W szczególny sposób Kościół liczy na kobiety

W dniach 13-15 listopada odbywała się w Rzymie sesja plenarna Papieskiej Rady ds. Świeckich. Temat obrad brzmiał: «Dwadzieścia lat po opublikowaniu 'Christifideles laici' — pamięć, rozwój, nowe wyzwania i zadania». Przewodniczący Papieskiej Rady kard. Stanisław Ryłko zwrócił uwagę na postmodernistyczne wyzwania, «dyktaturę relatywizmu» oraz na to, że trzeba odważnie iść «pod prąd» w zsekularyzowanej kulturze. Poniżej zamieszczamy przemówienie Ojca Świętego wygłoszone do uczestników sesji.

Księża kardynałowie, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!

Z radością spotykam się dziś z wami wszystkimi, członkami i konsultorami Papieskiej Rady ds. Świeckich, uczestniczącymi w zgromadzeniu plenarnym. Witam przewodniczącego tej dykasterii kard. Stanisława Ryłkę i jej sekretarza bpa Josefa Clemensa oraz inne obecne osobistości. W szczególny sposób witam wiernych świeckich, reprezentujących różne formy apostolatu i rozmaite środowiska społeczne i kulturowe. Temat wybrany na wasze posiedzenie: «Dwadzieścia lat po opublikowaniu Christifideles laici — pamięć, rozwój, nowe wyzwania i zadania», prowadzi nas bezpośrednio do służby na rzecz Kościoła, dla dobra wiernych świeckich całego świata, do jakiej jest powołana wasza dykasteria.

Adhortacja apostolska Christifideles laici, określana jako magna charta katolickiego laikatu naszych czasów, jest dojrzałym owocem refleksji oraz wymiany doświadczeń i propozycji VII Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które odbyło się w październiku 1987 r. i było poświęcone tematowi «Powołanie i misja świeckich w Kościele i w świecie». Jest to przypomnienie w organicznej formie nauczania Soboru Watykańskiego II dotyczącego świeckich — ich godności jako ochrzczonych, powołania do świętości, przynależności do wspólnoty Kościoła, udziału w budowaniu wspólnot chrześcijańskich i w misji Kościoła, dawania świadectwa we wszystkich środowiskach społecznych oraz zaangażowania w służbę osobie, na rzecz jej integralnego rozwoju i dla wspólnego dobra społeczeństwa. Tę tematykę poruszają przede wszystkim Konstytucje Lumen gentium i Gaudium et spes, a także Dekret Apostolicam actuositatem.

Adhortacja Christifideles laici, nawiązując do nauczania Soboru, łączy rozeznanie, pogłębianie i kierunki zaangażowania świeckich w Kościele z przemianami społecznymi ostatnich lat. W wielu Kościołach partykularnych dzięki radom duszpasterskim, diecezjalnym i parafialnym zwiększył się udział świeckich, który ze względu na to, że inspirowany jest autentycznym sensus Ecclesiae, okazał się bardzo pozytywny. Dzięki żywej świadomości charyzmatycznego wymiaru Kościoła zostały docenione i dowartościowane zarówno najprostsze charyzmaty, jakimi Opatrzność obdarza ludzi, jak i te, które przynoszą wielkie owoce duchowe, wychowawcze i misyjne. Nie przypadkiem dokument ten mówi o «nowej epoce zrzeszeń katolików świeckich», upatrując w niej znak «bogactwa i wielorakich zasobów, którymi Duch Święty ożywia Kościół» (por. n. 29), oraz wskazuje «kryteria eklezjologiczne», których z jednej strony potrzebują pasterze, by dokonać rozeznania, a z drugiej, rozwój życia stowarzyszeń wiernych, ruchów kościelnych i nowych wspólnot. W związku z tym pragnę w szczególny sposób podziękować Papieskiej Radzie ds. Świeckich za pracę, jakiej wymagały w minionych dziesięcioleciach recepcja tych form życia kościelnego, towarzyszenie im, rozeznawanie, uznawanie i umacnianie, poprzez którą przyczynia się do pogłębiania ich tożsamości katolickiej, pomaga im pełniej włączyć się w wielką tradycję i w żywą tkankę Kościoła i wspomaga ich rozwój misyjny.

Gdy mówimy o laikacie katolickim, mamy na myśli wielką liczbę osób ochrzczonych, które angażują się w działalność w licznych i różnorodnych sytuacjach, by wzrastać jako uczniowie i świadkowie Pana, a także odkrywać i poznawać piękno prawdy i radość bycia chrześcijanami. Obecna sytuacja kulturowa i społeczna powoduje, że jeszcze pilniejsza staje się ta działalność apostolska, pozwalająca hojnie dzielić się skarbem łaski i świętości, miłości, nauk, kultury i dzieł, które tworzą nurt tradycji katolickiej. Nowe pokolenia są nie tylko uprzywilejowanymi odbiorcami przekazu i tymi, z którymi chcemy się dzielić, lecz również podmiotami, które oczekują w swym sercu przesłania prawdy i szczęścia, by móc dawać o nich chrześcijańskie świadectwo, jak to już się odbywa w zadziwiający sposób. Ja sam na nowo byłem tego świadkiem w Sydney w czasie niedawnego Światowego Dnia Młodzieży. Dlatego zachęcam Papieską Radę ds. Świeckich do dalszego rozwijania tego dzieła, jakim jest opatrznościowe pielgrzymowanie młodych z całego świata w imię Chrystusa, i usilnego propagowania w każdym miejscu autentycznego wychowania i duszpasterstwa młodzieży.

Wiem także, jak bardzo leżą wam na sercu szczególnie doniosłe kwestie, takie jak godność i udział kobiet w życiu Kościoła i społeczeństwa. Miałem już okazję wyrazić uznanie dla kongresu, który zorganizowaliście w 20. rocznicę opublikowania Listu apostolskiego Mulieris dignitatem, poświęconego tematowi «Kobieta i mężczyzna, humanum w swojej pełni». Mężczyzna i kobieta, obdarzeni równą godnością, są powołani do tego, by wzajemnie się wzbogacać we wspólnocie i współpracy, nie tylko w małżeństwie i w rodzinie, lecz także w społeczeństwie, we wszystkich jego wymiarach. Od kobiet chrześcijańskich oczekuje się świadomego i odważnego podejmowania trudnych zadań, w których wykonywaniu pomocą jest dla nich wybitna skłonność do świętości, szczególna przenikliwość w rozeznawaniu nurtów kulturowych naszych czasów oraz cechujące je szczególne zamiłowanie do pielęgnowania tego, co ludzkie. Nie sposób wyrazić, jak bardzo Kościół uznaje, ceni sobie i docenia udział kobiet w swej misji szerzenia Ewangelii.

Pozwólcie, drodzy przyjaciele, że podzielę się ostatnią refleksją, dotyczącą charakteru świeckiego, właściwego wiernym świeckim. Świat — życie rodzinne, zawodowe, społeczne — jest miejscem teologicznym, środowiskiem i narzędziem realizacji powołania i misji (por. Christifideles laici, 15-17). Każde środowisko, okoliczności i forma aktywności, w których można oczekiwać wzorowej jedności wiary i życia, powierzone są trosce wiernych świeckich, powodowanych pragnieniem dzielenia się darem spotkania z Chrystusem i pewnością co do godności osoby ludzkiej. Oni to winni dawać świadectwo miłości bliźniego, zwłaszcza w stosunku do najuboższych, cierpiących i znajdujących się w potrzebie, jak również wypełniać wszelkie obowiązki chrześcijańskie, aby tworzyć warunki coraz większej sprawiedliwości i pokoju w stosunkach międzyludzkich, tak by otworzyć Ewangelii nowe horyzonty! Proszę zatem Papieską Radę ds. Świeckich, by z gorliwą troską duszpasterską dbała o formację, świadectwo i współpracę wiernych świeckich w najrozmaitszych sytuacjach, w których w grę wchodzi odpowiadająca godności człowieka jakość życia społecznego. W szczególności ponownie zwracam uwagę na konieczność i pilność ewangelicznej formacji i objęcia opieką duszpasterską nowego pokolenia katolików zaangażowanych w politykę, aby postępowali zgodnie z wyznawaną wiarą, aby cechowała ich dyscyplina moralna, zdolność krytycznego osądu kultury, profesjonalizm i zapał do służby na rzecz wspólnego dobra.

Do pracy w wielkiej winnicy Pańskiej potrzeba christifideles laici, którzy tak jak Najświętsza Maryja Panna powiedzą «fiat» w odpowiedzi na Boży plan co do ich życia i zgodnie z tym «fiat» będą żyli. W tym duchu dziękuję wam za cenny wkład w tak szlachetną sprawę i z serca udzielam wam i waszym bliskim błogosławieństwa apostolskiego.

opr. mg/mg