Przemówienie bpa Wojciecha Ziemby

Wasza Świątobliwość, umiłowany Ojcze Święty!

Bądź pozdrowiony, Ojcze Święty, w Kościele ełckim! Witamy Cię ze czcią i miłością! Witamy Cię z wdzięcznością za pielgrzymią stację w tej części naszej i Twojej Ojczyzny!

Wita Cię Kościół ełcki, jeszcze bardzo młody, lecz tworzący własną tożsamość i swoją tradycję. Siedem lat istnienia diecezji to niewiele. Ale wita Cię ta ziemia ze swoją bogatą, kościelną i narodową tradycją. Jesteśmy dziedzicami tradycji diecezji warmińskiej i sambijskiej oraz wileńskiej, wigierskiej, sejneńskiej i łomżyńskiej. Tereny dzisiejszej diecezji ełckiej w przeszłości należały do Wielkiego Księstwa Litewskiego, lennych, a następnie niemieckich Prus, Królestwa Kongresowego, by od ostatniej wojny światowej znaleźć się w granicach Rzeczypospolitej Polskiej.

Ta bogata przeszłość zaznacza się jeszcze dzisiaj. Kościół nasz wznosi modlitwy przebłagania, prośby i dziękczynienia w języku polskim, a w kilku parafiach także w języku litewskim, zaś od ostatniej wojny w języku ukraińskim wiernych obrządku greckokatolickiego.

Wśród nas znajdują się nieliczne wspólnoty prawosławne i ewangelickie, których duszpasterze przybyli także na to spotkanie.

Dzisiaj przybyliśmy do Ełku na spotkanie z Waszą Świątobliwością, aby wspólnie modlić się za Kościół święty i jego świadectwo wobec świata. Pragniemy głębiej przeżyć prawdę, że Bóg «jest miłością». Mocą Ducha Świętego chcemy przyjąć całym sercem Jezusowe błogosławieństwo: «błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie» (Mt 5, 3). Niech ono stanie się impulsem nowej ewangelizacji tej ziemi.

Wraz z Tobą, Ojcze Święty, będziemy prosić Boga, aby Kościół wyniósł na ołtarze męczenników ostatniej wojny, pochodzących z naszej diecezji sług Bożych: Mariannę Biernacką, ks. Romana Archutowskiego, a także s. Eugenię Mackiewicz, nazaretankę poległą pod Nowogródkiem.

Ojcze Święty!

Lud Boży diecezji ełckiej przygotowywał się przez dłuższy czas na spotkanie z Następcą św. Piotra. Świadectwem tego przygotowania niech będzie Księga darów duchowych oraz księga zawierająca dokumenty I Synodu Diecezji Ełckiej, które pragniemy wręczyć Waszej Świątobliwości podczas Mszy św. jako nasz dar ofiarny.

Wasza Świątobliwość!

Położenie naszej diecezji sprawia, że na to spotkanie przybyli także goście z zagranicy: z Białorusi, Rosji, Łotwy, Estonii, Ukrainy, z dalekiego Kazachstanu, a przede wszystkim z Litwy. Wierni z Litwy tak bardzo pragnęli gościć Waszą Świątobliwość jeszcze raz u siebie. Są dzisiaj obecni wraz ze swoimi biskupami, kapłanami, alumnami wszystkich seminariów duchownych oraz z Panem Prezydentem Republiki Litewskiej.

(po litewsku:)

Położenie geograficzne naszej diecezji sprawiło, że na tym spotkaniu są obecni liczni goście z Białorusi, Rosji, Łotwy i z Estonii. Także z pobliskiej Litwy przybyła liczna grupa wiernych, którzy gorąco pragnęli zobaczyć Ciebie, Ojcze Święty, na Twojej ziemi. Dzisiaj przybyli oni tutaj wraz z prezydentem swojego kraju, z biskupami, kapłanami i seminarzystami. Jesteśmy wszyscy bardzo szczęśliwi i dajemy świadectwo jedności.

(dalej po polsku:)

Na spotkanie z Ojcem Świętym przybyli także biskupi oraz wierni z archidiecezji warmińskiej i białostockiej oraz z diecezji łomżyńskiej, a taże wierni z parafii garnizonowych. Na modlitwę umocnienia w powołaniu kapłańskim przybyli alumni z seminariów duchownych z Łomży, Białegostoku, Olsztyna, Grodna, Sankt Petersburga oraz ze wspomnianej Litwy. Wszyscy razem, wznosząc do Boga modlitwy w różnych językach, pragniemy przeżyć jedność Kościoła powszechnego.

Ojcze Święty!

Kościół ełcki po kilku dniach Twego pielgrzymiego trudu w Polsce pragnie ofiarować Tobie i przybyłym gościom z Watykanu piękno naszej ziemi: jeziora, rzeki i lasy, i — mam nadzieję — piękną pogodę. Jest to ziemia piękna i użyźniona odwieczną modlitwą kamedulskich mnichów oraz tutejszych mieszkańców. Ofiarujemy Ci ziemię Twoich wspomnień: wzburzonych fal wigierskiego jeziora, leniwej Czarnej Hańczy, przepastnych puszcz przeciętych jasną wstęgą Kanału Augustowskiego, na który — jakby różańcowe paciorki — nanizano jeziora oraz pełne ptactwa i kwiatów łąki i bagniska.

Ojcze Święty!

Niech w tych dniach zanurzenia się w klasztorną ciszę na Wigrach towarzyszy Waszej Świątobliwości swoim orędownictwem nasza Pani, Maryja — Matka Kościoła, ukryta w Puszczy Augustowskiej studzieniczańskiego sanktuarium, w sejneńskiej bazylice i w fatimskiej figurze ełckiej katedry.