Gdyby nie było zakonnic

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Dziś obchodzimy święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Dzisiaj przypada także Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, który przypomina o znaczeniu dla Kościoła osób, które przyjęły wezwanie do bezpośredniego naśladowania Jezusa na drodze rad ewangelicznych.

Dzisiejsza Ewangelia opowiada, że czterdziestego dnia po narodzeniu Jezusa Maryja i Józef, zgodnie z prawem żydowskim, zanieśli Dziecię do świątyni, aby Je ofiarować i poświęcić Bogu. To ewangeliczne wydarzenie jest również ikoną ofiarowania własnego życia przez tych, którzy na mocy daru Bożego przyjmują typowe cechy Jezusa czystego, ubogiego i posłusznego.

Ten dar z siebie dla Boga dotyczy każdego chrześcijanina, ponieważ wszyscy jesteśmy Jemu poświęceni przez chrzest. Wszyscy jesteśmy powołani, by ofiarować się Ojcu wraz z Jezusem i tak jak Jezus, czyniąc z naszego życia hojny dar w rodzinie, w pracy, w służbie Kościołowi, w dziełach miłosierdzia. Jednakże tę konsekrację przeżywają w sposób szczególny zakonnicy, mnisi, ludzie świeccy konsekrowani, którzy przez złożenie ślubów należą całkowicie i wyłącznie do Boga. Ta przynależność do Pana pozwala tym, którzy żyją nią w sposób autentyczny, dawać szczególne świadectwo Ewangelii królestwa Bożego. Będąc całkowicie poświęceni Bogu, są całkowicie oddani braciom, aby nieść światło Chrystusa tam, gdzie panują większe ciemności, i aby szerzyć Jego nadzieję w sercach przygnębionych.

Osoby konsekrowane są znakiem Boga w różnych środowiskach życia, są zaczynem rozwoju społeczeństwa bardziej sprawiedliwego i braterskiego, są proroctwem dzielenia się z ludźmi prostymi i ubogimi. Życie konsekrowane, tak rozumiane i przeżywane, jawi się nam właśnie jako to, czym jest w rzeczywistości: jest darem Boga, darem Boga dla Kościoła, darem Boga dla Jego ludu! Każda osoba konsekrowana jest darem dla ludu Bożego w drodze. Bardzo potrzebna jest obecność tych osób, które umacniają i odnawiają zaangażowanie w szerzenie Ewangelii, wychowywanie po chrześcijańsku, działalność charytatywną na rzecz najbardziej potrzebujących, modlitwę kontemplacyjną; zaangażowanie w formację ludzką i formację duchową młodzieży, rodzin; zaangażowanie na rzecz sprawiedliwości i pokoju w rodzinie ludzkiej. A pomyślmy, co by się stało, gdyby nie było sióstr zakonnych w szpitalach, zakonnic na misjach, zakonnic w szkołach. Pomyślcie o Kościele bez zakonnic! Nie sposób pomyśleć: one są tym darem, tym zaczynem, który pozwala ludowi Bożemu wzrastać. To są wielkie kobiety, które poświęcają swoje życie Bogu, które niosą dalej orędzie Jezusa.

Kościół i świat potrzebuje tego świadectwa miłości i miłosierdzia Bożego. Osoby konsekrowane, zakonnicy, zakonnice świadczą o tym, że Bóg jest dobry i miłosierny. Dlatego trzeba z wdzięcznością doceniać praktykowanie życia konsekrowanego i pogłębiać znajomość różnych charyzmatów i duchowości. Trzeba się modlić, aby liczni młodzi ludzie odpowiedzieli «tak» Panu, który ich wzywa do całkowitego poświęcenia się Jemu, aby bezinteresownie służyli braciom; do poświęcenia życia, aby służyć Bogu i braciom.

Z tych wszystkich powodów — jak zostało już ogłoszone — przyszły rok będzie poświęcony w sposób szczególny życiu konsekrowanemu. Zawierzmy już teraz tę inicjatywę wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa, którzy jako rodzice Jezusa zostali pierwsi przez Niego konsekrowani i pierwsi poświęcili swoje życie dla Niego.

Po modlitwie «Anioł Pański» Ojciec Święty powiedział:

Pozdrawiam rodziny, parafie, stowarzyszenia i wszystkich pielgrzymów przybyłych do Rzymu z Włoch i z wielu części świata. (...)

Dziś obchodzony jest we Włoszech Dzień Życia, którego temat brzmi: «Rodzić przyszłość». Kieruję moje pozdrowienia i słowa zachęty do stowarzyszeń, ruchów i ośrodków kulturalnych, zaangażowanych w obronę i krzewienie życia. Jednoczę się z biskupami włoskimi, podkreślając, że «każde dziecko jest chciane przez Pana, miłośnika życia, jest darem dla rodziny i dla społeczeństwa» (przesłanie na XXXVI Narodowy Dzień Życia). Niech każdy, we właściwej sobie roli i we własnym środowisku, poczuje się powołany do umiłowania życia i służenia mu, do przyjmowania go, szanowania i krzewienia, szczególnie wtedy, gdy jest słabe i potrzebuje opieki i troski, poczynając od matczynego łona aż po jego kres na tej ziemi.

Pozdrawiam kardynała wikariusza i wszystkich, którzy angażują się w diecezji rzymskiej w animowanie Dnia Życia. Wyrażam uznanie wykładowcom uniwersytetów, którzy z tej okazji zorganizowali sympozja poświęcone aktualnej problematyce związanej z przyrostem naturalnym. Bardzo dziękuję.

Moje myśli kieruję ku drogiej ludności Rzymu i Toskanii, cierpiącej na skutek deszczów, które spowodowały zalania i powodzie. Oby tym naszym braciom, którzy doznają próby, nie zabrakło naszej konkretnej solidarności i modlitwy. Drodzy bracia i siostry, sercem jestem z wami!

Wszystkim życzę dobrej niedzieli i smacznego obiadu. Do zobaczenia!

opr. mg/mg