Dialog i współpraca drogą do rozwoju i pokoju

«W obecnym czasie, kiedy utrzymują się i rozszerzają liczne ogniska napięć, z całą mocą wzywam wszystkich ludzi dobrej woli do ponowienia i zintensyfikowania wysiłków, aby dzięki dialogowi i współpracy każdy naród mógł uzyskać swoje miejsce na ziemi, a każdy człowiek żyć w pokoju» — powiedział Ojciec Święty do nowego ambasadora Japonii przy Stolicy Apostolskiej, który 29 października 2001 r. złożył na jego ręce listy uwierzytelniające. Jan Paweł II stwierdził również, że terroryzm w żaden sposób nie może być sposobem rozwiązywania problemów ogólnoludzkich.

Panie Ambasadorze,

1. Z przyjemnością witam pana, Ekscelencjo, z okazji złożenia listów uwierzytelniających, w których jego wysokość cesarz Akihito akredytuje pana jako nadzwyczajnego i pełnomocnego ambasadora Japonii przy Stolicy Apostolskiej. Dziękuję panu za przekazanie mi pozdrowień od Jego Cesarskiej Mości. Będę wdzięczny również za przekazanie Jego Wysokości moich życzeń dla niego samego i cesarskiej rodziny. Pragnę także za pańskim pośrednictwem serdecznie pozdrowić naród japoński i osoby sprawujące w nim władzę i proszę Najwyższego Boga, aby wynagrodził obfitymi owocami wysiłki wszystkich ludzi, dążących do zbudowania społeczeństwa opartego na coraz mocniejszych więzach braterstwa i solidarności, które służą dobru narodu japońskiego i wszystkich narodów w tej części świata.

2. Jestem w sposób szczególny poruszony tym, co powiedział pan, panie ambasadorze o przeżyciach Kościoła podczas Wielkiego Jubileuszu, jak również zainteresowaniem, z jakim śledzi pan działania Stolicy Apostolskiej na rzecz poszanowania życia ludzkiego, pokoju i porozumienia między narodami. Dał pan także wyraz głębokiej troski, powszechnie obecnej we współczesnym świecie, wywołanej wydarzeniami, które od kilku tygodni zagrażają światowej równowadze i napawają nieustanną trwogą miliony ludzi. Cała wspólnota międzynarodowa nadal zachowuje w pamięci historię pana narodu, naznaczoną w XX w. przede wszystkim przez tragiczne wydarzenia, do jakich doszło w Hiroszimie i Nagasaki; zdjęcia ukazujące nieszczęście, jakie dotknęło ludzi dorosłych i dzieci, obiegły świat. Dlatego też głębokie i żywe zainteresowanie sprawą pokoju, jakie cechuje społeczeństwo Japonii, jest wezwaniem skierowanym do wszystkich narodów ziemi, by uczyniły co w ich mocy, zarówno w wymiarze jednostkowym, jak i na płaszczyźnie wspólnotowej i instytucjonalnej, aby zatryumfowały pokój i braterstwo, i żeby decyzje na wszystkich szczeblach były podejmowane z uwzględnieniem wspólnego dobra ludzkości. W obecnym czasie, kiedy utrzymują się i rozszerzają liczne ogniska napięć, z całą mocą wzywam wszystkich ludzi dobrej woli do ponowienia i zintensyfikowania wysiłków, aby dzięki dialogowi i współpracy każdy naród mógł uzyskać swoje miejsce na ziemi, a każdy człowiek żyć w pokoju. Wzajemne zaufanie ludzi i narodów na zawsze oddali terroryzm, który żadną miarą nie może być drogą prowadzącą do zyskania uznania przez daną grupę osób czy ideologię, ani stać się sposobem sprawowania władzy w jakimś kraju lub części świata. Stosowanie przemocy w jakiejkolwiek postaci uniemożliwia zażegnanie konfliktów, nie pozwala też stworzyć podstaw społeczeństwa, w którym wszyscy członkowie są szanowani. Na skutek cierpień, jakie powoduje, oddala szansę na pokój społeczny oraz niweczy najbardziej podstawowe prawa osób i narodów do pokoju oraz do pełnego, solidarnego rozwoju. Wartości religijne, duchowe, kulturowe i humanitarne, na których opiera się społeczeństwo japońskie i wiele innych społeczeństw, takie jak: poszanowanie życia i tego, co stworzone, gorliwość w pracy, głębokie poczucie solidarności, zdolność otwarcia się na transcendencję, są zasadniczymi elementami, potrzebnymi do budowania cywilizacji miłości i pokoju; odgrywają one szczególną rolę w procesie kierowania sprawami publicznymi, przyczyniając się do przemiany od wewnątrz życia politycznego, ekonomicznego, społecznego i kulturowego społeczeństwa oraz przydając mu ów wymiar humanitarny, dzięki któremu może ono coraz lepiej służyć człowiekowi i rodzinie.

3. Przypomniał pan, panie ambasadorze, jak bardzo konieczny jest dialog pomiędzy kulturami, żeby nastał pokój. Aby mogło dojść do złagodzenia napięć i rozwiązania konfliktów, które wstrząsają kontynentem azjatyckim, dialog w tym regionie winien urzeczywistniać się w bardzo szczególny sposób, przede wszystkim na drodze wymiany pomiędzy różnymi narodami, kulturami oraz tradycjami religijnymi i filozoficznymi, z poszanowaniem słusznego prawa do wolności osób i narodów, zwłaszcza w sferze religii, tak aby religie nigdy nie służyły jako pretekst do czynów niezgodnych z szacunkiem należnym każdemu człowiekowi i każdej wspólnocie ludzkiej. W Japonii, podobnie jak w innych krajach, dialog pomiędzy kulturami opiera się przede wszystkim na przekonaniu, że «istnieją wartości wspólne wszystkim kulturom, gdyż są one zakorzenione w naturze człowieka». Rzeczą zasadniczą jest więc, by «wzbogacać ową uniwersalną kulturową glebę, która umożliwia owocny rozwój konstruktywnego dialogu. Także różne religie mogą i powinny wnosić w to istotny wkład» (Orędzie na Światowy Dzień Pokoju 1 stycznia 2001 r., n. 16).

4. Kościół katolicki, wypełniając posłannictwo, jakie otrzymał od Chrystusa, aktywnie uczestniczy w tym dialogu, pragnąc wciąż przyczyniać się, w jedności z wszystkimi ludźmi dobrej woli, do budowania zjednoczonej i solidarnej wspólnoty ludzkiej. Raduje mnie fakt, że Kościół w Japonii cieszy się dobrą opinią, przede wszystkim w zakresie pomocy społecznej i wychowania. Jak panu wiadomo, szkoły katolickie troszczą się nie tylko o intelektualne przygotowanie młodych ludzi, pozwalające im na lepsze opanowanie umiejętności, lecz także i o to, by osiągnęli oni pełnię człowieczeństwa i — poprzez zaangażowanie w życie społeczne — prawdziwie służyli innym ludziom i społeczeństwu japońskiemu, a także, by umieli przekazywać wartości duchowe i moralne, konieczne do pełnego rozwoju ich samych oraz ich rodaków. W epoce globalizacji, która powinna uwrażliwić narody, tak aby uświadomiły sobie, że «istniejąca dziś sytuacja wzajemnej zależności na skalę całej planety pomaga lepiej zrozumieć wspólnotę przeznaczenia całej ludzkiej rodziny» (tamże, 17), i w chwili, gdy także społeczeństwo Japonii musi zmierzyć się z rosnącym bezrobociem, rozpadem związków międzyludzkich i podziałami społecznymi, Kościół katolicki pragnie na nowo ukazywać prawdziwy sens życia i powołania człowieka, aby umocnił się wśród ludzi duch wzajemnej pomocy w dążeniu do coraz większej sprawiedliwości i zgody pomiędzy wszystkimi grupami narodu.

5. Pozwoli pan, panie ambasadorze, że gorąco pozdrowię, za pana pośrednictwem, biskupów Japonii, których z radością gościłem tutaj w tym roku przy okazji ich wizyty ad limina, jak również całą wspólnotę katolicką. Ponawiając słowa otuchy, zachęcam ich, by podobnie jak ich przodkowie w wierze, którzy żyli na japońskiej ziemi, pozostali wiernymi uczniami Chrystusa, troszczącymi się o wszystkich braci, a w szczególności o najbiedniejszych oraz o ludzi młodych, których najłatwiej można skrzywdzić, a których los jest często niepewny w zmaterializowanym świecie. Oby mogli oni, wraz z wszystkimi Japończykami, przyczyniać się do budowania zgodnego narodu, w którym każdy będzie się czuł szanowany, akceptowany i doceniany przede wszystkim ze względu na to, że jest człowiekiem, a nie ze względu na wartość, jaką może przedstawiać z punktu widzenia ekonomii!

6. Na początku pańskiej misji serdecznie życzę panu powodzenia w realizacji tego wzniosłego zadania, które stoi przed panem. Zapewniam, że zawsze spotka się pan z życzliwym przyjęciem i serdecznym zrozumieniem u moich współpracowników.

Modlę się o obfitość Bożych łask dla Jego Wysokości Cesarza, rodziny cesarskiej, narodu japońskiego i sprawujących władzę, dla pana i bliskich panu osób, jak również dla całego personelu ambasady.

opr. mg/mg