Przestrzenie godności i wolności

W sobotę rano Ojciec Święty spotkał się w Auli Pawła VI z uczestnikami międzynarodowej konferencji poświęconej służbie Kościoła na rzecz osób chorych w podeszłym wieku, zorganizowanej przez Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia i Chorych. Konferencja odbywała się w dniach 21-23 listopada w Watykanie, a uczestniczyło w niej 700 osób z 57 krajów świata: naukowcy, lekarze, pielęgniarki, profesjonalni opiekuni osób starszych oraz politycy. Poniżej zamieszczamy przemówienie, które wygłosił do nich Papież Franciszek.

Drodzy Bracia i Siostry!

Dziękuję za wasze przyjęcie! Witam was wszystkich serdecznie.

Chciałbym dziś powtórzyć, że osobom w podeszłym wieku Kościół zawsze poświęcał szczególną uwagę, i tak jest do tej pory. A dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek Kościół musi dawać całemu społeczeństwu świadectwo o tym, że są one, pomimo nieuniknionych dolegliwości, niekiedy poważnych, zawsze ważne, a wręcz nieodzowne. Przechowują w sobie pamięć i mądrość życia, aby je przekazywać innym, i na pełnych prawach uczestniczą w misji Kościoła. Pamiętajmy, że życie ludzkie zawsze zachowuje swoją wartość w oczach Boga, niezależnie od wszelkich wizji dyskryminacyjnych.

Ze wzrostem oczekiwanej długości życia, do którego doszło na przestrzeni XX w., wiąże się wzrost liczby osób zapadających na choroby neurodegeneracyjne, którym często towarzyszy osłabienie zdolności poznawczych. Patologiom tym poświęca się uwagę w świecie medycznym, zarówno prowadząc badania naukowe, jak też leczenie i opiekę w placówkach opieki społecznej, a także w rodzinie, będącej wciąż najlepszym miejscem akceptacji i bliskości.

Ważne jest zapewnienie wsparcia w postaci odpowiedniej pomocy i świadczeń, mających na celu poszanowanie godności, tożsamości, potrzeb osoby podlegającej opiece, a także tych, którzy się nią opiekują, członków rodziny i profesjonalistów. Jest to możliwe tylko w kontekście zaufania i w ramach relacji opartej na wzajemnym szacunku. Doświadczenie opieki w ten sposób przeżywane staje się doświadczeniem bardzo bogatym zarówno pod względem zawodowym, jak i w aspekcie ludzkim; w przeciwnym wypadku o wiele bardziej przypomina ona zwykłą i chłodną «ochronę fizyczną».

Konieczne staje się zatem zadbanie o taką opiekę, która tradycyjny model biomedyczny wzbogacałaby o aspekty godności i wolności, dalekie od zamykania się i od milczenia, owej tortury milczenia! Milczenie niejednokrotnie przemienia się w torturę. To zamknięcie się i milczenie, które zbyt często otacza osoby w środowisku, w którym świadczy się pomoc. W tym kontekście chciałbym zwrócić uwagę na istotne znaczenie wymiaru religijnego i duchowego. Jest to wręcz wymiar zasadniczy, który pozostaje nawet wtedy, kiedy zdolności poznawcze są ograniczone lub zostały utracone. Chodzi o zastosowanie specjalnego podejścia duszpasterskiego, zróżnicowanego co do form i treści, aby towarzyszyć w życiu religijnym osobom w podeszłym wieku z poważnymi patologiami degeneracyjnymi, aby ich umysł i serce nie przerywały dialogu i relacji z Bogiem.

Na zakończenie pragnę pozdrowić osoby starsze. Drodzy przyjaciele, nie jesteście tylko adresatami głoszenia ewangelicznego przesłania, ale zawsze jesteście także pełnoprawnymi ewangelizatorami, na mocy waszego chrztu. Każdy swój dzień możecie przeżywać jako świadkowie Pana, w waszych rodzinach, w parafiach i w innych środowiskach, w jakich bywacie, umożliwiając poznanie Chrystusa i Jego Ewangelii, zwłaszcza najmłodszym. Pamiętajcie, że właśnie dwie osoby w podeszłym wieku rozpoznały Jezusa w świątyni i głosiły Go z radością, z nadzieją. Wszystkich was zawierzam opiece Matki Bożej i dziękuję wam z serca za wasze modlitwy. Teraz wszyscy razem pomódlmy się do Maryi za wszystkich pracowników służby zdrowia, za chorych, za osoby starsze, a następnie przyjmiemy błogosławieństwo (Zdrowaś Maryjo...).

opr. mg/mg