Bóg, który kocha dzieci

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Dziœ ze względu na to, że prognozy pogody były niepewne i przewidywano deszcz, audiencja odbywa się równoczeœnie w dwóch miejscach: my jesteœmy tu, na placu, a 700 chorych jest w Auli Pawła VI i oglšdajš audiencję na wielkim ekranie. Jesteœmy wszyscy zjednoczeni i pozdrawiamy ich oklaskami.

Mocne sš dziœ słowa Jezusa: «Biada œwiatu z powodu zgorszeń!». Jezus jest realistš i mówi: «Muszš wprawdzie przyjœć zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego dokonuje się zgorszenie». Przed rozpoczęciem katechezy pragnę w imieniu Koœcioła prosić was o przebaczenie zgorszeń, do których doszło w tym ostatnim okresie zarówno w Rzymie, jak w Watykanie, proszę was o przebaczenie.

Dziœ będziemy rozważać bardzo ważne zagadnienie, a mianowicie obietnic, które składamy dzieciom. Mówię nie tyle o rzeczach obiecywanych im raz po raz w cišgu dnia, by się ucieszyły lub były grzeczne (niekiedy stosujšc niewinne sztuczki: dam ci cukierka, i tym podobne...), by bardziej przykładały się do nauki w szkole lub by odwieœć je od jakiegoœ kaprysu. Mówię o innych obietnicach, o obietnicach ważniejszych, decydujšcych w perspektywie ich oczekiwań wobec życia, ich zaufania do ludzi, ich zdolnoœci pojmowania imienia Boga jako błogosławieństwa. To sš obietnice, które im składamy.

My, doroœli, jesteœmy skłonni mówić o dzieciach jako o obietnicy życia. Wszyscy mówimy: dzieci sš obietnicš życia. I łatwo się wzruszamy, mówišc młodym ludziom, że sš naszš przyszłoœciš, to prawda. Lecz niekiedy zadaję sobie pytanie, czy równie poważnie traktujemy ich przyszłoœć, przyszłoœć dzieci i przyszłoœć młodzieży! Pytanie, które częœciej powinniœmy sobie zadawać, brzmi: na ile jesteœmy lojalni w stosunku do obietnic, które składamy dzieciom, gdy je wydajemy na nasz œwiat? Wydajemy je na œwiat, i to jest obietnica — co im obiecujemy?

Przyjęcie i opieka, bliskoœć i uwaga, zaufanie i nadzieja to podstawowe obietnice, które można zawrzeć w jednej obietnicy: miłoœci. Obiecujemy miłoœć — jest to miłoœć, która wyraża się w akceptacji, w opiece, w bliskoœci, w uwadze, w zaufaniu i w nadziei, jednak wielkš obietnicš jest miłoœć. Taki jest najwłaœciwszy sposób przyjmowania istoty ludzkiej, która przychodzi na œwiat, i wszyscy się go uczymy, zanim jeszcze sobie to uœwiadomimy. Kiedy przechodzę wœród was, sprawia mi przyjemnoœć, jak tatusiowie i mamy przynoszš mi dziecko — chłopczyka lub dziewczynkę. Pytam: «Ile ma?» — «Trzy tygodnie, cztery tygodnie... proszę o błogosławieństwo Pańskie». To też nazywa się miłoœć. Miłoœć jest obietnicš, którš mężczyzna i kobieta składajš każdemu dziecku: od momentu, kiedy zostaje poczęte w myœli. Dzieci przychodzš na œwiat i oczekujš potwierdzenia tej obietnicy; oczekujš tego w sposób totalny, ufny, bezbronny. Wystarczy na nie popatrzeć: we wszystkich grupach etnicznych, we wszystkich kulturach, we wszystkich warunkach życia! Kiedy dzieje się coœ przeciwnego, dzieci zostajš zranione przez «zgorszenie», przez zgorszenie nieznoœne, tym poważniejsze, że nie majš one narzędzi, żeby to odczytać. Nie mogš zrozumieć, co się dzieje. Bóg czuwa nad tš obietnicš, od pierwszej chwili. Pamiętacie, co mówi Jezus? Aniołowie dzieci odzwierciedlajš spojrzenie Boga, a Bóg nigdy nie traci z oczu dzieci (por. Mt 18, 10). Biada tym, którzy zawodzš ich zaufanie, biada! Ich ufne zdanie się na naszš obietnicę, która od pierwszej chwili nas zobowišzuje, osšdza nas.

I chciałbym dodać coœ innego, z wielkim szacunkiem dla wszystkich, ale i z wielkš szczeroœciš. Ich spontaniczne zaufanie do Boga nigdy nie powinno być ranione, zwłaszcza wtedy, kiedy dochodzi do tego na skutek usiłowania (mniej lub bardziej uœwiadomionego), by Go zastšpić. Czuła i tajemnicza więŸ Boga z duszš dzieci nigdy nie powinna być naruszana. Jest to więŸ rzeczywista, której Bóg pragnie i którš Bóg chroni. Dziecko od momentu narodzin jest gotowe do tego, by czuć, że jest kochane przez Boga, jest do tego gotowe. Gdy tylko jest w stanie odczuć, że jest kochane ze względu na siebie samo, dziecko czuje także, że jest Bóg, który kocha dzieci.

Zaraz po urodzeniu dzieci zaczynajš otrzymywać w darze, razem z pokarmem i opiekš, potwierdzenie duchowych zalet miłoœci. Akty miłoœci wyrażajš się w darze własnego imienia, mówienia tym samym językiem, w intencjach spojrzeń, w promiennych uœmiechach. Uczš się one tym samym, że piękno więzi między istotami ludzkimi kształtuje naszš duszę, zmierza do naszej wolnoœci, akceptuje innoœć drugiego, uznaje go i szanuje jako rozmówcę. Drugi cud, druga obietnica to: my — tato i mama — oddajemy się tobie, by dać ciebie tobie samemu! To jest miłoœć zawierajšca iskrę miłoœci Boga! A wy, tatusiowie i mamy, macie tę Bożš iskrę, którš dajecie dzieciom, jesteœcie narzędziem miłoœci Boga, i to jest piękne, piękne, piękne!

Tylko wtedy, gdy patrzymy na dzieci oczami Jezusa, możemy naprawdę zrozumieć, w jakim sensie, bronišc rodziny, chronimy ludzkoœć! Punkt widzenia dzieci jest punktem widzenia Syna Bożego. Sam Koœciół, w chrzcie, składa dzieciom wielkie obietnice, którymi zobowišzuje rodziców i wspólnotę chrzeœcijańskš. Niech œwięta Matka Jezusa — przez którš Syn Boży przyszedł do nas, kochany i zrodzony jak dziecko — sprawi, by Koœciół potrafił Jš naœladować w Jej macierzyństwie i Jej wierze. A œw. Józef — mšż sprawiedliwy, który Jš przyjšł i chronił, odważnie honorujšc błogosławieństwo i obietnicę Boga — niech sprawi, byœmy wszyscy byli zdolni i godni goœcić Jezusa w każdym dziecku, które Bóg zsyła na ziemię.

Do Polaków:

Witam serdecznie Polaków. Wczoraj obchodziliœmy wspomnienie bł. o. Honorata KoŸmińskiego, wielkiego czciciela Matki Bożej, który własnš krwiš napisał akt oddania się Maryi: Tuus Totus. Założył liczne zgromadzenia zakonne, głównie niehabitowe. W najbliższš sobotę jego relikwie zostanš złożone w Panteonie Wielkich Polaków w Œwištyni Opatrznoœci Bożej w Warszawie. W Roku Życia Konsekrowanego i ósmym roku nowenny, przygotowujšcej do obchodów stulecia jego œmierci, proœmy za jego wstawiennictwem o ducha wiernoœci dla wszystkich osób konsekrowanych oraz dar licznych i œwiętych powołań. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

opr. mg/mg