Pan rozbudził w nas tęsknotę za jednością

Przed południem Papież Franciszek spotkał się z delegacją Światowej Federacji Luterańskiej
i z niektórymi członkami Komisji Luterańsko-
-Katolickiej ds. Jedności. W odpowiedzi na słowo powitalne przewodniczącego Federacji, bpa Muniba Younana, wygłosił następujące przemówienie:

Drodzy Bracia i Siostry luteranie, drodzy Bracia katolicy!

Z przyjemnością witam was wszystkich, delegację Światowej Federacji Luterańskiej oraz przedstawicieli Komisji Luterańsko-Katolickiej ds. Jedności. To spotkanie jest kolejnym po bardzo serdecznym i miłym spotkaniu z jego ekscelencją, wielebny księże biskupie Younanie, oraz z sekretarzem Światowej Federacji Luterańskiej pastorem Junge przy okazji uroczystości inauguracji mojej posługi Biskupa Rzymu.

Z uczuciem głębokiej wdzięczności dla Pana Jezusa Chrystusa patrzę na liczne postępy, poczynione w relacjach między luteranami i katolikami w ostatnich dziesięcioleciach, i nie tylko za sprawą dialogu teologicznego, ale także dzięki braterskiej współpracy w różnorodnych dziedzinach duszpasterskich, a zwłaszcza w działaniach na rzecz postępu w ekumenizmie duchowym. Ten ostatni jest w pewnym sensie duszą naszego dążenia ku pełnej jedności i pozwala nam już teraz zasmakować jej owoców, choć jeszcze niedoskonałych; w miarę jak zbliżamy się z pokorą ducha do naszego Pana Jezusa Chrystusa, bądźmy pewni, że zbliżamy się także do siebie nawzajem, i w miarę jak będziemy wypraszać u Pana dar jedności, bądźmy pewni, że On weźmie nas za rękę i będzie naszym przewodnikiem. Trzeba pozwolić, by wziął nas w swoje ręce Pan Jezus Chrystus.

W tym roku, jako rezultat trwającego już od pięćdziesięciu lat dialogu teologicznego oraz w perspektywie obchodów 500-lecia Reformacji, został opublikowany tekst Komisji Luterańsko-Katolickiej ds. Jedności, opatrzony znamiennym tytułem: Od konfliktu do komunii. Luterańsko-katolickie upamiętnienie Reformacji w 2017 r. Wydaje mi się naprawdę ważne dla wszystkich podjęcie wysiłku skonfrontowania się w dialogu na temat faktu historycznego, jakim była Reformacja, na temat jej konsekwencji i tego, jak na nią odpowiedziano. Katolicy i luteranie mogą prosić o przebaczenie za zło wyrządzane jedni drugim oraz za winy popełnione wobec Boga i razem cieszyć się, że Pan rozbudził w naszych sercach tęsknotę za jednością, która pozwala nam patrzeć w przyszłość z nadzieją.

Wobec drogi przebytej w tych dziesięcioleciach i bardzo licznych przykładów braterskiej jedności luteranów i katolików, których jesteśmy świadkami, umacniani ufnością w łaskę, która jest nam dana w Panu Jezusie Chrystusie, jestem pewien, że potrafimy nadal czynić postępy na naszej drodze dialogu i jedności, podejmując również kwestie fundamentalne, jak i dotyczące rozbieżności, które pojawiają się w dziedzinie antropologicznej i etycznej. Oczywiście trudności nie brakuje i nie będzie brakować, potrzeba będzie jeszcze cierpliwości, dialogu, wzajemnego zrozumienia, ale niech nas to nie odstrasza! Dobrze wiemy — o czym wielokrotnie przypominał nam Benedykt XVI — że jedność nie jest w pierwszym rzędzie owocem naszych wysiłków, ale działania Ducha Świętego, na którego winniśmy otworzyć z ufnością nasze serca, aby nas prowadził drogami pojednania i jedności.

Bł. Jan Paweł II zapytywał się: «Czyż można (...) głosić Ewangelię pojednania, nie dążąc zarazem czynnie do pojednania chrześcijan?» (enc. Utunum sint, 98). Oby wierna i wytrwała modlitwa w naszych wspólnotach wspierała dialog teologiczny, odnowę życia i nawrócenie serc, abyśmy z pomocą Boga Jedynego i Trójjedynego mogli zmierzać ku wypełnieniu się pragnienia Syna, Jezusa Chrystusa, aby wszyscy stanowili jedno. Dziękuję.

opr. mg/mg