Święci ukazują prawdziwe oblicze Kościoła

17 grudnia 2007 r. Benedykt XVI spotkał się w Sali Klementyńskiej z postulatorami z Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. W imieniu zebranych Papieża powitał prefekt Kongregacji kard. José Saraiva Martins.

Księże kardynale, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!

Z radością was przyjmuję i witam, drodzy postulatorzy i postulatorki, akredytowani przy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, i korzystając z okazji, pragnę wyrazić wam uznanie i wdzięczność za godną pochwały pracę w prowadzeniu procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych. Witam prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. José Saraivę Martinsa i dziękuję mu za uprzejme słowa, które do mnie skierował, wyrażając uczucia was wszystkich. Witam również sekretarza abpa Michele Di Ruberta, podsekretarza i pracowników tej dykasterii, której zadaniem jest współpraca z Następcą Piotra, niezbędna i kompetentna, w bardzo istotnej dla Kościoła dziedzinie.

Dzisiejsze spotkanie odbywa się niemal w przeddzień 25. rocznicy ogłoszenia Konstytucji apostolskiej Divinus perfectionis Magister. W tym opublikowanym 25 stycznia 1983 r. i do tej pory obowiązującym dokumencie mój umiłowany poprzednik sługa Boży Jan Paweł II zmodyfikował procedury spraw kanonizacyjnych i dokonał wewnętrznej reorganizacji Kongregacji, aby mogła sprostać wymogom stawianym przez uczonych oraz oczekiwaniom pasterzy, którzy wielokrotnie domagali się uproszczenia procedury procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych, z zachowaniem skrupulatnych badań w tej dziedzinie tak ważnej w życiu Kościoła. Poprzez beatyfikacje i kanonizacje Kościół dziękuje bowiem Bogu za dar swoich synów i córek, którzy potrafili wielkodusznie odpowiedzieć na Bożą łaskę, oddaje im cześć i prosi ich o wstawiennictwo. Zarazem ukazuje ich jako jasne wzory do naśladowania dla wszystkich wiernych, którzy przez chrzest zostali powołani do świętości, do której należy dążyć w każdym stanie życia. Święci i błogosławieni, którzy swoim życiem wyznają Chrystusa, Jego osobę i Jego nauczanie, i są z Nim ściśle zjednoczeni, stanowią żywy niemal obraz różnych aspektów doskonałości boskiego Nauczyciela.

Zarazem patrząc na licznych naszych braci i siostry, którzy we wszystkich epokach całkowicie poświęcali się Bogu i Jego królestwu, wspólnoty Kościoła uświadamiają sobie, że również w naszej epoce potrzebni są świadkowie, potrafiący być ucieleśnieniem odwiecznej prawdy Ewangelii w konkretnych sytuacjach życia, którzy sprawią, że stanie się ona narzędziem zbawienia dla całego świata. Na to między innymi chciałem wskazać, kiedy w opublikowanej niedawno Encyklice Spe salvi napisałem, że «nasz sposób postępowania nie jest obojętny dla Boga, zatem nie jest też obojętny dla rozwoju historii. Możemy otworzyć samych siebie i świat, aby wkroczył Bóg: Bóg prawdy, miłości i dobra. Dokonali tego święci, którzy jako 'pomocnicy Boga' przyczynili się do zbawienia świata» (n. 35). W ostatnich dziesięcioleciach wzrosło zainteresowanie, zarówno ze strony religii, jak i kultury, wzorcami chrześcijańskiej świętości, ukazującymi prawdziwe oblicze Kościoła, Oblubienicy Chrystusa «bez skazy czy zmarszczki» (por. Ef 5, 27). Święci, jeśli są przedstawiani we właściwy sposób, z uwzględnieniem ich duchowej dynamiki i realiów historycznych, przyczyniają się do tego, że słowa Ewangelii i misja Kościoła stają się bardziej wiarygodne i atrakcyjne. Spotkanie z nimi otwiera drogę do prawdziwego zmartwychwstania duchowego, trwałego nawrócenia i prowadzi wielu ludzi do świętości. Zazwyczaj święci «wydają na świat» kolejnych świętych, a obcowanie z nimi, czy choćby tylko z ich spuścizną, zawsze ma zbawienne skutki: oczyszcza i uszlachetnia umysł, otwiera serce na miłość do Boga i braci. Świętość budzi radość i nadzieję, odpowiada na pragnienie szczęścia, które odczuwają ludzie również w naszych czasach.

Dlatego też ze względu na znaczenie, jakie ma dla Kościoła i społeczeństwa ukazywanie wciąż nowych wzorców świętości, szczególnie cenny jest wkład wszystkich, którzy współpracują w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych. Wszyscy zajmujący się sprawami kanonizacyjnymi, choć pełnią różne funkcje, mają służyć wyłącznie prawdzie. Dlatego podczas dochodzenia diecezjalnego należy gromadzić świadectwa i dokumenty zarówno przemawiające za świętością, opinią świętości czy męczeństwem sługi Bożego, jak i dające świadectwo przeciwne. Obiektywne i kompletne muszą być zarówno dowody zgromadzone w tej pierwszej — i pod pewnym względem zasadniczej — fazie procesu kanonicznego, podlegającej władzy biskupów diecezjalnych, jak i Positiones, przygotowywane później przez relatorów z Kongregacji we współpracy z postulatorami. Postulatorzy odgrywają zatem bardzo istotną rolę w procesie, zarówno na etapie diecezjalnym, jak i apostolskim; wypełniając swe zadania, muszą być nieskazitelni, kierować się prawością i bezwzględną uczciwością. Od postulatorów, służących pomocą biskupom w przygotowaniu kompletnych, obiektywnych i ważnych zarówno pod względem formalnym, jak i rzeczowym dochodzeń, wymaga się kompetencji zawodowych, umiejętności rozeznania i uczciwości. Nie mniej trudna i ważna jest pomoc, jaką służą Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w procesowym dochodzeniu prawdy, do której należy dążyć poprzez należytą debatę, mającą na uwadze moralną pewność, którą należy osiągnąć, oraz wszystkie realnie dostępne materiały dowodowe.

Drodzy bracia i siostry, Duch Święty, który jest źródłem chrześcijańskiej świętości i sam ją kształtuje, niech was oświeca w waszej pracy, a Najświętsza Maryja Panna, Matka Kościoła, święci, błogosławieni, słudzy Boży, których procesami się zajmujecie, niech wam wyjednają u Pana, byście zawsze wykonywali tę pracę z wiernością i umiłowaniem prawdy. Modląc się za was, życzę wam, abyście sami poszli w ślady świętych, tak jak to czynili różni postulatorzy, których procesy beatyfikacyjne są obecnie w toku. Na zakończenie, w związku z tym, że bliskie są już święta Bożego Narodzenia, składam serdeczne życzenia wam, waszym rodzinom, waszym bliskim i z serca was wszystkich błogosławię.

opr. mg/mg