Przemówienie podczas Synodu Biskupów 13.10.2008
Dei verbum w 25. punkcie zachęca wszystkich wiernych, aby często obcowali «z Pismem Świętym poprzez wytrwałą lekturę 'per piam lectionem'», połączoną z modlitwą: «aby stała się ona rozmową między Bogiem a człowiekiem». Wytrwałej lektury Pisma Świętego nie można sprowadzić ani do czystego studium, ani do prostego i bezpośredniego wpływu na życie. To osobista relacja z Panem, bowiem «można czytać Biblię, nie mając wiary, ale nie mając wiary, nie można słuchać Słowa Bożego» (IL, 26 a). Pobożna lektura pozwala uznać, że Pismo Święte jest natchnionym i normatywnym świadectwem Objawienia. Źródłem świadectwa Pisma Świętego jest sam Jezus Chrystus, wierny świadek Przymierza Boga z ludźmi. Dlatego Pismo Święte może być właściwie zrozumiane jedynie przez świadka. Zatem pobożna lektura Pisma Świętego powinna być przekazana świadkowi przez Świadka. W świadectwie na pierwszy plan wysuwa się podmiot pobożnej lektury, czyli Kościół (osobowy i wspólnotowy). Tego typu realizm chroni przed ryzykiem fundamentalizmu i przeintelektualizowania, bądź lektury z pominięciem świadectwa Kościoła, będącego dla wierzących miejscem słuchania Słowa.
Rozumienie Pisma Świętego jest gwarancją autentyczności chrześcijańskiego doświadczenia, ale wymaga przeżywanej na co dzień komunii kościelnej.
opr. mg/mg
Copyright © by L'Osservatore Romano (12/2008) and Polish Bishops Conference