Droga cierpienia i samotności

Na początku Ojciec Święty powiedział:

Drodzy Młodzi świata!

Podążanie za Jezusem zawsze będzie łaską i ryzykiem.

Łaską, bo zobowiązuje nas do życia wiarą i poznawania Go, przez wnikanie w głębokości Jego serca, rozumienie mocy Jego słowa.

Ryzykiem, ponieważ słowa Jezusa, Jego gesty, Jego działanie sprzeciwiają się duchowi świata, ludzkiej ambicji, sugestiom kultury odrzucenia i braku miłości.

Jest pewność, która napełnia nadzieją tę Drogę Krzyżową: Jezus przeszedł ją z miłością. Przeżyła ją także chwalebna Dziewica, Ta która od początku Kościoła pragnęła swoją czułością wspierać drogę ewangelizacji.

Na zakończenie Papież wygłosił następujące przemówienie:

Panie, Ojcze miłosierdzia, na tej Cinta Costera, wraz z wieloma młodymi ludźmi, przybyłymi z całego świata, towarzyszyliśmy Twemu Synowi na drodze krzyża, na tej drodze, którą zechciał przebyć dla nas, aby nam pokazać, jak bardzo nas kochasz i jak bardzo obchodzi Cię nasze życie.

Droga Jezusa na Kalwarię jest drogą cierpienia i samotności, która wciąż trwa w naszych czasach. Idzie On i cierpi w wielu obliczach, które cierpią z powodu zadowolonej i znieczulającej obojętności naszego społeczeństwa, społeczeństwa, które konsumuje i które zużywa się, które ignoruje innych i ignoruje siebie w cierpieniu swoich braci.

Również my, Twoi przyjaciele, Panie, ulegamy apatii i marazmowi. Niejednokrotnie pokonał nas i sparaliżował konformizm. Trudno było rozpoznać Ciebie w cierpiącym bracie: odwracaliśmy wzrok, by nie widzieć; chroniliśmy się w hałasie, by nie słyszeć; zakryliśmy usta, żeby nie krzyczeć.

Zawsze ta sama pokusa. Łatwiej i «bardziej się opłaca» być przyjaciółmi w zwycięstwach i chwale, wśród sukcesów i aplauzów; łatwiej jest być blisko tego, kto jest uważany za popularnego i za zwycięzcę.

Jak łatwo jest ulec kulturze znęcania się, molestowania i zastraszania, bezwzględności wobec słabego!

Dla Ciebie tak nie jest, Panie: na krzyżu utożsamiłeś się z każdym cierpieniem, z każdym, kto czuje się zapomniany.

Dla Ciebie tak nie jest, Panie, ponieważ chciałeś przygarnąć tych wszystkich, których często uważamy za niegodnych uścisku, czułości, błogosławieństwa; lub, co gorsza, nawet nie widzimy, że tego potrzebują, ignorujemy ich.

Dla Ciebie tak nie jest, Panie: na krzyżu jednoczysz się z drogą krzyżową każdej młodej osoby, w każdej sytuacji, aby ją przekształcić w drogę zmartwychwstania.

Ojcze, dzisiaj droga krzyżowa Twego Syna trwa nadal:

trwa nadal w zduszonym krzyku dzieci, którym uniemożliwia się przyjście na świat i wielu innych, którym odmawia się prawa do dzieciństwa, rodziny, edukacji; które nie mogą się bawić, śpiewać, marzyć...;

trwa nadal w kobietach maltretowanych, wyzyskiwanych i opuszczonych, pozbawianych godności i lekceważonych;

i w smutnych oczach ludzi młodych, którym odbiera się nadzieję na przyszłość, nie zapewniając im wykształcenia i przyzwoitej pracy;

trwa nadal w udręce młodych twarzy, naszych przyjaciół, którzy wpadają w sieci ludzi bez skrupułów — są wśród nich też ludzie, którzy twierdzą, że służą Tobie, Panie — sieci wyzysku, przestępczości i nadużyć, które żerują na życiu młodych.

Droga krzyżowa Twojego Syna trwa nadal w wielu młodych ludziach i rodzinach, wciągniętych w spiralę śmierci z powodu narkotyków, alkoholu, prostytucji i handlu ludźmi, którzy są pozbawieni nie tylko przyszłości, ale i teraźniejszości. I tak jak zostały podzielone Twoje szaty, Panie, tak ich godność jest rozdzierana i deptana.

Droga krzyżowa Twojego Syna trwa nadal w młodych o ponurych twarzach, którzy stracili zdolność do marzenia, do tworzenia oraz wymyślania jutra i «idą na emeryturę» z bólem rezygnacji i konformizmu, będącym jednym z najczęściej zażywanych narkotyków w naszych czasach.

Trwa nadal w ukrytym i oburzającym bólu tych, których zamiast solidarności ze strony społeczeństwa pełnego obfitości, spotykają odrzucenie, ból i nędzę, a co więcej są określani i traktowani jako ci, którzy powodują wszelkie zło społeczne i są za nie odpowiedzialni.

Cierpienie Twojego Syna trwa nadal w zrezygnowanej samotności osób starszych, opuszczonych i odrzuconych.

Trwa nadal w ludach tubylczych, pozbawionych swojej ziemi, korzeni i kultury, co dławi i gasi wszelką mądrość, jaką mają i mogą nam dać.

Ojcze, droga krzyżowa Twojego Syna trwa nadal w wołaniu naszej matki ziemi, która jest zraniona do głębi przez zanieczyszczenie atmosfery, wyjałowienie gleby, kontaminację wód, która jest poniewierana przez pogardę i oszalałą konsumpcję, przekraczającą wszelki rozsądek.

Trwa nadal w społeczeństwie, które straciło zdolność do płaczu i wzruszenia w obliczu bólu.

Tak, Ojcze, Jezus nadal idzie, bierze to na siebie i cierpi w tych wszystkich twarzach, podczas gdy świat, obojętny, w wygodny i cyniczny sposób przeżywa dramat swej beztroski.

A my, Panie, co robimy?

Jak reagujemy wobec Jezusa, który cierpi, idzie, emigruje w obliczu tylu naszych przyjaciół, tylu nieznajomych, których nauczyliśmy się czynić niewidocznymi?

Czy my, Ojcze miłosierdzia, pocieszamy i towarzyszymy Panu, bezbronnemu i cierpiącemu, w najmniejszych i najbardziej opuszczonych?

Czy pomagamy Mu dźwigać ciężar krzyża, jak Cyrenejczyk, stając się budowniczymi pokoju, twórcami przymierzy, zaczynami braterstwa?

Czy mamy odwagę trwać u stóp krzyża jak Maryja?

Kontemplujemy Maryję, kobietę silną. Od niej chcemy nauczyć się wytrwale stać pod krzyżem. Z Jej stanowczością i odwagą, bez uników i złudzeń. Potrafiła towarzyszyć w bólu swemu Synowi, Twemu Synowi, Ojcze; wspierać Go swym spojrzeniem i chronić swym sercem. W bólu, który cierpiała, ale który Jej nie złamał. Była silną kobietą, która powiedziała «tak», która wspiera i towarzyszy, chroni i przygarnia. Ona jest wielką opiekunką nadziei.

Także i my, Ojcze, pragniemy być Kościołem, który wspiera i towarzyszy, który potrafi powiedzieć: «oto jestem!», w życiu i krzyżach tak wielu Chrystusów, którzy idą obok nas.

Od Maryi uczymy się mówić «tak» silnej i stałej wytrwałości wielu matek, ojców, dziadków, którzy nie przestają wspierać i towarzyszyć swoim dzieciom i wnukom, gdy «wpadają w tarapaty».

Od Niej uczymy się mówić «tak» upartej cierpliwości i kreatywności tych, którzy się nie zniechęcają i zaczynają od nowa w sytuacjach, w których wydaje się, że wszystko jest stracone, starając się tworzyć przestrzenie, środowiska rodzinne, ośrodki opieki, które byłyby ręką wyciągniętą do osób w trudnościach.

W Maryi uczymy się mówić «tak» tym, którzy nie milczeli i nie milczą w obliczu kultury przemocy i nadużycia, zniesławiania i agresji, działając, aby zapewnić szanse oraz warunki bezpieczeństwa i ochronę.

W Maryi uczymy się przyjmować i gościć wszystkich, którzy doznali porzucenia, którzy musieli opuścić lub utracili swoją ziemię, swoje korzenie, rodziny i pracę.

Ojcze, tak jak Maryja chcemy być Kościołem, Kościołem, który umacnia kulturę przyjmowania, chronienia, promowania i integrowania: która nie piętnuje, a tym bardziej nie uogólnia w najbardziej absurdalny i nieodpowiedzialny sposób potępiając każdego imigranta jako zagrożenie społeczne.

Od Niej chcemy się nauczyć stać obok krzyża, nie z sercem opancerzonym i zamkniętym, ale z sercem, które potrafi towarzyszyć, wiedzącym, co to czułość i poświęcenie; które dobrze zna litość i odnosi się do innych z szacunkiem, delikatnością i zrozumieniem. Pragniemy być Kościołem pamięci, który szanuje i docenia starszych i przyznaje im należne miejsce strażników naszych korzeni.

Ojcze, jak Maryja, chcemy się nauczyć «stać».

Naucz nas, Panie, stać u stóp krzyża, u stóp krzyży. Otwórz dziś wieczorem nasze oczy, serce. Wyzwól nas z paraliżu i zamętu, z lęku i rozpaczy. Ojcze, naucz nas mówić: oto jestem tu z Twoim Synem, razem z Maryją i razem z tyloma umiłowanymi uczniami, którzy pragną przyjąć Twe królestwo w sercach. Amen.

Przed pożegnaniem zebranych, Franciszek powiedział:

A po przeżyciu Męki Pańskiej wraz z Maryją u stóp krzyża, odejdźmy z sercem wyciszonym i pełnym pokoju, radosnym i przepełnionym wielką chęcią naśladowania Jezusa. Niech Jezus wam towarzyszy, a Dziewica was strzeże. Do zobaczenia!

opr. mg/mg