Wędrówka dusz?

W wielu religiach chrześcijańskich spotyka się naukę o reinkarnacji, wędrówce dusz. W czasach najnowszych przeniknęła ona również do kręgu kultury zachodniej. Czy ma ona oparcie w Piśmie Świętym?

Nauka o wędrówce dusz, a więc przyjmowanie, że dusza zmarłego człowieka przechodzi w inne ciało, by w nim z kolei prowadzić dalsze życie na ziemi, jest całkowicie sprzeczna z Pismem Świętym i tradycją Kościoła. Tłem tej nauki są różne motywy, m.in. idea oczyszczenia się z winy, idea sprawiedliwości — wynagrodzenia cierpień i wyrzeczeń dotychczasowego życia w dalszym życiu na ziemi. Mówi się także o możliwości urzeczywistnienia tego, co jest nieosiągalne w czasie jednego ziemskiego życia. Jednakże według wiary chrześcijańskiej nawet cały szereg żywotów ziemskich nie wystarczy, by człowiek oczyścił siebie i osiągnął swe przeznaczenie. Jedynie sam Bóg i życie z Nim jest dla człowieka uświęceniem, usprawiedliwieniem, pełnią. Poza tym według pojęć chrześcijańskich duszy i ciała nie da się rozdzielić w tak skrajny w sposób, by dusza mogła przyjmować rozmaite ciała, nie tracąc przy tym swej tożsamości. Wreszcie tylko wtedy życie ziemskie nabiera dla człowieka całej swej powagi, kiedy zdaje on sobie sprawę, że stanowi ono jedyną daną mu możliwość opowiedzenia się albo za Bogiem, albo przeciwko Niemu, i że w śmierci znajduje ostateczny koniec. To „raz na zawsze” naszego ziemskiego życia odpowiada dokonanemu „raz na zawsze” przez Chrystusa dziełu zbawienia. W tym Jego zbawczym dziele otrzymujemy w śmierci nieutracalny, ostateczny udział.

opr. mg/mg