Niego, ale także poznamy zagrożenia płynące z zaniedbania tego obowiązku.

2.3. Przykazanie miłości. (Komentarz do slajdu nr 3)

Przykazanie miłości odnosi się do najważniejszego obowiązku człowieka, jakim jest miłowanie Boga. Przystąpimy teraz do przedstawienia przykazania miłości Boga.

2.4. Przykazanie miłości Boga. (Komentarz do slajdu nr 4)

Przykazanie miłości Boga brzmi: „Będziesz miłował Pana Boga swego, z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich”. Opiera się ono na trzech pierwszych przykazaniach Dekalogu. Oto one: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”, „Nie będziesz wzywał Imienia Pana Boga swego do czczych rzeczy”, „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Przykazanie miłości Boga było znane w Izraelu. Każdy izraelita był obowiązany odmawiać je raz dziennie na progu swojego domu w celu uczczenia Pana Boga, a także zaszczepienia swoim dzieciom poczucie obowiązku oddawania czci Bogu, jako Stwórcy.

Obecnie omówimy pierwsze przykazanie.

2.5. Pierwsze przykazanie. (Komentarz do slajdu nr 5)

Pierwsze z przykazań obejmuje trzy cnoty Boskie: wiarę, nadzieję i miłość. Wierzymy jedynemu i prawdziwemu Bogu, mamy nadzieję na nasze zbawienie oraz jesteśmy ogarnięci Bożą miłością, na którą mamy odpowiedzieć naszą miłością.

2.6. Wiara. (Komentarz do slajdu nr 6)

W tym przykazaniu jesteśmy wezwani do umacniania naszej wiary, bronienia jej przed fałszywymi oskarżeniami oraz dawania świadectwa naszej wiary w naszym codziennym życiu. Jednakże możemy zgrzeszyć przeciwko wierze przez dobrowolne wątpienie i niedobrowolne.

2.6. Wykroczenia przeciwko wierze. (Komentarz do slajdu nr 7)

„Dobrowolne wątpienie jest to lekceważenie tego wszystkiego, co objawione zostało przez Boga w Piśmie św. lub to, co Kościół podaje do wierzenia, a także nie uznawanie tego co jest w tym prawdziwe. Wątpienie niedobrowolne występuje wtedy, gdy człowiek zastanawia się nad tym w kogo wierzyć i dlaczego ma wierzyć, kiedy nie chce mu się podejmować trudności w przezwyciężeniu lenistwa w znalezieniu rozwiązania na istniejący problem lub jakąś niejasność” (por. KKK 2088). Te dwa wątpienia mogą doprowadzić człowieka do poważniejszych wykroczeń przeciwko wierze, jakimi są: niewiara, herezja, apostazja i schizma.

2.6.1. Niewiara. (Komentarz do slajdu nr 8)

„Niewiara jest lekceważeniem prawdy objawionej lub dobrowolną odmową dania przyzwolenia na nią, czyli człowiek dobrowolnie nie uznaje prawdy objawionej i na to się sam zgadza” (KKK 2089).

„Herezją nazywa się uporczywe, po przyjęciu chrztu, zaprzeczanie jakiejś prawdzie, w którą należy wierzyć wiarą Boską i katolicką, albo uporczywe powątpiewanie o niej” (KPK, kan. 751). W tym wykroczeniu człowiek twierdzi, że to, co zostało podane do wierzenia nie jest prawdą i upiera się przy tym, mówiąc o tym publicznie, lub myśli o tym.

„Apostazja jest to całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej” (KPK, kan. 751). Chrześcijanin nie zadowolony z wiary poszukuje sobie innej, jak gdyby „lepszej, bardziej nowoczesnej” wiary, która jemu się podoba, zapominając, iż tylko w wierze chrześcijańskiej może być zbawiony. Takie poszukiwanie „nowej wiary” bardzo często prowadzi do tego, że człowiek w pewnym momencie postanawia stać się niewierzącym, bo wiara będzie jemu przeszkadzała np. w robieniu kariery zawodowej.

„Schizma jest to odmowa uznania zwierzchnictwa Biskupa Rzymu lub wspólnoty z członkami Kościoła uznającymi to zwierzchnictwo” (KPK, kan 751). Wierzący nie chce uznać papieża, jako Głowy Kościoła, biskupów lub kapłanów lub członkowie wspólnoty uznając, iż oni nie są jemu potrzebni do zbawienia i bez nich może się on obyć. Uważa on, że sam potrafi się zbawić bez korzystania z pomocy duchownych lub braci chrześcijan, co nie jest prawdą. Z braku osoby duchownej, która by kierowała nim, jego poczynaniami, nie jest on w stanie sam poradzić sobie ze swoimi problemami, a przez to coraz bardziej oddala się od wspólnoty Kościoła.

2.7. Nadzieja. (Komentarz do slajdu nr 9)

„Nadzieja jest ufnym oczekiwaniem błogosławieństwa Bożego i uszczęśliwiającego oglądania Boga. Jest także lękiem przed obrażeniem miłości Bożej i spowodowaniem kary” (KKK 2090). Inaczej mówiąc, człowiek ma nadzieję na to, że Bóg będzie mu błogosławił przez całe jego życie, a także na to, iż będzie oglądał Pana Boga w niebie. Jednakże nie może on uznać za fakt to, że nic nie będzie robił w celu swojego zbawienia, a za to otrzyma nagrodę w niebie. Pan Bóg nie zbawi tego człowieka, który oczekuje na nie zasługując sobie na nie. Stąd jest mowa o karze dla tego, który liczy tylko na łaskę i miłosierdzie Boże.

2.8. Wykroczenia przeciwko nadziei. (Komentarz do slajdu nr 10)

Jednakże istnieją dwa grzechy przeciwko nadziei. Są to: rozpacz i zuchwała ufność.

2.8.1. Rozpacz. (Komentarz do slajdu nr 11)

„Wskutek rozpaczy człowiek przestaje oczekiwać od Boga osobistego zbawienia, pomocy do jego osiągnięcia lub przebaczenia grzechów. Sprzeciwia się dobroci Boga i Jego sprawiedliwości, gdyż Bóg jest wierny swoim obietnicom oraz Jego miłosierdziu” (KKK 2091). Inaczej mówiąc człowiek pracując nad swoim zbawieniem w pewnym momencie stwierdza, że już więcej nie jest w stanie nic zrobić, albo na już dość wszystkiego i buntuje się w ten sposób przeciwko Bogu i Jego przykazaniom.

2.8.2. Zuchwała ufność. (Komentarz do slajdu nr 12)

Drugim wykroczeniem jest zuchwała ufność. Człowiek bardzo często przecenia swoje zdolności, uważając, iż sam sobie poradzi bez pomocy Boga albo stwierdza, że będzie żył jak się jemu podoba, a Bóg i tak mu wybaczy ( por. KKK 2092).

2.9. Miłość. (Komentarz do slajdu nr 13)

„Pierwsze przykazanie każe nam miłować Boga nade wszystko, a wszystkie stworzenia — dla Niego i ze względu na Niego” (por. Pwt 6,4-5). Pan Bóg ofiaruje swoją miłość wszystkiemu co żyje, każdej istocie, jaka istnieje w świecie. Wszyscy obdarowani tą miłością jesteśmy zobowiązani do dania odpowiedzi na to Boże wezwanie. Mamy swoją miłością odpowiedzieć na miłość Boga i skierować ją również na bliźnich. Jednakże przeciw tej wielkiej miłości Boga człowiek może zgrzeszyć. Możemy tego dokonać przez następujące przewinienia: obojętność, niewdzięczność, oziębłość, znużenie i nienawiść do Boga.

2.9.1. Wykroczenia przeciwko miłości. (Komentarz do slajdu nr 14)

„Przez obojętność człowiek zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą, albo nie uznaje jej inicjatywy i neguje jej moc” (KKK 2094). Człowiek obdarzony przez chrzest i eucharystię miłością Bożą przez swoje postępowanie staje się nieczuły na tę miłość, zaczyna opuszczać niedzielne zgromadzenie, stwierdzając, iż nie musi chodzić na mszę św. bo jest mu ona niepotrzebna, gdyż sama modlitwa w domu jemu wystarczy.

„Przez niewdzięczność pomija lub odrzuca uznanie miłości Bożej, jak również odwzajemnienie się miłością na miłość” (KKK 2094). Wierzący uważa, że nie musi odpowiadać Bogu na jego miłość, bo wystarczy że Bóg go miłuje, a o bliźnich nie będzie się troszczyć, bo przecież są inni, którzy się o nich zatroszczą. Niewdzięczność jest ściśle związana z oziębłością, która „jest zwlekaniem lub niedbałością w odwzajemnianiu się za miłość Bożą. Doprowadza ona człowieka do stanu odmowy poddania się poruszeniu miłości” (KKK 2094). Twierdzi on, iż taka miłość nie jest jemu potrzebna. Odchodzi on do stanu unikania wszelkich sposobów okazywania miłości Bogu stając się nieczułym na Boże wezwanie.

Innym wykroczeniem jest znużenie nazywane także lenistwem duchowym. W tym grzechu chrześcijanin „posuwa się do odrzucenia radości pochodzącej od Boga i do odrazy wobec dobra Bożego” (KKK 2094). Istota ludzka zaprzecza radości płynącej z miłości Bożej, jak również i to, że Bóg jest źródłem wszelkiego dobra, jakie istnieje na świecie.

Takie rozumowanie doprowadza do ostatniego wykroczenia przeciw miłości, jakim jest nienawiść do Boga. „Rodzi się ona z pychy człowieka i sprzeciwia się miłości Boga, zaprzeczając Jemu jako najwyższemu dobru. Równocześnie próbuje złorzeczyć, uznając Boga jak Tego, który potępia grzech, ciągle szukając w człowieku sposobności do wymierzenia mu kary” (KKK 2094).

2.10. Miłość c.d. (Komentarz do slajdu nr 15)

„Miłość skłania człowieka do sprawiedliwego oddawania Bogu tego, do czego jesteśmy zobowiązani jako stworzenia. Człowiek jest wezwany do oddawania Bogu. Jest również uzdolniony do zajmowania takiej postawy przez cnotę religijności” (KKK 2095).

2.11. Oddawanie czci Bogu. (Komentarz do slajdu nr 16)

Mamy oddawać Bogu to, co się Jemu słusznie należy poprzez: adorację, modlitwę, ofiarę oraz przyrzeczenia i śluby.

2.11.1. Adoracja. (Komentarz do slajdu nr 17)

Definicja adoracji brzmi: „Adorować Boga oznacza z szacunkiem i całkowitą uległością uznać „nicość stworzenia”, które istnieje jedynie dzięki Bogu. Adorować Boga oznacza wychwalać Go, wielbić - podobnie jak Maryja w „Magnificat” — uznając z wdzięcznością, że On uczynił wielkie rzeczy i że święte jest Jego Imię” (por. Łk 1,46-49). „Adoracja Jedynego Boga wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata”(KKK 2096)”.

Inaczej mówiąc adorowanie Boga polega na oddawaniu czci i szacunku za akt stworzenia i zaistnienia nas na tym świecie. To także uwielbianie Boga za to wszystko, co uczynił dla nas, a w szczególności za fakt zbawienia przez swojego syna Jezusa Chrystusa. Katechizm Kościoła Katolickiego podaje nam, iż mamy uwielbiać Boga na wzór Maryi, która w pełni nam to pokazała w modlitwie „Magnificat”. Adoracja jest również otwarciem się człowieka na Boga, dającą jemu możliwość przedstawienia swoich próśb i cierpień, a także swoich radości. Człowiek adorując uwalnia się z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i oddawaniu czci rzeczom przyziemnym tego świata” (KKK 2097). Skierowuje on swoje myśli i uczucia na Jedynego Stwórcę i Pana. To daje mu poczucie lekkości i pewności siebie w walce ze złem w otaczającym go świecie.

Kolejnym elementem oddawania czci Bogu jest modlitwa.

2.11.2. Modlitwa. (Komentarz do slajdu nr 18)

Katechizm Kościoła Katolickiego uczy nas o modlitwie, iż: „Wznoszenie ducha do Boga jest wyrazem naszej adoracji Boga, czy to w modlitwie uwielbienia i dziękczynienia, modlitwie wstawienniczej i modlitwie błagalnej. Modlitwa jest niezbędnym warunkiem posłuszeństwa przykazaniom Bożym” (KKK 2098). A ewangelista Łukasz naucza: „Zawsze ... (trzeba) się modlić i nie ustawać” (por. 18,1). Stąd też modlitwa jest aktem uwielbiania Boga, oddawania Jemu czci i błagania Go o łaskę oraz nasze zbawienie. W modlitwie mamy trwać cały czas. Nie możemy w niej ustawać, gdyż mamy obowiązek modlenia się jako wyraz naszej nadziei, odpowiedź na naszą wiarę i miłość.

Następnym sposobem oddawania czci Bogu jest ofiara.

2.11.3. Ofiara. (Komentarz do slajdu nr 19)

Powtarzając za Katechizmem stwierdzamy, iż: „Jest rzeczą słuszną składać Bogu ofiary na znak uwielbienia i dziękczynienia, przebłagania i komunii z Nim” (KKK 2099). Na potwierdzenie tych słów przytacza słowa św. Augustyna: „Prawdziwą ofiarą jest ... każde dzieło, które przyczynia się do połączenia nas świętą komunią z Bogiem, dzięki któremu możemy stać się naprawdę szczęśliwi”[1].

W punkcie 2100 Katechizm mówi: „Ofiara zewnętrzna, by była prawdziwa, powinna być wyrazem ofiary duchowej: „Moją ofiarą... duch skruszony...” (Ps 51,19). Prorocy Starego Przymierza często piętnowali ofiary składane bez zaangażowania wewnętrznego (por. Am 5,21-25) lub nie mające związku z miłością bliźniego (por. Iz 1,10-20). Jezus przypomina słowa proroka Ozeasza: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” (6,6 por. z Mt 9,13; 12,7). Jednak jedyną doskonałą ofiarą jest ta, którą Chrystus złożył na krzyżu w całkowitym oddaniu się miłości Ojca i dla naszego zbawienia (por. Hbr 9,13-14). Łącząc się z Jego ofiarą, możemy nasze życie uczynić ofiarą dla Boga”.

Jak zatem z powyższego wynika ofiara, jaką ma składać człowiek, ma być tym co czujemy do Boga, co przez to chcemy Jemu powiedzieć, a także jest naszą relacją do Niego. Chrystus złożył na krzyżu najdoskonalszą ofiarę, która jest wyrazem miłości do Boga i do ludzi. Umierając na krzyżu pokazuje nam wielkość tej miłości, jaką nas Bóg miłuje i jaką mamy sobie wzajemnie okazywać.

Ostatnim aktem oddawania czci Bogu są przyrzeczenia i śluby.

2.11.4. Przyrzeczenia i śluby. (Komentarz do slajdu nr 20)

„Bardzo często się zdarza, że człowiek jest wezwany do składania Bogu przyrzeczenia. W szczególności przy sakramencie chrztu, bierzmowania, małżeństwa i święcenia. W takich przypadkach chrześcijanin przyrzeka Bogu jakiś określony czyn, modlitwę, jałmużnę, czy też pielgrzymkę. Jest ono wyrazem wiary, okazaniem szacunku Bogu, jak również przejawem miłości względem Bożego Majestatu” (KKK 2101). Zachowując je przedstawia Ojcu Niebieskiemu siłę swojej wiary, nadziei i miłości, jako wyraz odpowiedzialnego życia chrześcijańskiego i moralnego, przez które człowiek dąży do zbawienia.

Kodeks Prawa Kanonicznego przedstawia nam definicję ślubu, który jest: „świadomą i dobrowolną obietnicą uczynioną Bogu, mającą za przedmiot dobro możliwe i lepsze, które należy wypełnić z pobudek cnoty religijności” (kan. 1191, § 1). Katechizm podaje nam, iż: „Ślub jest aktem pobożności, w którym chrześcijanin poświęca siebie samego Bogu lub obiecuje Mu dobry czyn. Wypełniając śluby, oddaje się więc Bogu to, co zostało Mu przyrzeczone i konsekrowane” (KKK 2102). Dlatego też należy się troszczyć o wypełnienie ślubów złożonych Bogu, gdyż ich złamanie jest obarczone grzechem ciężkim.

2.12. Zabobon i bezbożność. (Komentarz do slajdu nr 21)

„Pierwsze przykazanie zabrania także oddawania czci innym bogom poza Jedynym Panem, który objawił się narodowi wybranemu. Zakazuje ono zabobonu i bezbożności. Zabobon jest to pewnego rodzaju wynaturzony przerost religijności, a bezbożność jest wadą sprzeciwiającą się, przez brak, cnocie religijności” (KKK 2110).

2.13. Wykroczenia. (Komentarz do slajdu nr 22)

A zatem istnieją następujące wykroczenia przeciwko pierwszemu przykazaniu, wymienione powyżej zabobon i bezbożność, jak również: bałwochwalstwo, wróżbiarstwo i magia, ateizm i agnostycyzm.

Przystąpimy teraz do omówienia poszczególnych wykroczeń przeciwko pierwszemu przykazaniu.

2.13.1. Zabobon. (Komentarz do slajdu nr 23)

Katechizm podaje, iż: „Zabobon jest wypaczeniem postawy religijnej oraz praktyk, jakie ona nakłada. Może on także dotyczyć kultu, który oddajemy prawdziwemu Bogu, na przykład, gdy przypisuje się jakieś magiczne znaczenie pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym. Popaść w zabobon — oznacza wiązać skuteczność modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakich one wymagają” (KKK 2111).

Oznacza to, iż człowiek przywiązuje większą wartość do czynienia znaków zewnętrznych danego sakramentu niż do jego faktycznie duchowych wartości. Bardziej człowiek dba o „oprawę zewnętrzną”, o przepych czynności wykonywanych przez sprawującego ten sakrament niż o jego znaczenie i wartości duchowe dla jego zbawienia. Takim przykładem może być Pierwsza Komunia św., kiedy to uczestnicy bardziej zwracają uwagę na sprawy materialne niż na fakt przyjęcia przez dzieci żywego i prawdziwego Chrystusa, ukrytego pod postacią eucharystii.

Następnym wykroczeniem jest bałwochwalstwo.

2.13.2. Bałwochwalstwo. (Komentarz do slajdu nr 24)

Bałwochwalstwo, czyli oddawanie czci innym bogom, a nawet czynienie sobie przez człowieka tzw. bóstw, które zastępują prawdziwego Boga.

Katechizm naucza, że: „Pierwsze przykazanie potępia politeizm”, czyli wielobóstwo. „Domaga się od człowieka, by nie wierzył w innych bogów poza Bogiem i nie oddawał czci innym bóstwom poza Jedynym Bogiem. Pismo św. nieustannie przypomina o odrzuceniu „bożków ze srebra i złota, uczynionych rękami ludzkimi”, które „mają usta, ale nie mówią; oczy mają, ale nie widzą...”. Te bożki czynią człowieka pustym: „Do nich są podobni ci, którzy je robią, i każdy, który im ufa” (Ps 115,4-5.8). Bóg natomiast jest „Bogiem żywym” (Joz 3,10; Ps 42,3 i in.), który daje życie i działa w historii” (KKK 2112).

I mówi dalej: „Bałwochwalstwo nie dotyczy fałszywych kultów pogańskich, które pozostają stałą pokusą wiary. Polega ono na ubóstwianiu tego, co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy człowiek czci i wielbi stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi o innych bogów czy o demony, o władzę, przyjemność, rasę, przodków, państwo, pieniądze itd. (...). Bałwochwalstwo odrzuca jedyne panowanie Boga i nie jest do pogodzenia z Boską komunią”(KKK 2113).

Kolejnym wykroczeniem jest wróżbiarstwo i magia.

2.13.3. Wróżbiarstwo i magia. (Komentarz do slajdu nr 25)

Któż z nas chętnie nie czyta horoskopów, nie zajmuje się astrologią, a tym bardziej nie chce poznać swojej przyszłości. Jakie będzie miał życie, czy będzie mu się wiodło, jak długo będzie żył, co w życiu osiągnie. Wtedy poszukujemy wszelkich sposobów, aby się dowiedzieć. Na pewno każdy z nas chce zaspokoić tę ciekawość. Jednakże w oczach Boga takie postępowanie jest grzechem. Gdyż, jak naucza Katechizm: „Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub innym świętym. Jednak właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie. Nie przewidywanie może stanowić brak odpowiedzialności”(KKK 2115).

Katechizm mówi wprost: „Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość (por. Pwt 18,10; Jr 29,8). Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidzenia, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem — połączonym z miłującą bojaźnią — które należą się jedynie Bogu”(KKK 2116).

A zatem „wszystkie praktyki magii i czarów, przez które pragnie się osiągnąć moc sił tajemnych w celu posiadania nadnaturalnej władzy nad bliźnim, aby jemu zaszkodzić w szczególności przez przywoływanie demonów jest przez Kościół piętnowana. Dlatego też upomina się wiernych, aby wystrzegali się wszelkiego rodzaju praktyk magicznych, gdyż w nich wykorzystuje się łatwowierność drugiego człowieka” (KKK 2117).

2.13.4. Bezbożność. (Komentarz do slajdu nr 26)

Następnym wykroczeniem jest bezbożność, w którym możemy wymienić następujące grzechy: kuszenie Boga w słowach i czynach, świętokradztwo i symonię.

(Komentarz do slajdu nr 27)

Kuszenie Boga, jak naucza Katechizm, „polega na wystawianiu na próbę — w słowach lub w uczynkach — Jego dobroci i wszechmocy. Właśnie w ten sposób Szatan chciał, by Jezus rzucił się ze Świątyni i aby przez to zmusił Boga do działania (por. Łk 4,9). Jezus przeciwstawia Mu słowa Boga: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”(Pwt 6,16). Takie wystawianie Boga na próbę rani szacunek i zaufanie, jakie należą się naszemu Stwórcy i Panu. Zawsze zawiera ono zwątpienie dotyczące Jego miłości, opatrzności i mocy (por. 1 Kor 10,9; Wj 17,2-7; Ps 95,9)” (KKK 2119).

Drugim grzechem bezbożności jest świętokradztwo.

(Komentarz do slajdu nr 28)

Katechizm podaje nam definicję świętokradztwa: „polega ono na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentów i innych czynności liturgicznych, jak również osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu. Świętokradztwo jest grzechem ciężkim, zwłaszcza jeżeli jest popełnione przeciw Eucharystii, ponieważ w tym sakramencie jest obecne w sposób substancjalny Ciało samego Chrystusa” (KKK 2120).

Jak wynika z powyższej definicji świętokradztwo polega na kradzieży naczyń liturgicznych, szat, obrazów, symboli, jakie znajdują się w świątyniach. To także niegodne zachowanie się w miejscach poświęconych Bogu, złe odnoszenie się do osób sprawujących obrzędy święte. Najcięższym wykroczeniem jest kradzież naczyń liturgicznych używanych w czasie sprawowania Eucharystii lub do jej przechowywania. Bardzo często zdarza się, iż złodzieje kradnąc kielichy czy też puszki, rozsypują Najświętszy Sakrament przez co dokonują bezczeszczenia, zaciągając na siebie winę grzechu ciężkiego.

Ostatnim z wykroczeń bezbożności jest symonia.

(Komentarz do slajdu nr 29)

Symonia jest to chęć kupowania i sprzedawania rzeczy duchowych. Określenie to wzięło się od czarnoksiężnika Szymona, który chciał nabyć władzę duchową od Apostołów, za co został ukarany: „Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą... gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze” (Dz 8,20). Jezus naucza: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!” (Mt 10,8). Dlatego też nie można sobie przywłaszczać dóbr duchowych, gdyż nie są one naszą własnością, ale pochodzą od Boga. Nie możemy postępować jak przekupnie, że dostanie ten, kto da więcej. Są one darmowe, bo za darmo otrzymaliśmy je od Boga (por. KKK 2121).

Przedostatnim wykroczeniem przeciwko pierwszemu przykazaniu jest ateizm.

 

 

2.13.5. Ateizm. (Komentarz do slajdu nr 30)

Sobór Watykański II przedstawia nam znaczenie ateizmu: „Pojęcie „ateizm” obejmuje bardzo zróżnicowane zjawiska. Często spotykaną postacią ateizmu jest materializm praktyczny”, czyli zabieganie człowieka o osiąganie większego majątku, pogoń za pieniądzem, „ który ogranicza potrzeby i ambicje człowieka do przestrzeni i czasu. Człowiek niewierzący błędnie uważa, że jest sam sobie celem, sam jedynym sprawcą i twórcą swojej własnej historii. Inną postacią współczesnego ateizmu jest wyzwolenie człowieka na drodze wyzwolenia gospodarczego i społecznego, któremu religia z natury swej stoi na przeszkodzie, gdyż budząc nadzieję człowieka na przyszłe, złudne życie, odstręcza go od budowy państwa ziemskiego”[2].

„Ateizm odrzuca lub neguje istnienie Boga, jest grzechem przeciw cnocie religijności. Odpowiedzialność za to przewinienie może znacznie zmniejszyć intencja i okoliczności. W powstawaniu i rozpowszechnianiu się ateizmu „niemały udział mogą mieć wierzący, o ile skutkiem zaniedbań w wychowaniu religijnym albo fałszywego przedstawiania nauki wiary, albo też braków w ich własnym życiu religijnym, moralnym i społecznym, można powiedzieć o nich, że raczej przesłaniają, aniżeli pokazują prawdziwe oblicze Boga i religii”[2].

„Często ateizm opiera się na błędnym założeniu wolności ludzkiej, która posuwa się aż do odrzucenia jakiejkolwiek zależności od Boga. W rzeczywistości uznanie Boga bynajmniej nie sprzeciwia się godności ludzkiej, skoro godność ta na samym Bogu się zasadza i w Nim się doskonali. Kościół wie, że to, co on głosi, idzie po linii najtajniejszych pragnień serca ludzkiego” (KKK 2126).

Ostatnim wykroczeniem przeciw pierwszemu przykazaniu jest agnostycyzm.

2.13.6. Agnostycyzm. (Komentarz do slajdu nr 31)

Bardzo często się zdarza, że „agnostyk nie neguje Boga, ale zakłada istnienie bytu, który nie może objawić się i o którym nikt nie potrafi nic powiedzieć. W innych przypadkach agnostyk nie wypowiada się na temat istnienia Boga, twierdząc, iż jest ono niemożliwe do udowodnienia, a nawet potwierdzenia czy odrzucenia” (KKK 2127). Czasami agnostycyzm jest „jakimś poszukiwaniem Boga, lecz może również być jakąś obojętnością, ucieczką przed ostatecznymi pytaniami o sens życia, czy lenistwem sumienia moralnego” (KKK 2128).

Przejdziemy teraz do omówienia drugiego przykazania.

2.14. Drugie przykazanie. (Komentarz do slajdu nr 32)

„Drugie przykazanie, jak naucza Katechizm,: „nakazuje szanować imię Pańskie. Podobnie jak pierwsze, uwypukla cnotę religijności i określa bardziej szczegółowo nasze posługiwanie się słowem w sprawach świętych” (KKK 2142). I mówi dalej: „Bóg powierza swoje imię tym, którzy w Niego wierzą, objawia się im w swoim osobistym misterium. Dar imienia jest znakiem zaufania i zażyłości. „Imię Pańskie jest święte”. Dlatego człowiek nie może go nadużywać. Powinien pamiętać o imieniu Bożym w ciszy miłującej adoracji (por. Za 2,17). Powinien używać go tylko po to, by je błogosławić, wychwalać i uwielbiać (por. Ps 29,2; 96,2; 113,1-2)” (KKK 2143).

„Drugie przykazanie również zabrania nadużywania imienia Bożego, to znaczy wszelkiego nieodpowiedniego używania imienia Boga, Jezusa Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i wszystkich świętych” (KKK 2145).

2.15. Przyrzeczenie. (Komentarz do slajdu nr 33)

Dlatego też „dawanie jakiegokolwiek przyrzeczenia w imię Boże angażuje cześć, wierność, prawdomówność i autorytet Boga. Powinny one być dotrzymywane w duchu sprawiedliwości. Niewierność przyrzeczeniom jest nadużyciem imienia Bożego i w pewnym sensie czynieniem Boga kłamcą (por. 1 J 1,10)” (KKK 2147).

2.16. Wykroczenia. (Komentarz do slajdu nr 34)

W związku z tym istnieją wykroczenia przeciwko drugiemu przykazaniu. Jest nim bluźnierstwo, przekleństwo, krzywoprzysięstwo i wiarołomstwo. Przejdziemy teraz do przedstawienia każdego z nich.

2.16.1. Bluźnierstwo. (Komentarz do slajdu nr 35)

„Bluźnierstwo polega na wypowiadaniu przeciw Bogu — wewnętrznie lub zewnętrznie — słów nienawiści, wyrzutów, wyzwań, na mówieniu źle o Bogu, na braku szacunku względem Niego w słowach, na nadużywaniu imienia Bożego. Zakaz bluźnierstwa rozciąga się także na słowa przeciw Kościołowi Chrystusa, świętym lub rzeczom świętym. Bluźniercze jest również nadużywanie imienia Bożego w celu zatajenia zbrodniczych praktyk, zniewalania narodów, torturowania lub wydawania na śmierć. Nadużywanie imienia Bożego w celu popełnienia zbrodni powoduje odrzucanie religii. Bluźnierstwo sprzeciwia się szacunkowi należnemu Bogu i Jego świętemu imieniu. Ze swej natury jest grzechem ciężkim” (KKK 2148).

Drugim wykroczeniem jest przekleństwo.

2.16.2. Przekleństwo. (Komentarz do slajdu nr 36)

Katechizm podaje, że „przekleństwo posługujące się imieniem Boga bez intencji bluźnierstwa jest brakiem szacunku wobec Pana Boga. Drugie przykazanie zabrania także magicznego używania imienia Bożego”. (KKK 2149).

Przedostatnim wykroczeniem jest krzywoprzysięstwo.

2.16.3. Krzywoprzysięstwo. (Komentarz do slajdu nr 37)

Definicja przysięgi brzmi: „przysięgać lub uroczyście przyrzekać oznacza wzywać Boga na świadka tego, co się mówi. Oznacza ono odwoływanie się do prawdomówności Bożej jako poręczyciela swojej własnej prawdomówności. Przysięga angażuje imię Pańskie” (KKK 2150). Pismo św. podaje, iż: „będziesz się bał Pana, Boga swego, będziesz Mu służył i na Jego imię będziesz przysięgał” (Pwt 6,13).

Katechizm mówi, że „potępienie krzywoprzysięstwa jest obowiązkiem wobec Boga. Bóg — jako Stwórca i Pan — jest normą wszelkiej prawdy. Słowo ludzkie jest albo w zgodzie, albo w sprzeczności z Bogiem, który jest samą Prawdą. Zatem przysięga jest wtedy wiarygodna i prawomocna, kiedy ukazuje odniesienie słowa ludzkiego do prawdy Bożej (...). Krzywoprzysięstwo wzywa Pana Boga, aby był On świadkiem ludzkiego kłamstwa i potwierdzał je jako prawdę (KKK 2151).

Ostatnim wykroczeniem jest wiarołomstwo.

2.16.4.Wiarołomstwo. (Komentarz do slajdu nr 38)

Katechizm naucza, że: „Wiarołomcą jest ten, kto pod przysięgą składa obietnicę, której nie ma zamiaru dotrzymać, kto złożywszy pod przysięgą obietnicę, nie dotrzymuje słowa. Wiarołomstwo jest poważnym brakiem szacunku względem Pana wszelkiego słowa. Zobowiązanie się przysięgą do dokonania złego czynu sprzeciwia się świętości imienia Bożego” (KKK 2152).

„Jezus uczy, że każda przysięga zawiera odniesienie do Boga i że obecność Boga oraz Jego prawdy powinna być czczona w każdym słowie. Powściągliwość w powoływaniu się na Boga w mowie jest znakiem wielkiego szacunku dla Jego obecności w każdym naszym stwierdzeniu” (KKK 2153).

A zatem „świętość imienia Bożego wymaga, by nie używać go do błahych spraw i nie składać przysięgi w sytuacjach, w których mogłoby to być odczytywane jako popieranie władzy, która by się tego niesłusznie domagała. Można odmówić złożenia przysięgi, jeżeli domaga się jej nielegalna władza świecka. Należy odmówić, gdy żąda się jej w celach przeciwnych godności osób lub wspólnoty Kościoła” (KKK 2155).

Obecnie przejdziemy do omówienia trzeciego przykazania.

 

 

 

2.17. Trzecie przykazanie. (Komentarz do slajdu nr 39)

„Trzecie przykazanie Dekalogu przypomina nam o świętości szabatu: „Dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poświęconym Panu” (Wj 31,15)” (KKK 2168). „Pismo św. wspomina przy tym o dziele stworzenia: „W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty” (Wj 20,11)” (KKK 2169).

„Pismo św. objawia ponadto w dniu Pańskim pamiątkę wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej: „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu” (Pwt 5,15)” (KKK 2170)

„Bóg powierzył Izraelowi szabat, by go przestrzegał na znak nierozerwalnego przymierza” (por. Wj 31,16). Szabat należy do Pana, jest poświęcony uwielbieniu Boga, Jego dzieł stworzenia i Jego zbawczych czynów na rzecz Izraela (KKK 2172).

„Szabat nakazuje przerwać codzienne prace i pozwala odpocząć. Jest on dniem sprzeciwienia się niewolnictwu pracy i ubóstwiania pieniądza (por. Ne 13,15-22; 2 Krn 36,21)” (KKK 2172).

Ewangelia podaje nam, iż „Jezus wyjaśnia prawdziwe znaczenie szabatu: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk 2,27). Powodowany współczuciem Chrystus uznaje za dozwolone „w szabat uczynić coś dobrego (aniżeli) coś złego... życie ocalić (aniżeli) zabić” (Mk 3,4). Szabat jest dniem Pana... miłosierdzia i czci Boga” (por. Mt 12,5; J 7,23). „Syn Człowieczy jest Panem szabatu” (Mk 2,28)” (KKK 2173).

„Jezus zmartwychwstał „pierwszego dnia tygodnia” (Mt 28,1; Mk 16,2; Łk 24,1; J 20,1). Jako „dzień pierwszy” dzień Zmartwychwstania Chrystusa przypomina o pierwszym stworzeniu. Jako „ósmy dzień”, który następuje po szabacie (por. Mk 16,1; Mt 28,1), oznacza nowe stworzenie zapoczątkowane wraz ze Zmartwychwstaniem Chrystusa. Stał się dla chrześcijan pierwszym ze wszystkich dni, pierwszym ze wszystkich świąt, dniem Pańskim, niedzielą”. (KKK 2174).

Teraz zastanowimy się czym jest niedziela.

2.18. Czym jest niedziela? (Komentarz do slajdu nr 40)

„Niedziela wyraźnie różni się od szabatu, po którym następuje chronologicznie — co tydzień. Dla chrześcijan zastępuje szabat z jego przepisem obrzędowym. Przez Paschę Chrystusa niedziela wypełnia duchową prawdę szabatu żydowskiego i zapowiada wieczny odpoczynek człowieka w Bogu” (KKK 2175).

Przejdziemy teraz do obowiązku świętowania niedzieli.

2.19. Obowiązek świętowania niedzieli. (Komentarz do slajdu nr 41)

Aby w pełni uczestniczyć w świętowaniu niedzieli należy spełnić następujące warunki: uczestniczyć we Mszy św., powstrzymać się od pracy oraz spędzić czas wolny z rodziną.

Teraz przystąpimy do ich omówienia.

2.19.1. Uczestnictwo we Mszy w,. (Komentarz do slajdu nr 42)

„Przykazanie kościelne określa wprost to prawo: „W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy św.” (KPK, kan 1247). „Nakazowi uczestniczenia we Mszy św. czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest odprawiana w obrządku katolickim, bądź też wieczorem dnia poprzedzającego” (KPK kan. 1248 § 1).

„Eucharystia niedzielna uzasadnia i potwierdza całe działanie chrześcijańskie. Dlatego wierni są zobowiązani do uczestnictwa w Eucharystii w dni nakazane, chyba że są usprawiedliwieni dla ważnego powodu (np. choroba, pielęgnacja niemowląt) lub też otrzymali dyspensę od własnego proboszcza” (KPK kan. 1245). Ci, którzy zaniedbują ten obowiązek, popełniają grzech ciężki.

„Uczestnictwo w niedzielę we wspólnej celebracji Eucharystii jest świadectwem przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła oraz wierności Chrystusowi i Kościołowi. Wierni potwierdzają w ten sposób swoją wspólnota w wierze i miłości. Wspólnie świadczą o świętości Boga i nadziei zbawienia. Umacniają się nawzajem pod przewodnictwem Ducha Świętego” (KKK 2182).

 

2.19.2. Powstrzymanie się od pracy. (Komentarz do slajdu nr 43)

Kodeks prawa kanonicznego uczy nas, że: „W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni powinni powstrzymywać się od wykonywania prac lub zajęć, które przeszkadzają oddawaniu czci należnej Bogu, przeżywaniu radości właściwej dniowi Pańskiemu, pełnieniu uczynków miłosierdzia i koniecznemu odpoczynkowi duchowemu i fizycznemu” (KPK, kan. 1247). „Obowiązki rodzinne lub ważne zadania społeczne stanowią słuszne usprawiedliwienie niewypełnienia nakazu odpoczynku niedzielnego. Wierni powinni jednak czuwać, by uzasadnione powody nie doprowadziły do nawyków niekorzystnych dla czci Boga, życia rodzinnego oraz zdrowia” (KKK 2185).

2.19.3. Czas wolny w niedzielę. (Komentarz do slajdu nr 44)

Katechizm Kościoła mówi nam, że: „Chrześcijanie dysponujący wolnym czasem powinni pamiętać o swoich braciach, którzy mają te same potrzeby i te same prawa, a którzy nie mogą odpoczywać z powodu ubóstwa i nędzy. W pobożności chrześcijańskiej niedziela jest tradycyjnie poświęcona na dobre uczynki i pokorne posługi względem ludzi chorych, kalekich i starszych. Chrześcijanie powinni także świętować niedzielę, oddając swojej rodzinie i bliskim czas i staranie, o które trudno w pozostałe dni tygodnia. Niedziela jest czasem refleksji, ciszy, lektury i medytacji, które sprzyjają wzrostowi życia wewnętrznego i chrześcijańskiego” (KKK2186).

2.20.Podsumowanie.

Kochani uczniowie. Jak na pewno zauważyliście, Pan Bóg domaga się do człowieka prawdziwej miłości, gdyż On sam jest największą miłością. On też chce, byśmy szanowali Jego Imię, gdyż jest ono święte. Pragnie, byśmy uczestniczyli w Eucharystii, a przez to osiągnęli zbawienie. Nie możemy na to wezwanie Boga pozostać obojętni. Bóg wzywa nas do wielkich rzeczy, byśmy Go czcili należycie. Nie możemy unikać spotkania z Bogiem, gdyż przez to sami dobrowolne oddalamy się od Niego.

Poznaliście zagrożenia i grzechy, które obrażają Go, znieważają, a nawet stają się przyczyną naszego odejścia od Niego i zerwania z Nim wszelkich więzi. Starajcie się nich unikać! Niech nie staną one na drodze do spotkania z miłosiernym Ojcem, który kocha nas jak własne dzieci.

Mam nadzieję, że będąc wiernym Bogu, służąc Jemu z miłością, staniecie się lepszymi ludźmi, którzy dadzą świadectwo wiary, nadziei i miłości wszystkim tym, których spotkacie na swojej drodze życia. Czego wam z serca życzę.

3. WNIOSKI.

Po przeprowadzeniu tej jednostki lekcyjnej z wykorzystaniem środków audio-wizualnych uczeń powinien :

• zdać sobie sprawę z Bożej obecności i Jego wielkiej miłości, jaką obdarowuje człowieka;
• znać przykazania dotyczące miłości Boga i dać na nie odpowiedź;
• posiadać znajomość zagrożenia wynikającego z niedochowania wierności Bogu;
• umieć odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie, w którym może wykorzystać wiedzę nabytą w czasie lekcji;
• stać się człowiekiem opanowanym, zrelaksowanym, który będzie w zupełnie inny sposób patrzył na świat.

Jak zatem możemy wywnioskować, przy zastosowaniu technologii informatycznej, jesteśmy w stanie dotrzeć do ucznia, poprzez umiejętne zastosowanie obrazu i dźwięku. Samo przedstawienie zagadnienia jest lepiej zrozumiałe i przyswojone przez niego. Stosując tę technologię czynimy nasz przedmiot nauczania bardziej ciekawy, bardziej pociągający, a przez to pobudzamy ucznia do głębszego zainteresowania się przedstawianą przez nas problematyką.

Zatem, nie możemy obawiać się tej technologii, gdyż jest ona dla nas ułatwieniem i możliwością zaimponowania uczniom. Wszakże bez niej możemy stać się „zacofani” w oczach dziecka, dla którego komputer jest już codziennością. Dla nas ma stać się warsztatem pracy i chlebem powszednim, przez który jesteśmy w stanie zrozumieć młodzież, stając się bardziej „nowocześni” w odbiorze i w życiu.

4. LITERATURA.

 

Katechizm Kościoła Katolickiego, PALLOTTINUM, Poznań 1994r.

Kodeks Prawa Kanonicznego, PALLOTTINUM, Poznań 1984r.

Biblia Tysiąclecia. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, wyd. 3 popr., Poznań-Warszawa 1980r.

[1] Św. Augustyn, De civitate Dei, Patrologia latina, 10,6, Warszawa 1957r.

[2] Sobór Watykański II: Konstytucje, Dekrety, Deklaracje, konst. Gaudium et spes, 19, 20, PALLOTTINUM, wydanie I, Poznań 1968r.

 

opr. ab/ab