Łączność z Biskupem Rzymu jednoczy Kościoły partykularne z Kościołem powszechnym

W dniach 18-20 stycznia obradował w Rzymie pod przewodnictwem prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich kard. Leonarda Sandriego Synod Biskupów Kościoła Syryjskiego, na którym został wybrany Patriarcha Antiochii. Jest nim Wielce Błogosławiony Ignacy Józef III Younan. 22 stycznia, na prośbę nowego Patriarchy, Benedykt XVI udzielił mu «ecclesiastica communio», a następnego dnia przyjął go wraz z delegacją Synodu na specjalnej audiencji, podczas której wygłosił następujące przemówienie:

Eminencjo, Wielce Błogosławieni, drodzy bracia w biskupstwie!

Z radością was wszystkich przyjmuję i serdecznie witam, składając dziękczynienie Naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi za Synod Syryjskiego Kościoła Antiochii, który wybrał nowego patriarchę.

Braterskie pozdrowienie kieruję przede wszystkim do nowo wybranego Patriarchy Ignacego Józefa Younana, prosząc Boga o obfite błogosławieństwa dla niego. Oby Pan obdarzył Wielce Błogosławionego «łaską apostolatu», by mógł służyć Kościołowi i głosić światu chwałę Jego świętego Imienia!

Witam Jego Eminencję kard. Leonarda Sandriego, prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, któremu powierzyłem przewodniczenie waszemu Synodowi i któremu składam gorące podziękowania.

Witam także Wielce Błogosławionego kard. Ignacego Moussę Daouda, byłego prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, oraz byłego Patriarchę, Wielce Błogosławionego Ignacego Piotra Abdela Ahada, jak również wszystkich, którzy przybyli do Rzymu, by dopełnić najwyższego aktu władzy synodalnej.

Od zarania chrześcijaństwa apostołowie Piotr i Paweł byli ściśle związani z Antiochią, gdzie uczniów Jezusa po raz pierwszy nazwano chrześcijanami (por. Dz 11, 26). Nie możemy zapominać o waszych wielkich Ojcach w wierze: przede wszystkim o św. Ignacym, biskupie Antiochii, od którego tradycyjnie syrokatoliccy patriarchowie Antiochii przyjmują imię w chwili obejmowania urzędu patriarszego; o św. Efremie, zwanym Syryjczykiem, którego duchowe światło nieustannie oświeca Kościół powszechny. Pamiętamy też o innych wielkich świętych, synach i pasterzach waszego Kościoła, którzy wspaniale głosili tajemnicę zbawienia, niejednokrotnie w najwymowniejszy sposób — poprzez męczeństwo.

Obowiązek sprawowania pieczy nad tą spuścizną spoczywa przede wszystkim na nowym Patriarsze; ale także każdy, jako brat w biskupstwie i członek Synodu, będzie musiał współdziałać w wypełnianiu tego zadania w duchu prawdziwej episkopalnej kolegialności. Nowemu Patriarsze oraz episkopatowi syrokatolickiemu powierzam przede wszystkim zadanie dbania o jedność pośród pasterzy i wewnątrz wspólnot kościelnych.

W tej podniosłej chwili Wielce Błogosławiony, zgodnie ze świętymi kanonami, poprosił o ecclesiastica communio, której z chęcią mu udzieliłem, dopełniając posługi Piotrowej w tym aspekcie, który jest mi szczególnie drogi. Łączność z Biskupem Rzymu, następcą błogosławionego apostoła Piotra, którego sam Pan ustanowił widzialnym fundamentem jedności w wierze i miłości, jest gwarancją więzi z Chrystusem Pasterzem i włącza Kościoły partykularne w tajemnicę jednego Kościoła — świętego, katolickiego i apostolskiego.

Wielce Błogosławiony urodził się i wychował w Syrii, i dobrze zna Bliski Wschód, kolebkę Kościoła syrokatolickiego. Posługę biskupią pełnił jednak w Ameryce, jako ordynariusz eparchii Our Lady of Deliverance in Newark dla wiernych obrządku syryjskiego mieszkających w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, i był także wizytatorem apostolskim w Ameryce Środkowej. Diaspora wschodnia ofiarowała zatem Kościołowi syryjskiemu nowego patriarchę. Dzięki temu więzi z ziemią macierzystą — którą wielu wiernych ze Wschodu musiało porzucić w poszukiwaniu lepszych warunków życia — bardziej się zacieśnią. Pragnę gorąco, aby na Wschodzie, skąd przyszła nauka Ewangelii, wspólnoty chrześcijańskie nadal żyły wiarą i dawały jej świadectwo, jak czyniły to przez wieki; ufam jednocześnie, że wszyscy, którzy osiedlili się w innych częściach ziemi, zostaną otoczeni należytą opieką duszpasterską, aby mogli zachować owocną więź ze swoimi religijnymi korzeniami. Proszę Pana o pomoc dla wszystkich wspólnot obrządku wschodniego, aby — gdziekolwiek się znajdują — umiały włączyć się w nowy kontekst społeczny i kościelny, nie zatracając własnej tożsamości i zachowując znamię duchowości właściwej dla Wschodu, tak by Kościół, posługując się «słowami Wschodu i Zachodu», skutecznie mówił współczesnemu człowiekowi o Chrystusie. Dzięki temu chrześcijanie będą mogli stawić czoła najpilniejszym wyzwaniom ludzkości, będą zaprowadzać pokój i powszechną solidarność oraz dawać świadectwo «wielkiej nadziei», której są niestrudzonymi głosicielami.

Składam Wielce Błogosławionemu i Kościołowi syrokatolickiemu najlepsze życzenia.

Proszę Księcia Pokoju, aby jako Caput et Pastor wspierał pomocą Wielce Błogosławionego, wszystkich braci i siostry Wielce Błogosławionego oraz wiernych, abyście byli siewcami pokoju zwłaszcza w Ziemi Świętej, Iraku i Libanie, gdzie bardzo ceniona jest od wieków obecność Kościoła syryjskiego.

Powierzając was Najświętszej Matce Bożej, z serca udzielam apostolskiego błogosławieństwa nowemu Patriarsze, wszystkim obecnym oraz reprezentowanym przez was wspólnotom.

opr. mg/mg