List do kard. Josepha Ratzingera

Poniżej zamieszczamy list skierowany 20 czerwca 2001 r. przez Ojca Świętego Jana Pawła II do kard. Josepha Ratzingera, wówczas prefekta Kongregacji Nauki Wiary, z okazji 50. rocznicy święceń kapłańskich, która przypadała w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Dokument jest świadectwem wielkiego uznania i szacunku, jakimi Jan Paweł II darzył jednego ze swych najbliższych współpracowników, który z woli Opatrzności został jego następcą.

Do czcigodnego Brata
Josepha Ratzingera
Kardynała Świętego
Kościoła Rzymskiego
Prefekta Kongregacji Nauki Wiary

Z głęboką radością składam Księdzu Kardynałowi serdeczne gratulacje i najlepsze życzenia z okazji zbliżającej się radosnej rocznicy, jaką jest 50-lecie święceń kapłańskich. Jubileusz Księdza Kardynała zbiega się z liturgiczną uroczystością Świętych Apostołów Piotra i Pawła, co przywodzi na myśl szerokie horyzonty duchowe i kościelne: ich osobistą świętość posuniętą do najwyższej ofiary, łączenie powinności misyjnej z ciągłą troską o jedność Kościoła, konieczność powiązania daru duchowego i świętego urzędu.

Ksiądz Kardynał dokładnie przeanalizował w swoich badaniach teologicznych te zagadnienia doktrynalne: z postacią Piotra łączy się zasada jedności, oparta na niezłomnej wierze Księcia Apostołów, z postacią Pawła — wynikający z Ewangelii nakaz wzywania wszystkich ludzi i całych narodów do posłuszeństwa wierze. Te dwa wymiary łączą się zresztą we wspólnym świadectwie świętości, które mocno przypieczętowało wielkoduszne poświęcenie się obydwu apostołów służbie nieskalanej Oblubienicy Chrystusa. Nie sposób nie dostrzec w tych dwóch wymiarach głównych kierunków drogi, którą czcigodnemu Bratu wyznaczyła Opatrzność Boża, powołując do kapłaństwa.

W tej właśnie optyce wiary trzeba widzieć ukończone z doskonałymi wynikami studia filozoficzne i, przede wszystkim, teologiczne, jak też wcześnie rozpoczętą karierę wykładowcy na prestiżowych uniwersytetach niemieckich. Idea, która zawsze przyświecała Księdzu Kardynałowi, zarówno w okresie studiów, jak i nauczania, została znakomicie wyrażona w motcie, które czcigodny Brat obrał jako biskup nominat: Cooperatores Veritatis (Współpracownicy Prawdy). Celem, do którego Ksiądz Kardynał dążył od pierwszych lat kapłaństwa, była zawsze służba Prawdzie: staranie o coraz głębsze jej poznawanie i o to, by była w coraz większym zakresie przyjmowana przez ludzi.

Mój świętej pamięci poprzednik Paweł VI, w uznaniu tego duszpasterskiego zapału nieustannie cechującego działalność akademicką Księdza Kardynała, wyniósł czcigodnego Brata do godności biskupiej i mianował ordynariuszem archidiecezji Monachium-Fryzynga. Ten ważny moment w życiu Księdza Kardynała wywarł wpływ na jego następne etapy. Mianowanie wkrótce potem przez niezapomnianego papieża kardynałem związało Brata mocnym węzłem ze Stolicą Apostolską i jej działalnością. Niespełna dwadzieścia lat temu poprosiłem, aby Ksiądz Kardynał poświęcił się jej całkowicie jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary. Od tamtego czasu Ksiądz Kardynał nie szczędził swych intelektualnych i moralnych sił, by w całym świecie katolickim szerzyć nauczanie wiary i obyczajów i ich strzec (por. Konstytucja apostolska Pastor Bonus, 48), popierając jednocześnie badania mające na celu coraz głębsze zrozumienie wiary, aby w świetle słowa Bożego można było dać właściwą odpowiedź na nowe problemy wynikające z rozwoju nauki i samego społeczeństwa (por. tamże, 49).

W pełnieniu tego urzędu apostołowie Piotr i Paweł z największą mocą inspirują kapłańskie życie i posługę Księdza Kardynała na rzecz Kościoła powszechnego. Zatem to radosne wydarzenie w życiu Księdza Kardynała stanowi dla mnie miłą okazję, aby wyrazić wdzięczność za ogromną pracę wykonaną i prowadzoną w powierzonej Księdzu Kardynałowi Kongregacji. W sposób szczególny dziękuję za ducha pokory i wyrzeczenia, który zawsze wyróżniał działalność Księdza Kardynała. Niech Pan obficie Księdzu Kardynałowi wynagrodzi!

W tym momencie, który ma dla Księdza Kardynała szczególne znaczenie, pragnę wyznać, że owo duchowe oddanie, zawsze okazywane Następcy Piotra, było i jest dla mnie pokrzepieniem w codziennym trudzie mojej posługi Chrystusowi i Kościołowi. Proszę zatem Boskiego Pasterza, za wstawiennictwem Jego Najświętszej Matki Maryi, o duchowe dary dla Księdza Kardynała, potrzebne dla spełnianej posługi, i dla wszystkich, którzy są Księdzu Kardynałowi bliscy, i z braterską miłością udzielam z serca Księdzu Kardynałowi specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.

Z Watykanu, 20 czerwca 2001 r., w dwudziestym trzecim roku Pontyfikatu

opr. mg/mg