Aż po najdalsze krańce ziemi

Czy nasze życie naprawdę jest animowane przez Boga? Ile rzeczy każdego dnia przedkładam nad Boga?
(@Pontifex_pl)

Ojciec Święty przyjął w Sali Klementyńskiej krajowych dyrektorów Papieskich Dzieł Misyjnych, przybyłych do Rzymu z ponad 120 krajów świata na doroczne zgromadzenie generalne Rady Najwyższej Papieskich Dzieł Misyjnych. W audiencji uczestniczyli także kard.Fernando Filoni, prefekt Kongregacji ds.Ewangelizacji Narodów i przewodniczący Najwyższego Komitetu Papieskich Dzieł Misyjnych, oraz dwaj arcybiskupi sekretarze Kongregacji. Poniżej zamieszczamy przemówienie Papieża Franciszka.

Raduję się w sposób szczególny, drodzy Bracia i Siostry, że po raz pierwszy spotykam się z wami, krajowymi dyrektorami Papieskich Dzieł Misyjnych, pochodzącymi z całego świata. Serdecznie witam kard. Fernanda Filoniego, dziękuję mu za posługę, którą pełni jako prefekt Kongregacji ds.Ewangelizacji Narodów, jak również za słowa, które skierował do mnie w waszym imieniu. Kard.Filoni ma teraz dodatkową pracę: jest profesorem. Przychodzi do mnie, aby «mnie uczyć Kościoła». Tak. Przychodzi do mnie i mówi: ta diecezja jest taka, taka i taka... Poznaję Kościół dzięki jego lekcjom. To nie są płatne lekcje, robi to za darmo. Witam także sekretarza, abpa Savia Hon Tai-Fai, drugiego sekretarza, abpa Protase Rugambwę, i wszystkich współpracowników dykasterii oraz Papieskich Dzieł Misyjnych, kapłanów, zakonników i zakonnice, ludzi świeckich.

Chciałbym wam powiedzieć, że jesteście mi szczególnie drodzy, gdyż pomagacie zawsze podtrzymywać żywotność działalności ewangelizacyjnej, będącej wzorem wszelkiej działalności Kościoła. Misyjność jest wzorem wszelkiej działalności Kościoła; jest wzorcową postawą. W istocie, Biskup Rzymu jest wezwany do tego, by był pasterzem nie tylko Kościoła partykularnego, lecz także wszystkich Kościołów, ażeby Ewangelia była głoszona aż po najdalsze krańce ziemi. W wypełnianiu tego zadania Papieskie Dzieła Misyjne są uprzywilejowanym narzędziem w rękach papieża, który jest źródłem i znakiem jedności i powszechności Kościoła (por. Powszechny Sobór Wat. II, Konst. dogm. Lumen gentium, 23). W istocie nazywają się «Papieskie», ponieważ są do bezpośredniej dyspozycji Biskupa Rzymu, a szczególnym celem ich działalności jest przekazywanie wszystkim cennego daru Ewangelii. Są one w pełni aktualne, co więcej, dzisiaj wciąż potrzebne, ponieważ jest wiele ludów, które jeszcze nie poznały i nie spotkały Chrystusa, i jest sprawą pilną znalezienie nowych form i nowych dróg, aby łaska Boża mogła dotknąć serca każdego mężczyzny i każdej kobiety i doprowadzić ich do Niego. Wszyscy jesteśmy jej zwykłymi, ale ważnymi narzędziami; nie po to otrzymaliśmy dar wiary, aby trzymać tę wiarę w ukryciu, lecz po to, aby ją rozpowszechnić i by mogła oświecać drogę licznych braci.

Czekająca nas misja jest z pewnością trudna, ale gdy jej przewodzi Duch Święty, staje się misją porywającą. Wszyscy doświadczamy naszej nędzy, naszej słabości w niesieniu światu cennego skarbu, jakim jest Ewangelia, ale musimy stale powtarzać słowa św. Pawła: «Przechowujemy (...) ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas» (2 Kor 4, 7). To ma nam zawsze dodawać odwagi: świadomość, że moc ewangelizacji pochodzi od Boga, należy do Niego. Jesteśmy powołani, aby coraz bardziej otwierać się na działanie Ducha Świętego, aby ofiarować naszą pełną gotowość bycia narzędziami miłosierdzia Boga, Jego czułości, Jego miłości do każdego mężczyzny i do każdej kobiety, zwłaszcza do ubogich, wykluczonych, dalekich. A to dla każdego chrześcijanina, dla całego Kościoła nie jest misja drugorzędna — to nie jest misja drugorzędna, ale zasadnicza. Jak mówił św. Paweł: «Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi bowiem, gdybym nie głosił Ewangelii!» (1 Kor 9, 16). Boże zbawienie jest przeznaczone dla wszystkich!

Wam, drodzy krajowi dyrektorzy, powtarzam wezwanie, które Paweł VI skierował do krajowych dyrektorów prawie 50 lat temu, aby zazdrośnie strzec uniwersalnego ducha Papieskich Dzieł, «które mają zaszczyt, odpowiedzialność, obowiązek wspierania misji (głoszenia Ewangelii), udzielania niezbędnej pomocy» (Przemówienie do Papieskich Dzieł Misyjnych, 14 maja 1965 r.: AAS 57 [1965], 520). Niestrudzenie wychowujcie już od dzieciństwa każdego chrześcijanina w duchu prawdziwie uniwersalnym i misyjnym i uwrażliwiajcie całą wspólnotę na to, aby wspierała i wspomagała misje, odpowiednio do potrzeb każdej z nich (por. Powszechny Sobór Wat. II, Dekr. Ad gentes, 38). Uczyńcie wszystko, aby Papieskie Dzieła Misyjne, zgodnie ze swoją odwieczną tradycją, nadal animowały i formowały Kościoły, otwierając przed nimi szerokie horyzonty misji ewangelizacyjnej. Słusznie Papieskie Dzieła Misyjne objęte są także troską biskupów, aby były «zakorzenione w życiu Kościołów partykularnych» (Statut Papieskich Dzieł Misyjnych, n. 17); ale powinny rzeczywiście stać się uprzywilejowanym narzędziem wychowania w duchu misji uniwersalnej i do coraz większej jedności i współpracy między Kościołami w głoszeniu światu Ewangelii. Wobec pokusy wspólnot, by zamykać się w sobie, martwiąc się własnymi problemami — a pokusa ta występuje coraz częściej, coraz częściej występuje pokusa, by zamknąć się w sobie — waszym zadaniem jest przypominanie o missio ad gentes, dawanie proroczego świadectwa o tym, że życie Kościoła i Kościołów jest misją, a jest to misja powszechna. Celem posługi biskupiej i wszystkich posług jest z pewnością wzrost wspólnoty chrześcijańskiej, ale także przyczynianie się do jedności między Kościołami na rzecz misji ewangelizacyjnej. W tym kontekście zachęcam was do tego, abyście zwracali szczególną uwagę na Kościoły młode, które nierzadko działają w klimacie trudności, dyskryminacji, a także prześladowania, aby udzielać im wsparcia i pomagać w dawaniu świadectwa Ewangelii słowem i czynem.

Drodzy bracia i siostry, ponownie dziękując wam wszystkim, zachęcam was do dalszego dokładania starań, aby Kościoły lokalne z coraz większą wielkodusznością brały na siebie swoją część odpowiedzialności za powszechną misję Kościoła. Wzywając Maryję, Gwiazdę ewangelizacji, czynię moimi słowa Pawła VI, słowa, które są tak aktualne, jak gdyby zostały napisane wczoraj. Papież tak powiedział: «Oby świat współczesny, który szuka już to w trwodze, już w nadziei, przyjmował Ewangelię nie od jej głosicieli zgnębionych lub pozbawionych nadziei, nie od niecierpliwych lub bojaźliwych, ale od sług Ewangelii, których życie jaśniałoby zapałem, od tych, co pierwsi zaczerpnęli swą radość od Chrystusa i nie wahają się poświęcić życia, byle tylko głosić Królestwo i zaszczepiać Kościół w sercu świata» (adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 80). Dziękuję.

Błogosławię was, waszych współpracowników, wasze rodziny i wszystkich, którzy są bliscy waszemu sercu, waszą pracę misyjną — wszystkich.

opr. mg/mg