Przemówienie kard. Józefa Glempa

Kochany przez wszystkich Polaków Ojcze Święty!

Słowa gorącego i serdecznego powitania kieruję do Waszej Świątobliwości od całego Kościoła katolickiego w Polsce. W poczuciu braterstwa jako Polacy i jako wierzący Kościoła katolickiego wyrażamy pełne czci nasze uczucia podziwu, przyjaźni i miłości do Waszej Świątobliwości. Dwadzieścia lat temu Wasza Świątobliwość przyzywał Ducha Świętego dla odnowienia oblicza tej ziemi, swojej ziemi, kochanej ziemi. «Tylko sprawujcie się w sposób godny Ewangelii Chrystusowej, abym (...) gdy przybędę i ujrzę was, (...) mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w jednym duchu» (Flp 1, 27): te słowa wypowiedziane przez św. Pawła mają jak żywo zastosowanie do dzisiejszej chwili i spinają tamten moment z r. 1979 z dzisiejszym przylotem do Polski. Teraz jest czas stwierdzenia, czy sprawowaliśmy się zgodnie z Ewangelią lub czy nie utrudnialiśmy Duchowi Świętemu odnawiania oblicza naszej polskiej ziemi.

Od trzech lat, dzięki programowi duszpasterskiemu, patrzymy oczyma wiary kolejno na Osoby Boskie i rozeznajemy, na ile to możliwe, głębię i cenę zbawienia. Przygotowani duchowo wchodzimy w Rok Święty, Rok Wielkiego Jubileuszu. Dwutysięczny Rok Zbawienia zlewa się u nas z tysiączną rocznicą organizacji życia kościelnego na ziemiach naszych. A więc Jubileusz Zbawienia ma u nas także wymiar historyczno-narodowy, ukazujący, jak wiara chrześcijańska i życie narodu, zorganizowanego w państwo, ma trwałą więź. Św. Wojciech niósł chrześcijaństwo dla włączenia narodów pogańskich do ówczesnej wspólnoty europejskiej, a jego grób w Gnieźnie stał się kamieniem węgielnym struktur Kościoła i wiary chrześcijańskiej w Polsce.

Ty, Ojcze Święty, jak drugi Wojciech wezwałeś nas przed dwudziestu laty do odnowy oblicza naszej ziemi, do uwierzenia w wolność — i to się stało. Teraz — jak drugi św. Stanisław — przybywasz dla przypomnienia zasad, które są fundamentem tej wolności i utrwaleniem jej owoców. Wiemy, że Kościół w działaniu nie może wspierać się na innym fundamencie niż miłość. «Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich» (J 15, 13). Takiej miłości nie nauczymy się sami od siebie, bo jedynym jej źródłem jest Bóg. Dlatego wsłuchiwać się będziemy w pouczenia apostolskie, aby odpowiedzialnie wejść jako Polacy z doświadczeniem tysiąclecia w następny długi okres dziejów. Wejść jako zwarta wspólnota do bratnich krajów całej Europy, wolnej i żyjącej w pokoju.

Wiemy, że potrzeba nam dzieła jednoczenia. W tym powitaniu odczuwamy duchową obecność wszystkich naszych rodaków na całym świecie i Polonii w każdym kraju. Z obowiązku jednania wyłania się potrzeba pracy nad rozwojem idei jednania, ekumenizmu, sprawiedliwości społecznej i solidarności jako życzliwego porozumienia.

Ojcze Święty, ucz nas dalej i wytrwale, byśmy sprawowali się «w sposób godny Ewangelii».