Mam nadzieję, że w 2010 r. przybędę na wystawienie Całunu

2 czerwca Mszą św. w Bazylice Watykańskiej i wyznaniem wiary u grobu św. Piotra archidiecezja turyńska zakończyła trwające od kilku lat misje diecezjalne, które objęły 359 parafii, a także ludzi żyjących z dala od Kościoła. Po Eucharystii z turyńskimi pielgrzymami spotkał się Benedykt XVI. W wygłoszonym do nich przemówieniu zapowiedział, że na wiosnę 2010 r. w Turynie ponownie zostanie wystawiony Całun.

Księża kardynałowie, drodzy bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry z archidiecezji turyńskiej!

Serdecznie witam każdego z was; miło mi was gościć w domu Następcy Piotra! Z przyjemnością spotykam się z wami na zakończenie waszej pielgrzymki do Rzymu, będącej uwieńczeniem duchowej i duszpasterskiej drogi, którą wasza wspólnota diecezjalna przebyła w tych latach. Przyjmując was z radością, w pierwszej kolejności witam waszego arcybiskupa kard. Severina Poletta, dziękuję mu też za miłe słowa, w których przedstawił przebyty przez was do tej pory szlak życia kościelnego i czekające was zadania misyjne. Witam biskupa pomocniczego, kard. Francesca Marchisana, kapłanów, zakonników i zakonnice, katechetów i przedstawicieli parafii oraz różnych organów waszej archidiecezji. Witam przedstawicieli władz oraz wszystkich, którzy zechcieli przyłączyć się do was, by razem uczestniczyć w tym spotkaniu. Za pośrednictwem was, tu obecnych, pragnę przekazać pozdrowienia całej społeczności Turynu, miasta o bogatej historii świeckiej i religijnej. Pragnę również wyrazić szczególną bliskość duchową i solidarność z mieszkańcami prowincji Pinerolo i Cuneo, których w tych dniach dotknęły katastrofalne skutki złej pogody. Zapewniam o specjalnej modlitwie do Pana, aby przyjął ofiary do swojego pokoju i umacniał tych, którzy walczą z tą wielką klęską żywiołową.

Drodzy bracia i siostry, po wczorajszej Eucharystii, w której uczestniczyliście w bazylice św. Pawła za Murami, dziś rano odnowiliście razem uroczyste wyznanie wiary przy grobie Księcia Apostołów. Jakież miejsce mogło być bardziej odpowiednie dla tak wymownego gestu, jakim jest Redditio fidei? W Bazylice św. Piotra, gdzie wszystko mówi o heroizmie początków chrześcijaństwa, krew męczenników pozostaje wymownym wezwaniem, by bezwarunkowo iść za Chrystusem. Do Bazyliki i Grot Watykańskich przybywają katolicy z wszystkich zakątków świata; choć należą do różnych kultur i posługują się różnymi językami, wyznają tę samą wiarę i są członkami jednego Kościoła Chrystusowego. Wy również mieliście sposobność zaznać tego klimatu świętości i katolickości, a teraz, zanim wrócicie do waszych wspólnot, oczekujecie od Papieża słowa, które pomoże wam być konsekwentnymi świadkami Ewangelii w naszych czasach.

Wasz arcybiskup zechciał mi przedstawić drogę, którą przebyła wasza wspólnota diecezjalna od chwili, kiedy w 1999 r. Pan powołał go na jej pasterza, a szczególnie, od kiedy rozpoczął, we wrześniu 2003 r., wizytację duszpasterską, która się zakończy, jeśli Bóg pozwoli, w przyszłą niedzielę. Na tym etapie waszego życia kościelnego uczestniczyliście w zakrojonej na szeroką skalę działalności apostolskiej i misyjnej, której punktem wyjścia był żywy ruch duchowy, skoncentrowany przede wszystkim na niedzielnej Eucharystii, na cotygodniowej adoracji eucharystycznej i na odkrywaniu na nowo znaczenia sakramentu pojednania. Kierując się szczerym pragnieniem «ponowienia pierwszej ewangelizacji», postanowiliście wyruszyć na poszukiwanie tych, którzy są «dalecy», rozszerzając granice miłości pasterskiej każdej wspólnoty parafialnej. W ten trud misyjny włączyło się jeszcze więcej osób w obecnym roku duszpasterskim — roku Redditio fidei, a jego kulminacyjnym punktem jest właśnie uroczyste wyznanie wiary, które dziś rano złożyliście razem przy grobie Księcia Apostołów.

Jednak na tym wszystko się nie kończy: po tym krzepiącym rzymskim postoju trzeba znów wyruszyć w drogę i czekają was nowe zadania, bo najbliższy rok duszpasterski poświęcicie słowu Bożemu, a w kolejnym z jeszcze większą gorliwością oddacie się kontemplacji tajemnicy Męki Chrystusa. W związku z tym pragnę wyjść naprzeciw waszym wielkim oczekiwaniom i spełniam pragnienie waszego arcybiskupa, wyrażając zgodę na ponowne uroczyste wystawienie Całunu na wiosnę 2010 r. Mam nadzieję, że jeżeli Pan pozwoli mi cieszyć się życiem i zdrowiem, przybędę i ja na to wystawienie. Będzie to szczególnie sprzyjająca okazja — jestem tego pewien — by kontemplować owo tajemnicze Oblicze, które milcząco przemawia do serc ludzi, zachęcając ich, by uznali w nim oblicze Boga, który «tak (...) umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16).

Drodzy bracia i siostry, nie obawiajcie się zawierzyć Chrystusowi: tylko On może zaspokoić najgłębsze pragnienia ludzkiego ducha. Niech żadna trudność, żadna przeszkoda nie osłabi waszej miłości do Jego Ewangelii! Jeżeli Jezus będzie na głównym miejscu w waszych rodzinach, w waszych parafiach i w każdej wspólnocie, poczujecie żywo Jego obecność i będą wzrastać jedność i komunia między wszystkimi rzeczywistościami, które tworzą diecezję. Dlatego nieustannie ożywiajcie więź z Panem poprzez modlitwę i częste korzystanie z sakramentów, zwłaszcza Eucharystii i spowiedzi. Niech wśród waszych duszpasterskich zadań nie zabraknie troski o to, by zapewnić stałą formację chrześcijańską młodzieży i dorosłym. Oby wasza diecezja, biorąc przykład ze swych świętych, wrażliwych na potrzeby ludzi młodych i ubogich, takich jak księża: Bosko, Murialdo, Cottolengo, Cafasso i inni — prawdziwie ziemia świętych — wyróżniła się wspaniałymi dziełami miłosierdzia i zgodnym wysiłkiem, by stawić czoło wielkiemu wyzwaniu, jakim jest wychowanie nowych pokoleń. Niech niebieska Matka Chrystusa, którą przyzywacie jako Pocieszycielkę i Wspomożycielkę, otacza opieką kapłanów i zaangażowanych w duszpasterstwo; niech wyprasza dla waszych wspólnot liczne i święte powołania do kapłaństwa i do życia konsekrowanego; niech rozbudza w chłopcach i dziewczętach pragnienie dążenia do wzniosłego ideału świętości; niech będzie dla wszystkich umocnieniem i wsparciem, w szczególności dla osób starszych, chorych i cierpiących, samotnych i opuszczonych. A ja zapewniam was o specjalnej pamięci w modlitwie i z serca błogosławię wam tu obecnym, obejmując myślą wszystkie drogie wam osoby.

opr. mg/mg