Kościół uświęcony krwią świętych Piotra i Pawła

Jubileusz Diecezji Rzymskiej, obchodzony w niedzielę 28 maja, zgromadził na placu św. Piotra ponad 50 tys. wiernych, reprezentujących 328 parafii Wiecznego Miasta (z okazji Jubileuszu i przypadających kilka dni wcześniej 80. urodzin Jana Pawła II utworzono nową parafię pw. św. Karola Boromeusza, patrona Ojca Świętego). Wiele osób przyszło w pieszych pielgrzymkach, aby świętować swój Jubileusz wraz z Biskupem Rzymu. Z Janem Pawłem II sprawował Eucharystię wikariusz diecezji rzymskiej kard. Camillo Ruini i biskupi pomocniczy, przewodniczący Głównego Komitetu Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 kard. Roger Etchegaray oraz jego sekretarz abp Crescenzio Sepe, i ok. 400 kapłanów diecezjalnych i zakonnych. Na placu obecni byli przedstawiciele władz miejskich, wśród nich burmistrz Rzymu Francesco Rutelli. Na początku liturgii kard. Ruini skierował do Papieża słowa powitania. Jan Paweł II wygłosił homilię, podkreślając w niej szczególną rolę lokalnego Kościoła rzymskiego w społeczności chrześcijańskiej. Podczas ofiarowania zebrano i przyniesiono do ołtarza pieniądze na remont i powiększenie przychodni lekarskiej prowadzonej przez «Caritas» na centralnym dworcu Termini, która służy najuboższym mieszkańcom Rzymu, w większości imigrantom z różnych krajów. Po komunii św. Papież pozdrowił osobiście grupę dzieci, które trzymając w rękach kolorowe wstęgi, symbolizujące wieloetniczny i wielokulturowy charakter miasta, ułożyły «logo» Wielkiego Jubileuszu. Na zakończenie liturgii Ojciec Święty odśpiewał z wiernymi modlitwę «Regina caeli», zawierzając Maryi mieszkańców Wiecznego Miasta.

1. «Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!» (J 15, 9). W przeddzień śmierci Chrystus otwiera swoje Serce uczniom zgromadzonym w Wieczerniku. Pozostawia im duchowy testament. W okresie wielkanocnym Kościół nieustannie powraca w duchu do Wieczernika, aby jeszcze raz wysłuchać z szacunkiem słów Pańskich oraz zaczerpnąć z nich światło i siły na dalszą wędrówkę po drogach świata.

Z drżącym sercem wraca dziś do Wieczernika nasz Kościół rzymski, obchodzący swój Jubileusz. Wraca, aby stanąć przed Boskim Mistrzem, aby rozważać Jego słowa i szukać najwłaściwszych odpowiedzi na żądania, jakie On do niego kieruje.

Słowa, które nasz Kościół słyszy dziś z ust swojego Pana, są mocne i jasne: «Wytrwajcie w miłości mojej! (...) To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem» (J 15, 9. 12). Czyż możemy nie dostrzec, że te słowa Jezusa są w szczególny sposób «nasze»? Czyż specjalnym zadaniem Kościoła rzymskiego nie jest «przewodniczyć w miłości całemu chrześcijaństwu? (por. św. Ignacy, Ad. Rom. inscr.). Tak, przykazanie miłości zobowiązuje i przynagla Kościół w Rzymie ze szczególną mocą.

A miłość stawia wymagania. Chrystus mówi: «Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich» (J 15, 13). Miłość zaprowadzi Jezusa na krzyż. Każdy uczeń winien o tym pamiętać. Miłość wywodzi się z Wieczernika i sprowadza na powrót do Wieczernika. Po zmartwychwstaniu właśnie w Wieczerniku apostołowie powrócą pamięcią do słów Jezusa wypowiedzianych w Wielki Czwartek i uświadomią sobie ich zbawczą treść. Na mocy miłości Chrystusa, przyjętej i odwzajemnionej, są oni teraz Jego przyjaciółmi: «Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego» (J 15, 15).

Zgromadzeni w Wieczerniku po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Boskiego Mistrza apostołowie zrozumieją w pełni sens Jego słów: «przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał» (J 15, 16). Za sprawą Ducha Świętego te słowa uczynią z nich wspólnotę zbawienia, którą jest Kościół. Apostołowie zrozumieją, że zostali przeznaczeni do szczególnej misji — misji świadczenia o miłości: «Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!»

To posłannictwo zostaje dziś powierzone nam: jako chrześcijanie jesteśmy powołani, aby być świadkami miłości. To właśnie jest «owoc», jaki mamy przynosić, i ten owoc «trwa» w czasie i na wieczność!

2. Drugie czytanie, zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich, mówi o misji apostolskiej, jaka wypływa z tej miłości. Piotr, wezwany przez rzymskiego setnika Korneliusza, udaje się do niego do Cezarei i tam jest świadkiem jego nawrócenia, nawrócenia poganina. Sam Apostoł tak komentuje to niezwykle doniosłe wydarzenie: «Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie» (Dz 10, 34-35). Kiedy zaś na tę grupę wiernych wywodzących się z pogaństwa zstępuje Duch Święty, Piotr komentuje to słowami: «Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my?» (Dz 10, 47). Otrzymawszy światło z wysoka, Piotr uświadamia sobie i ogłasza, że wszyscy zostali powołani przez miłość Chrystusa.

Stajemy tu w obliczu decydującego przełomu w życiu Kościoła, któremu Dzieje Apostolskie przypisują wielkie znaczenie. Do tej pory bowiem apostołowie, a zwłaszcza Piotr, jeszcze nie uświadamiali sobie wyraźnie, że ich misja nie ogranicza się wyłącznie do synów Izraela. Przekonali się, że tak nie jest, po tym co wydarzyło się w domu Korneliusza. Od tamtej pory chrześcijaństwo zaczęło się rozwijać poza obrębem Izraela oraz kształtować coraz głębsza świadomość powszechności Kościoła: każdy człowiek, bez względu na rasę i kulturę, jest powołany do przyjęcia Ewangelii. Miłość Chrystusa jest przeznaczona dla wszystkich, zaś chrześcijanin jest świadkiem tej Boskiej i powszechnej miłości.

3. Głęboko przekonany o tej prawdzie, Piotr udał się najpierw do Antiochii, a wreszcie do Rzymu. Kościół rzymski jemu zawdzięcza swoje powstanie. Dzisiejsze spotkanie kościelnej wspólnoty Rzymu, wpisane w obchody Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, niech ożywi w nas wszystkich pamięć o tych apostolskich początkach, pamięć o Piotrze — pierwszym pasterzu naszego miasta. Do jego grobu przybywają w tych miesiącach liczni pielgrzymi z wszystkich części świata, aby świętować Jubileusz Wcielenia Pana i wyznawać tę samą Piotrową wiarę w Chrystusa, Syna Boga żywego.

Raz jeszcze objawia się w ten sposób szczególne powołanie, jakie Boża Opatrzność przeznaczyła Rzymowi: powołanie, by być punktem oparcia dla komunii i jedności całego Kościoła i dla duchowego odrodzenia całej ludzkości.

4. Drodzy wierni umiłowanego Kościoła rzymskiego, z radością kieruję do was serdeczne pozdrowienie w tym dniu, gdy gromadzimy się, aby obchodzić Jubileusz diecezjalny. Witam Kardynała Wikariusza, jego zastępcę i biskupów pomocniczych, kapłanów i diakonów, zakonników i zakonnice oraz was wszystkich, wierni świeccy czynnie działający w parafiach, w ruchach, zespołach, różnych środowiskach pracy i życia w Rzymie. Pozdrawiam również burmistrza i obecnych tu przedstawicieli władz.

Dzień dzisiejszy jest symbolicznym zwieńczeniem okresu intensywnych przygotowań. Od Synodu Diecezjalnego po Misje Miejskie nasz Kościół rzymski i różne jego wspólnoty wykazały się w ostatnich latach wielką żywotnością duszpasterską, gorliwością i energią apostolską. Za to chcemy dziś dziękować Panu. Dzięki stosownym przedsięwzięciom duszpasterskim całe miasto mogło ponownie usłyszeć przepowiadanie Ewangelii w domach i miejscach pracy. Pozwoliło to ukazać wyraźnie, jak głęboko Kościół jest zakorzeniony w tkance społeczeństwa i jak bardzo jest bliski ludziom ubogim i odrzuconym.

Na zakończenie Misji Miejskich, w wieczór Wigilii Zesłania Ducha Świętego w ubiegłym roku, powiedziałem do was: nie wolno nam zmarnować owoców tego czasu, bogatego w Boże dary. Oto dlaczego dzisiejsze spotkanie jest, owszem, zakończeniem pewnego etapu, ale musi być także punktem wyjścia. Konieczne jest, aby od tej pory podjęty został wspólny wysiłek, który sprawi, że «duch Misji Miejskich» będzie coraz głębiej przenikał do zwykłego, codziennego duszpasterstwa w parafiach i innych społecznościach kościelnych. Trzeba, aby wszyscy uznali to za «nieustanne zadanie», które spoczywa na całym Ludzie Bożym, poczynając od «misjonarzy», kapłanów, zakonników i świeckich, którzy we własnym życiu doświadczyli piękna i radości ewangelizacji. Właśnie w perspektywie jej niezbędnego odnowienia w rodzinach i w różnych środowiskach miasta jest szczególnie wskazane, aby w przyszłym roku duszpasterskim podjęto uważne rozeznanie owoców dotychczasowej pracy.

5. Dziękujmy Bogu za wszystko, co diecezja dziś przeżywa; dziękujmy zwłaszcza za wydarzenia świętowane kolejno w ramach Roku Jubileuszowego. Stoimy już na progu wielkich i doniosłych wydarzeń, wymagających jak najszerszej i ofiarnej współpracy. Mam na myśli przede wszystkim Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, «serce Jubileuszu», który będzie świętowaniem żywej obecności wśród nas, i dla nas Wcielonego Słowa, «chleba życia dla świata».

Myślę z kolei o XV Światowym Dniu Młodzieży. W sierpniu zgromadzi on w Rzymie wielką rzeszę młodych ludzi z wszystkich części świata, którzy spodziewają się, że zostaną przyjęci z radością i życzliwie przez swoich rzymskich rówieśników, że znajdą gościnę w rodzinach i w całej wspólnocie chrześcijańskiej i miejskiej.

Ponadto w październiku obchodzić będziemy Jubileusz Rodzin, którego przygotowanie wymagać będzie szczególnej troski ze strony diecezji i chrześcijańskich rodzin. Przygotowujmy się do tych wydarzeń z głębokim zaangażowaniem.

6. Kościele Rzymu, miej świadomość, jak szczególna jest twoja misja, także w odniesieniu do Jubileuszu! Nie zniechęcaj się trudnościami, jakie napotykasz na swej codziennej drodze. Wspomaga cię świadectwo apostołów Piotra i Pawła, którzy uświęcili twoje początki własną krwią; dodaje ci otuchy przykład świętych i męczenników, którzy tobie przekazali pochodnię całkowitego oddania sprawie Ewangelii. Nie lękaj się! Dzięki wysiłkom twoich dzieci niech miłość Chrystusa dociera do wszystkich mieszkańców miasta; niech rozpowszechni się we wszystkich środowiskach, aby wszędzie szerzyć radość i nadzieję.

A Ty, Maryjo, Zbawienie Ludu Rzymskiego, Matko Bożej Miłości, wspomagaj nas. Tobie zawierzamy się z ufnością. Niech dzięki Twemu macierzyńskiemu wstawiennictwu na nowo dokona się w Kościele Rzymu zstąpienie Ducha Świętego, który jest źródłem jego jedności i mocy dla jego misji.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

opr. mg/mg