List pasterski Episkopatu z okazji zakończenia Wielkiego Jubileuszu

«Bóg wezwał nas przez Ewangelię, abyśmy dostąpili chwały naszego Pana Jezusa Chrystusa» (2 Tes 2, 14). Powyższy werset z dzisiejszej liturgii mszalnej nabiera szczególnej wymowy w kontekście zakończenia Wielkiego Jubileuszu Wcielenia. Ukazuje on bowiem w świetle Ewangelii nasze chrześcijańskie powołanie do pełni wspólnoty i chwały z Jezusem Chrystusem, naszym Panem i Zbawicielem. Streszcza on tym samym trafnie główny cel Wielkiego Jubileuszu, za który pragniemy dziś wypowiedzieć Bogu Najwyższemu nasze uwielbienie i dziękczynienie.

1. Jubileusz rokiem łaski od Pana

Wezwanie do świętości, do której zachęca dzisiejsza Ewangelia — to przecież ta sama Radosna Nowina, od której Chrystus, posłany przez Ojca i namaszczony Duchem Świętym, rozpoczął w synagodze w Nazarecie swoją publiczną działalność, ogłaszając ubogim, więźniom, niewidomym i uciśnionym rok łaski od Pana (Łk 4, 19). Słowa proroka Izajasza, od którego została zaczerpnięta powyższa zapowiedź (por. Iz 61, 2), Chrystus dopełnił stwierdzeniem: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli (Łk 4, 21).

«To dziś trwa nieustannie od dnia, w którym Syn Boży przyszedł na ziemię. Po Jego śmierci i zmartwychwstaniu to dziś trwa w Kościele, w którym Chrystus jest obecny, aż do skończenia świata» (Jan Paweł II, przemówienie do Polaków, 6 VII 2000 r.). To «dziś» trwa, ponieważ trwa Chrystus uwielbiony i zmartwychwstały, trwa Jego zbawcze dzieło, które On sprawuje za pośrednictwem łaski. Istota owego dziś nie wyczerpuje się w samym trwaniu, albowiem «to dziś dokonuje się w każdym z nas, którzy przez chrzest zostaliśmy włączeni w Chrystusa» (tamże).

Ewangeliczne «dziś» obejmuje także Jubileuszowy Rok Zbawienia, zamknięty uroczyście w polskich kościołach katedralnych w przededniu święta Objawienia Pańskiego, a w wymiarze ogólnokościelnym — przez Jana Pawła II — dnia 6 stycznia br.

2. Chrystus Bramą, Ośrodkiem i Kresem pielgrzymki wiary Roku Jubileuszowego

Dzisiejsza druga niedziela po uroczystości Objawienia Pańskiego stanowi dla nas wszystkich stosowną okazję, aby jeszcze raz w duchu przebyć symboliczną pielgrzymkę wiary dziejów naszego narodu. W Polsce Wielki Jubileusz obejmuje bowiem nie tylko dwutysiąclecie całego chrześcijaństwa, ale także tysiąclecie istnienia Kościoła hierarchicznego na naszych ziemiach. Czynimy to w tym celu, aby pełniej uświadomić sobie motywy wdzięczności za wielkie, a w głębszym sensie nawet niepowtarzalne dary tego podwójnego jubileuszu.

Wielki Jubileusz 2000 Roku zwany jest wielkim nie tylko ze względu na jedyną chwilę dziejową, która wprowadza nas w nowe stu-, a nawet tysiąclecie, ale także przez to, że dane nam było realizować program ewangelizacyjny nakreślony przez Jana Pawła II, jedynego jak dotychczas Papieża z rodu Polaków, zawarty w liście apostolskim: Tertio millennio adveniente i w bulli Incarnationis misterium. Z tej wyjątkowej okazji z łaski i dobroci Miłosierdzia dane nam było pod przewodnictwem Ojca Świętego przeżyć aż dwie pielgrzymki apostolskie: w latach 1997 i 1999. Katecheza apostolska Jana Pawła II, stanowiąca formę nowej ewangelizacji, ukazała nam Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela świata wczoraj, dziś i na wieki (Hbr 13, 8), który ku wolności nas wyswobodził (Ga 5, 1). Przesłanie błogosławionych Kazania na Górze stało się z kolei źródłem inspiracji i programem ewangelizacyjnym dla chrześcijaństwa w nowym XXI wieku.

Z okazji wielkich rocznic śmierci i kanonizacji św. Wojciecha, pierwszego Patrona Polski, w roku 1997 i 1999, Papież wskazał na Chrystusa jako fundament i jako klucz do zrozumienia naszych ojczystych dziejów. Jednocześnie pod przewodnictwem Jana Pawła II mogliśmy raz jeszcze przebyć duchową pielgrzymkę wiary począwszy od chrztu Mieszka, śmierci i męczeństwa św. Wojciecha, przez dzieje Piastów i Jagiellonów, z Panią Wawelską — królową Jadwigą, aż do heroicznych świadków i męczenników najnowszych czasów: św. Maksymiliana Kolbe, błogosławionego biskupa Michała Kozala oraz 108 nowych błogosławionych męczenników II wojny światowej. Nieocenioną łaską, którą otrzymaliśmy jako drogowskaz na nowe tysiąclecie, jest dar kanonizacji siostry Faustyny — Piewczyni Bożego Miłosierdzia, a także beatyfikacja 11 Sióstr Nazaretanek z Nowogródka.

Kontynuacją tej dziejowej pielgrzymki było jubileuszowe pielgrzymowanie i kolejne celebracje. Prowadziły od kolebki kościelnych i narodowych dziejów od Poznania, poprzez pierwszą stolicę Metropolitalną Gniezno, Kraków, Wrocław, a następnie Katowice, Częstochowę, Warszawę, Łódź, Białystok, Olsztyn, Przemyśl, Gdańsk, Lublin, Kołobrzeg i wszystkie pozostałe diecezje Polski. Widzialnym owocem celebracji jubileuszowych jest ożywienie wielu indywidualnych i zbiorowych inicjatyw, w tym także współpracy z samorządami. Punktem kulminacyjnym duchowej pielgrzymki wiary była narodowa pielgrzymka do ziemskiej ojczyzny naszego Pana w dniach 14 do 21 marca oraz do serca chrześcijaństwa i korzeni wiary apostołów Piotra i Pawła do Rzymu w dniach 6—10 lipca. Tu mieliśmy okazję jako naród wyśpiewać dziękczynne Te Deum za przynależność do Kościoła i łaski otrzymane w ciągu tysiącletnich dziejów naszej Ojczyzny. Trwałą pamiątką Wielkiego Jubileuszu pozostaną na zawsze wota narodowe: Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie, Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach oraz Matki Bożej w Licheniu.

Pielgrzymka wiary i przejście przez Bramę, którą jest Chrystus, symbolizuje wyraźnie czas Jubileuszu otwarty przez Papieża oraz ukazuje «pielgrzymkę do wewnątrz», do pełnej wspólnoty z Jezusem Chrystusem. «Przejść przez tę bramę znaczy wyznać, że Jezus Chrystus jest Panem, a zarazem pogłębić wiarę w Niego, aby żyć nowym życiem, którym nas obdarzył» (Jan Paweł II, tamże). W perspektywie Wielkiego Jubileuszu Jan Paweł II wezwał nas wszystkich do podjęcia tej «podróży do wewnątrz», której «celem jest oderwanie nas od tego wszystkiego — w nas i wokół nas — co jest sprzeczne z prawem Bożym, abyśmy byli w stanie spotkać się w pełni z Chrystusem, wyznając naszą wiarę w Niego i otrzymując obfitość Jego miłosierdzia» (Jan Paweł II, O pielgrzymowaniu do miejsc związanych z historią zbawienia, 12).

3. Otwarta brama Jubileuszu programem ewangelizacyjnym na nowe tysiąclecie

Wszystko, co zostało zapisane jako program ewangelizacji na trzecie tysiąclecie i wyrażone w symbolu otwartej bramy, przypomina, że zapis ten nie może pozostać martwą literą, ale musi być podjęty przez wszystkich i realizowany z oddaniem i wytrwałością.

Pierwszym zadaniem, jakie powinniśmy realizować wkraczając w nowe tysiąclecie chrześcijaństwa, jest wewnętrzne nawrócenie. Stanowi ono wymierny owoc rachunku sumienia, który w roku Jubileuszowym czynił zarówno Kościół powszechny, jak i Kościół w Ojczyźnie naszej. Jest to nieodzowny warunek podjęcia, głoszenia i świadczenia o Ewangelii Chrystusa z nową siłą i mocą Ducha Świętego. Dotyczy ono wszystkich wiernych, tak duchownych jak i świeckich, albowiem my wszyscy, ochrzczeni w imię Jezusa Chrystusa, powołani zostaliśmy do tego, aby w codziennym życiu dawać świadectwo Ewangelii zbawienia w życiu osobistym, rodzinnym i publicznym.

Świadectwo chrześcijańskie najpełniej objawia się przez dzieła czynnej miłości wobec ubogich, uciśnionych, osamotnionych, chorych, bezdomnych. Czas łaski Jubileuszu uświadomił nam obfitość strumieni Bożego miłosierdzia, jakich dostąpiliśmy w tym niepowtarzalnym czasie łaski. Doznane miłosierdzie przynagla nas do podejmowania konkretnego działania na rzecz ubogich i potrzebujących, a szczególnie bezrobotnych.

Pierwszorzędnym przedmiotem nowej ewangelizacji muszą pozostać ludzie młodzi, którzy są nadzieją Kościoła i świata wchodzącego w trzecie tysiąclecie. Trzeba wkładać wiele wysiłku, by Kościół był obecny wśród młodzieży, która staje w obliczu trudnych wyborów życiowych. Zakłada to także poszukiwanie «tych wszystkich, którzy odchodzą lub odwracają się od Chrystusa i Kościoła na skutek moralnego zagubienia, doznanych zawodów czy rozczarowań» (Jan Paweł II, przemówienie do biskupów polskich przybyłych z wizytą ad limina Apostolorum, 2 II 1998 r.). Potrzeba podjąć nowy wysiłek, aby Ewangelia przez świadectwo ludzi wierzących była obecna także w życiu publicznym i kulturze narodu.

U progu nowego tysiąclecia, przeżywając czas Wielkiego Jubileuszu, mogliśmy sobie uświadomić, że Chrystus, nadzieja chwały (Kol 1, 27), jest ciągle jedynym Zbawicielem świata wczoraj, dziś i na wieki (Hbr 13, 8). Przez powstanie z martwych zrodził nas do żywej nadziei (1 P 1, 3). Jest to zwycięska nadzieja, która zawieść nie może (Rz 5, 5), ponieważ stanowi ona uczestnictwo w zwycięstwie Zmartwychwstałego nad złem, nienawiścią i nad śmiercią. «Przyszłość należy do tych, którzy potrafią dać ludzkości motywy nadziei i przetrwania» (por. Gaudium et spes, 31). Naszym zadaniem i powołaniem jest być wiarogodnymi świadkami tejże właśnie zwycięskiej nadziei. Będziemy nimi tylko wtedy, gdy jako chrześcijanie wejdziemy w nowe stulecie bardziej zespoleni i podejmiemy nowe wysiłki zmierzające do pełnego zjednoczenia wszystkich chrześcijan.

Ewangeliczne «dziś» Wielkiego Jubileuszu sprawia, że ciągle trwają także kościelne i narodowe gody, na podobieństwo godów w Kanie Galilejskiej. Chrystus dokonał tutaj pierwszego znaku w obecności i na prośbę Matki Najświętszej. Ożywieni głęboką ufnością w skuteczność i wstawiennictwo Matki Bożej «Prosimy Bogurodzicę Dziewicę, Królową Polski i Panią naszą Jasnogórską, aby wyjednała nam u swego Syna wiarę dojrzałą i bogatą, żebyśmy mogli nią promieniować i dawać świadectwo; wiarę żywą, wyrażającą się w życiu i kształtującą naszą codzienność; wiarę twórczą, zdolną przemieniać nas samych oraz świat, w którym żyjemy. Niechaj dopełni ją miłością, uczyni wrażliwą na znaki czasu i na potrzeby bliźnich (Jan Paweł II, przemówienie do Polaków, 6 VII 2000 r.).

Ubogaceni łaskami Wielkiego Jubileuszu i ożywieni nadzieją, wchodzimy w nowe tysiąclecie. Na wierne i odważne świadectwo chrześcijańskiego życia od tronu Jasnogórskiej Pani i Królowej wszystkim z serca błogosławimy.

Podpisali:
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi polscy
zebrani na 309. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski
Częstochowa — Jasna Góra
30 listopada 2000 r.

opr. mg/mg