Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan przydzie

Dlaczego Adwent jest tak ważnym czasem w życiu chrześcijanina?

- Rozpoczęty adwentowym czasem rok liturgiczny uświadamia nam ponownie, czym jest chrześcijaństwo: jest spotkaniem i zjednoczeniem z Bogiem żywym. Już od pierwszej niedzieli Adwentu wchodzimy w przestrzeń objawienia: człowiek sam z siebie nie może Boga poznać, to Bóg nam się odsłonił. Tylko Bóg wprowadza do tej niedostępnej dla nikogo światłości, w której przebywa. Stał się Człowiekiem, by powiedzieć o sobie w sposób dla nas zrozumiały słowami i całym swoim życiem: istotą Boga jest miłość, bliskość, udzielanie się - „Bóg powołał nas do wspólnoty z Synem swoim".

Od początku Adwentu zaczynamy wchodzić w to, co niewidzialne poprzez to, co widzialne: podczas Bożego Narodzenia mamy rozpoznać Przychodzącego w Dziecku, aby Go rozpoznawać każdej niedzieli w Hostii - oto przesłanie Adwentu! Przyszedł przed dwoma tysiącami lat, przyjdzie na końcu czasu, ale dla nas przychodzi każdego dnia, w każdej świątyni na całym świecie. Ten sam Pan Jezus, który chodził po drogach Palestyny, jest obecny wśród nas - czy się do tego tak przyzwyczailiśmy, że już to na nas nie robi wrażenia? Trzeba leczyć oczy, by widziały. To grzechy zaciemniają nam widzenie. Dlatego Adwent to także czas pokuty.

Adwent wprowadza nas więc w stan szczególnego usposobienia chrześcijańskiej duszy...

- Adwent wprowadza nas więc w sztukę widzenia tego, co niewidoczne dla oczu - sztukę przenikania wzrokiem wiary poprzez to, co widzialne: jest Dziecko, a w Nim Bóg. Dzięki lekcji Adwentu lepiej możemy zrozumieć (i nauczyć się tej sztuki patrzenia), że jest obrzęd Eucharystii, a w nim ukryte misterium Golgoty i Zmartwychwstania - że jest Hostia, a w niej Bóg-Człowiek.

Do pokuty nawołują prorocy Izajasz i Jan Chrzciciel, heroldowie Adwentu. Oczy czyste ma Matka Jezusowa, która od początku przyjmuje Go jako Dziecko, w którym widzi Niewidzialnego. „Oto ja służebnica Pańska". Ona jest „bramą rajską do nieba, ścieżką najprościejszą", „najprościejszą ścieżką" do wnętrza misterium Boga Żywego - w swoim macierzyństwie ukazuje, w jaki sposób przeżywać Adwent w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Boża Rodzicielka przyjmuje tchnienie Ducha Świętego, dzięki któremu Słowo staje się Ciałem i otrzymuje największy przywilej, przywilej kontemplacji Oblicza Ojca, łącząc się w swym macierzyństwie z ojcostwem Boga, objawionym Jej w sposób najpełniejszy.

Jest też Adwent czasem czuwania.

- „Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan przyjdzie", mówi do nas Chrystus już w pierwszą niedzielę Adwentu. „Pan przychodzi" w Eucharystii każdej niedzieli, a nawet codziennie. W Noc Bożego Narodzenia chrześcijaństwo zostanie nam jeszcze raz objawione z całą mocą w prostej scenerii stajni betlejemskiej: Betlejem to „dom Chleba" wskazujący wprost na Eucharystię, na którą pada cień krzyża, ale i potężne światło Zmartwychwstania.

Skoro Bóg w swoim wielkim miłosierdziu pozwolił nam doczekać nowego Adwentu, a tym samym dał nam możliwość powtórzenia jeszcze raz w życiu rocznego cyklu tajemnic Chrystusa, tajemnic naszego Zbawiciela i Pana, rozpocznijmy ten święty czas z wdzięcznością i radykalizmem chrześcijańskiej odpowiedzialności.

Biskup Wacław Świerzawski, urodził się w Złoczowie, w archidiecezji lwowskiej, w 1927 roku; po tajnych kompletach w liceum humanistycznym złożył w 1944 roku egzaminy maturalne. Po zakończeniu wojny wstąpił do lwowskiego Wyższego Seminarium Duchownego, którego siedziba została przeniesiona do Kalwarii Zebrzydowskiej. 11 grudnia 1949 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk abp. Eugeniusza Baziaka, metropolity lwowskiego. Rozpoczął posługę kapłańską w duszpasterstwie i na polu naukowym. Pracował m.in. w Nysie na Ziemiach Odzyskanych oraz w skrawku macierzystej archidiecezji lwowskiej, pozostałym na terenach Polski. Następnie studiował prawo w Warszawie, będąc jednocześnie w latach 1952-1957 kapelanem sióstr dominikanek - misjonarek w Zielonce k. Warszawy. Następnie, aż do 1965 roku, pracował w kolegiacie św. Anny w Krakowie jako duszpasterz akademicki, a później aż do konsekracji biskupiej byt związany z kościołem św. Marka Ewangelisty w Krakowie, tworząc tam ośrodek duszpasterstwa liturgicznego przy założonym przez kard. Karola Wojtyłę Instytucie Liturgicznym. W 1992 roku Jan Paweł II mianował go biskupem sandomierskim. Równolegle do pracy duszpasterskiej prowadził owocną działalność naukową. W1950 r. ukończył studia magisterskie z teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz prawo kanoniczne w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Doktorat uzyskał w roku 1968 w Rzymie w benedyktyńskim Instytucie Liturgicznym św. Anzelma. W 1975 roku habilitował się, a w latach 1981 i 1989 uzyskał kolejno profesurę nadzwyczajną i zwyczajną. Biskup Wactaw Świerzawski jest autorem 64 książek i ok. 1300 artykułów naukowych i popularnonaukowych z dziedziny teologii liturgii i duchowości, drukowanych w czasopismach polskich i zagranicznych.

opr. mg/mg