Wnoście wielkoduszny wkład w formację polskich kapłanów

Obchody 100-lecia istnienia Polskiego Papieskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie odbywały się pod patronatem abpa Józefa Michalika, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, metropolity przemyskiego. Rozpoczęły się one nabożeństwem przebłagalno-pokutnym pod przewodnictwem kard. Józefa Glempa, sprawowanym w kaplicy Instytutu w piątek 14 stycznia 2011 r.W poniedziałek 17 stycznia mieszkańcy Instytutu oraz zaproszeni goście zostali przyjęci w Sali Klementyńskiej przez Benedykta XVI na prywatnej audiencji.We wtorek 18 stycznia o godz. 8 w Grotach Watykańskich przy grobie sługi Bożego Jana Pawła II została odprawiona koncelebrowana Msza św., której przewodniczył abp Józef Kowalczyk, Prymas Polski. Po Mszy św. jej uczestnicy modlili się przy grobie Jana Pawła II, dziękując Bogu za dar jego beatyfikacji. O godz. 15 rozpoczęło się jubileuszowe sympozjum, na którym konferencje wygłosili: abp Józef Michalik —«Kapłan w Polsce i student w Rzymie — dwie drogi realizowania wizji kapłaństwa»; kard.Stanisław Dziwisz — «Jan Paweł II, przyjaciel Domów Polskich w Rzymie» (została odczytana); kard. Józef Glemp —«Prymasi Polski i ich troska o Instytut»; bp Zbigniew Kiernikowski — «Formacja księży studentów w Papieskim Instytucie Polskim w Rzymie». Na zakończenie odbyły się Nieszpory z uroczystości św. Józefa Sebastiana Pelczara, pod przewodnictwem i z homilią bpa Grzegorza Kaszaka.W środę 19 stycznia mieszkańcy Instytutu wzięli udział w audiencji generalnej. O godz. 15 rozpoczęła się druga sesja sympozjum z następującymi referatami: ks.prof. Jana Walkusza — «Ogólna sytuacja Kościoła katolickiego w Europie na przełomie XIX i XX w.»; bpa Jana Kopca — «100-letnie dzieje. Rys historyczny Polskiego Papieskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie»; ks. prał. Ryszarda Selejdaka —«Rzymskie instytucje formacji kapłańskiej». Na zakończenie sympozjum została zaprezentowana Księga Pamiątkowa.O godz. 18 w kaplicy Instytutu była celebrowana Msza św., której przewodniczył i homilię wygłosił kard.Zenon Grocholewski, prefekt Kongregacji Edukacji Katolickiej. Po Mszy św. nastąpiło poświęcenie tablicy pamiątkowej z nazwiskami fundatorów, dobroczyńców, rektorów i studentów Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie.

po polsku:

Czcigodni księża kardynałowie, bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!

Z wielką radością goszczę was w tym Pałacu Apostolskim i jak najserdeczniej witam. Pozdrawiam księdza rektora i całą wspólnotę Polskiego Papieskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie, jak również zaproszonych gości. W szczególny sposób dziękuję ks. kard. Zenonowi Grocholewskiemu za znaczące słowa, skierowane do mnie w imieniu wszystkich tu obecnych.

po włosku:

Tym, co was tutaj przywiodło, by spotkać się z Następcą Piotra oraz otrzymać utwierdzenie w wierze i w waszej przynależności do Kościoła, jest radosna okoliczność, którą nie bez powodu bardzo sobie cenicie, a mianowicie 100. rocznica założenia tej zasłużonej instytucji. Powstała ona dzięki światłemu zamysłowi i wspaniałej inicjatywie św. Józefa Sebastiana Pelczara, ówcześnie biskupa Przemyśla. Jej historia rozpoczęła się już za pontyfikatu św.Piusa X, któremu został przedłożony projekt fundacji. 13 maja 1909 r. tenże papież przychylił się do prośby biskupów polskich, i za jego aprobatą 19 marca 1910 r., na mocy dekretu Religioso Polonae gentis, zostało założone Hospicjum Polskie. Uroczystej inauguracji dokonał 13 listopada 1910 r. ks.prał. Sapieha, późniejszy kardynał metropolita krakowski. Instytut zatem na przestrzeni lat otaczany był troską przez różnych papieży i cieszył się ich życzliwością; spośród nich wspomnimy bliższych naszym czasom sługę Bożego Pawła VI i oczywiście przyszłego błogosławionego, czcigodnego sługę Bożego Jana Pawła II, który go odwiedził w 1980 r. i przy tej okazji podkreślił jego wielkie znaczenie dla Kościoła i dla narodu polskiego.

Świętowanie pierwszego stulecia tej ważnej instytucji jest wielką zachętą do należytego wspominania z wdzięcznością tych, którzy dali jej początek — z wiarą, odważnie i nie bez trudu; jest zarazem wezwaniem do wzięcia odpowiedzialności za dalsze realizowanie w dzisiejszych czasach pierwotnych celów, dostosowując je w odpowiedni sposób do nowych sytuacji. Nade wszystko należy starać się o podtrzymywanie żywego ducha Instytutu — jego ducha religijnego i kościelnego, który odpowiada opatrznościowemu Bożemu zamysłowi, by stworzyć polskim kapłanom stosowne środowisko do studiów i zawiązywania braterskich więzi w czasie formacji w Rzymie.

Do tego Papieskiego Instytutu, który był świadkiem tak wielu wydarzeń znaczących dla Kościoła w Polsce, należycie teraz wy, drodzy kapłani studenci; przybyliście do serca chrześcijaństwa, pragnąc poważnie doskonalić wasze przygotowanie intelektualne i duchowe, ażeby w jak najlepszy sposób wypełniać odpowiedzialne zadania, które z czasem będą wam powierzali wasi biskupi, w służbie ludu Bożego. Wiedzcie, że jesteście «żywymi kamieniami», ważną częścią tej historii, która dzisiaj wymaga także waszej osobistej i zdecydowanej odpowiedzi, i wnoście wasz wielkoduszny wkład, tak jak wniósł go w czasie trwania Soboru Watykańskiego II niezapomniany prymas Polski kard. Stefan Wyszyński, któremu właśnie w Instytucie Polskim dane było przygotowywać obchody Tysiąclecia Chrztu Polski i historyczne orędzie pojednania, które biskupi polscy skierowali do hierarchów niemieckich, zawierające słynne słowa: «Przebaczamy i prosimy o przebaczenie».

Kościół potrzebuje kapłanów dobrze przygotowanych, bogatych w ową mądrość, którą nabywa się w przyjaźni z Panem Jezusem, czerpiąc wciąż ze Stołu eucharystycznego i z nieprzebranego źródła Jego Ewangelii. Umiejcie czerpać z tych dwóch niezastąpionych źródeł nieustanną moc i konieczną inspirację dla waszego życia i dla waszej posługi, dla szczerego umiłowania Prawdy, do której zgłębiania dzisiaj jesteście powołani, również poprzez studia i badania naukowe, a którą w przyszłości będziecie mogli dzielić się z wieloma osobami. W waszym przypadku, kapłanów, przeżywających to szczególne doświadczenie rzymskie, bodźcem do poszukiwania Prawdy i ubogaceniem jest bliskość Stolicy Apostolskiej, do której należy specyficzna i uniwersalna posługa na rzecz jedności katolickiej w prawdzie i w miłości. Trwać w więzi z Piotrem w sercu Kościoła oznacza uznać z wdzięcznością, że jest się w łonie wielowiekowej i bogatej historii zbawienia, która was objęła za sprawą wielorakiej łaski, i do aktywnego uczestniczenia w której jesteście powołani, ażeby niczym żywotne drzewo wydawała zawsze cenne owoce. Miłość i przywiązanie do postaci Piotra niech was skłania do wielkodusznej służby wspólnocie całego Kościoła katolickiego i waszych Kościołów partykularnych, aby wszyscy, niczym jedna wielka rodzina, mogli nauczyć się rozpoznawać w Jezusie — będącym drogą, prawdą i życiem — oblicze miłosiernego Ojca, który pragnie, aby nie zagubiło się żadne z Jego dzieci.

Czcigodni i drodzy bracia, zawierzam was wszystkich Maryi Dziewicy, tak bardzo umiłowanej przez naród polski. Przyzywajcie Ją zawsze jako Matkę waszego kapłaństwa, aby towarzyszyła wam w drodze życia i wyjednywała dla waszej posługi obecnej i przyszłej obfite dary Ducha Świętego. Niech Maryja pomaga wam trwać z radosną wiernością w łasce i zobowiązaniu do pójścia za Jezusem oraz wciąż ożywiać owocne poświęcenie waszej codziennej pracy oraz tym, których Pan stawia przy was.

po polsku:

Pragnę zatem z serca udzielić wam wszystkim, jak również waszym rodzinom i tym, którzy są wam drodzy, mojego szczególnego apostolskiego błogosławieństwa. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

opr. mg/mg