Kościół żyje Eucharystią

W czwartek 19 czerwca, w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, wikariusz Rzymu kard. Camillo Ruini odprawił w obecności Jana Pawła II Mszę św. na placu św. Jana na Lateranie, podczas której Ojciec Święty wygłosił homilię. Nawiązał w niej do początkowych słów swojej ostatniej encykliki: «Ecclesia de Eucharistia vivit» — «Kościół żyje Eucharystią». Po Mszy św. Papież przewodniczył wielkiej procesji Bożego Ciała, w której uczestniczyli liczni rzymianie i pielgrzymi.

1. Ecclesia de Eucharistia vivit — «Kościół żyje Eucharystią». Tymi słowami rozpoczyna się encyklika poświęcona Eucharystii, którą podpisałem w Wielki Czwartek br. podczas Mszy św. Wieczerzy Pańskiej — in Cena Domini. Dzisiejsza uroczystość Bożego Ciała nawiązuje do tamtej wymownej celebracji eucharystycznej, pozwalając przeżyć na nowo podniosły klimat Ostatniej Wieczerzy.

«Bierzcie, to jest Ciało moje. (...) To jest moja Krew» (Mk 14, 22-24). Znów słuchamy słów Jezusa, dającego uczniom chleb, który stał się Jego Ciałem, i wino, które stało się Jego Krwią. W ten sposób zapoczątkowuje On nowy obrządek paschalny: Eucharystia jest sakramentem Nowego i Wiecznego Przymierza.

Poprzez te gesty i te słowa Chrystus realizuje w pełni długą pedagogię starożytnych rytów, o których mówi wysłuchane przed chwilą pierwsze czytanie (por. Wj 24, 3-8).

2. Kościół nieustannie powraca do Wieczernika jako miejsca swoich narodzin. Powraca do niego, ponieważ dar Eucharystii ustanawia tajemniczą «równoczesność» między Paschą Pana a przyszłością świata i przyszłymi pokoleniami (por. Ecclesia de Eucharistia, 5).

Także w dzisiejszy wieczór z głęboką wdzięcznością Bogu trwamy w milczeniu wobec tajemnicy wiary — mysterium fidei. Kontemplujemy ją z tym wewnętrznym uczuciem, które w encyklice nazwałem «zdumieniem eucharystycznym» (por. tamże, 6). Wielkie i pełne wdzięczności zdumienie w obliczu Sakramentu, w którym Chrystus «skoncentrował» na zawsze całą swoją tajemnicę miłości (por. tamże, 5).

Kontemplujemy eucharystyczne oblicze Chrystusa, jak czynili to apostołowie, a później święci wszystkich wieków. Kontemplujemy je, przede wszystkim ucząc się od Maryi, która była «'Niewiastą Eucharystii' przez całe swoje życie» (tamże, 53), «pierwszym 'tabernakulum' w historii» (tamże, 55).

3. Takie jest znaczenie pięknej tradycji Bożego Ciała, do której powracamy tego wieczora. Przez nią również Kościół w Rzymie ukazuje swą ścisłą więź z Eucharystią, głosi z radością, że «żyje Eucharystią».

Eucharystią żyją jego Biskup — Następca Piotra, i współbracia w biskupstwie i kapłaństwie, Eucharystią żyją zakonnicy i zakonnice, świeccy konsekrowani i wszyscy ochrzczeni.

Eucharystią żyją w szczególności rodziny chrześcijańskie, którym poświęcony był kościelny kongres diecezjalny, który odbył się przed paroma dniami.

Umiłowane rodziny Rzymu! Niech żywa obecność Chrystusa w Eucharystii umacnia w was łaskę małżeństwa i pomaga wam doskonalić się w świętości małżeńskiej i rodzinnej. Z tego źródła czerpcie siłę potrzebną do umacniania jedności i miłości, naśladując przykład błogosławionych małżonków Alojzego i Marii Beltrame Quattrocchich, którzy rozpoczynali dzień od uczestniczenia w uczcie eucharystycznej.

4. Po Mszy św. udamy się, z modlitwą i śpiewem, do bazyliki Matki Boskiej Większej. Tą procesją pragniemy symbolicznie wyrazić, że jesteśmy pielgrzymami, viatores, zmierzającymi do ojczyzny niebieskiej.

W naszym pielgrzymowaniu nie jesteśmy sami — idzie z nami Chrystus, Chleb życia, panis angelorum, / factus cibus viatorum — «Chleb aniołów, / Chleb pielgrzymów.» (Sekwencja).

Jezus, pokarm duchowy, który wzmacnia nadzieję wierzących, wspiera nas w tej wędrówce ku niebu i pogłębia naszą komunię z Kościołem niebieskim.

Przenajświętsza Eucharystia, przedsmak Raju na ziemi, którego światło przenika przez chmury naszej historii. Jest promieniem chwały niebieskiego Jeruzalem, rzucającym światło na drogi naszego życia (por. Ecclesia de Eucharistia, 19).

5. Ave, verum corpus natum de Maria Virgine — «Bądź pozdrowione, prawdziwe Ciało Chrystusa, zrodzone z Maryi Panny!»

Dusza otwiera się w pełnej zdumienia adoracji przed tak wzniosłą tajemnicą.

Vere passum, immolatum in cruce pro homine. Z Twojej śmierci na krzyżu, o Panie, rodzi się dla nas życie, które nie umiera.

Esto nobis praegustatum mortis in examine. Spraw, o Panie, aby każdy z nas, karmiąc się Tobą, mógł z ufną nadzieją zmierzyć się z każdą próbą życia, aż po dzień, kiedy staniesz się dla nas wiatykiem w ostatniej drodze do domu Ojca.

O Iesu dulcis! O Iesu pie! O Iesu, fili Mariae! — «O Jezu słodki! O Jezu łaskawy! O Jezu, Synu Maryi!» Amen.

opr. mg/mg