Naucz nas iść Twoim śladem

Święta Matko Pana!

W czasach udręki nasi przodkowie

umieścili tu, w sercu Monachium,

Twój wizerunek,

aby zawierzyć Ci miasto i kraj.

Chcieli Cię wciąż na nowo spotykać

na drogach swego codziennego życia

i uczyć się od Ciebie,

jak słusznie postępować w swym ludzkim życiu;

uczyć się od Ciebie, jak można znaleźć Boga

i dzięki temu żyć w zgodzie między sobą.

Dali Ci koronę i berło,

które wówczas symbolizowały

panowanie nad krajem,

ponieważ wiedzieli,

że w ten sposób władza i panowanie

będą w odpowiednich rękach —

w rękach Matki.

Tuż przed pożegnaniem ze swymi uczniami

Twój Syn powiedział im:

«Kto by chciał być pierwszy między wami,

niech będzie niewolnikiem wszystkich» (Mk 10, 43 nn.).

Ty w decydującej chwili swego życia powiedziałaś:

«Oto ja służebnica Pańska,

niech mi się stanie według słowa twego!» (Łk 1, 38),

i całe Twoje życie stało się służbą.

I tak jest nadal

przez kolejne wieki dziejów.

Podobnie jak niegdyś w Kanie

po cichu i dyskretnie

wstawiałaś się za nowożeńcami,

tak i dziś

bierzesz na siebie wszystkie troski ludzi

i idziesz z nimi do Pana,

do Twego Syna.

Twoją mocą jest dobroć.

Twoją mocą jest służba.

Naucz nas

— wielkich i małych, panujących i służących —

w ten sposób wypełniać nasze powinności.

Naucz nas znajdować siłę

potrzebną do pojednania i przebaczenia.

Naucz nas stawać się cierpliwymi i pokornymi,

a zarazem wolnymi i odważnymi,

tak jak Ty w godzinie Krzyża.

Trzymasz na ręku Jezusa,

Dzieciątko, które błogosławi,

Dzieciątko, a przecież Pana świata.

W ten sposób, niosąc na ręku Tego,

który błogosławi,

sama stałaś się błogosławieństwem.

Błogosław nam,

błogosław temu miastu i temu krajowi!

Ukaż nam Jezusa,

błogosławiony owoc Twojego żywota!

Módl się za nami, grzesznymi,

teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen!