Wspólny komunikat

Jego Świątobliwość Papież Jan Paweł II, Biskup Rzymu, i Jego Świątobliwość Karekin II, Najwyższy Patriarcha i Katolikos wszystkich Ormian, składają dzięki Panu i Zbawicielowi Jezusowi Chrystusowi, który pozwolił im spotkać się z okazji Jubileuszu Roku 2000 i w przededniu 1700. rocznicy uznania chrześcijaństwa za religie państwową Armenii.

Składają też dzięki Duchowi Świętemu za to, że braterskie więzi miedzy Stolicą w Rzymie a Stolicą w Eczmiadzynie rozwinęły się i pogłębiły w ostatnich latach. Wyrazem tego postępu jest ich obecne spotkanie, a zwłaszcza dar w postaci relikwii św. Grzegorza Oświeciciela, świętego misjonarza, który nawrócił króla Armenii w Roku Pańskim 301 i zapoczątkował linię katolikosów Kościoła ormiańskiego. Dzisiejsze spotkanie jest kontynuacją poprzednich, jakie odbyły się między papieżem Pawłem VI a katolikosem Wa-zgenem l (1970 r.) oraz dwukrotnie między Papieżem Janem Pawłem II a Katolikosem Karekinem l (w 1996 i 1999 r.). Obecnie Papież Jan Paweł II i Katolikos Karekin II oczekują z nadzieją na spotkanie w Armenii. Przy obecnej okazji pragną wspólnie oświadczyć, co następuje:

Razem wyznajemy naszą wiarę w Boga w Trójcy Jedynego oraz w Pana Jezusa Chrystusa, Jednorodzone-go Syna Bożego, który dla naszego zbawienia stał się człowiekiem. Wierzymy też w jeden, powszechny, apostolski i święty Kościół. Kościół jako Ciało Chrystusa jest prawdziwie jeden i niepodzielny. Taka jest nasza wspólna wiara, oparta na nauczaniu apostołów i Ojców Kościoła. Uznajemy także, że zarówno Kościół katolicki, jak i Kościół ormiański posiadają prawdziwe sakramenty, nade wszystko zaś — na mocy apostolskiej sukcesji biskupów — kapłaństwo i Eucharystię. Nieustannie modlimy się o pełną i widzialną komunię między nami. Liturgia, której wspólnie przewodniczymy, znak pokoju, który przekazujemy sobie nawzajem, oraz błogosławieństwo, jakiego razem udzielamy w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, są świadectwem, że jesteśmy braćmi w biskupstwie. Razem ponosimy odpowiedzialność za to, co stanowi naszą wspólną misję: nauczanie apostolskiej wiary i dawanie świadectwa o miłości Chrystusa do wszystkich ludzi, zwłaszcza tych, którzy żyją w trudnych warunkach.

Kościół katolicki i Kościół ormiański są spadkobiercami długiej historii wzajemnego szacunku i uważają, że ich odmienne tradycje teologiczne, liturgiczne i kanoniczne nie są sprzeczne, ale raczę] wzajemnie się uzupełniają. Także dzisiaj możemy wiele otrzymać od siebie nawzajem. Dla Kościoła ormiańskiego rozległe zasoby nauki katolickiej mogą się stać skarbem i źródłem inspiracji, a to dzięki wymianie uczonych i studentów, wspólnym tłumaczeniom i przedsięwzięciom akademickim oraz różnym formom dialogu teologicznego. Podobnie dla Kościoła katolickiego świadectwo niezłomnej, cierpliwej wiary męczeńskiego kraju, takiego jak Armenia, może się stać źródłem duchowej siły, zwłaszcza dzięki wspólnej modlitwie. Gorąco pragniemy, aby te rozliczne formy wzajemnej wymiany i zbliżenia były doskonalone i pogłębiane.

Wkraczając w trzecie millennium, spoglądamy wstecz, ku przeszłości, i kierujemy wzrok przed siebie, ku przyszłości. Patrząc w przeszłość, dziękujemy Bogu za liczne błogosławieństwa, jakie otrzymaliśmy z Jego nieskończonej szczodrobliwości, za świadectwo świętości, złożone przez tak licznych świętych i męczenników, za duchowe.i kulturowe dziedzictwo przekazane nam przez przodków. Wielokrotnie jednak zarówno Kościół katolicki, jak i ormiański przeżywały okresy mroczne i trudne. Wiara chrześcijańska była atakowana przez ateistyczne i mate-rialistyczne ideologie; chrześcijańskie świadectwo było zwalczane przez totalitarne, agresywne reżimy; chrześcijańska miłość była tłumiona przez indywidualizm i dążenie do osobistej korzyści. Przywódcy narodów przestawali bać się Boga i odczuwać wstyd przed ludźmi. Obydwu naszym wspólnotom wiek XX przyniósł doświadczenie skrajnej przemocy. Ludobójstwo dokonane na Ormianach na początku stulecia stało się zapowiedzią późniejszych okropności. Dwie wojny światowe, niezliczone konflikty lokalne oraz umyślnie wszczynane akcje eksterminacyjne przyniosły śmierć milionom wiernych. Nie umniejszając bynajmniej tragizmu tych wydarzeń i ich konsekwencji, możemy jednak dostrzec w nich swoiste Boże wyzwanie, jeśli skłaniają one chrześcijan do zjednoczenia się, do pogłębienia więzów przyjaźni i do wspólnej służby sprawie chrześcijańskiej prawdy i miłości.

Dzisiaj patrzymy w przyszłość z nadzieją i ufnością. Stając na historycznym rozdrożu, widzimy nowe horyzonty, otwierające się przed nami — chrześcijanami i przed światem. Wielu ludzi żyjących zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, doświadczywszy zgubnych konsekwencji bezbożnych rządów i stylów życia, gorąco pragnie poznać prawdę i znaleźć drogę zbawienia. Powodowani miłością bliźniego i szacunkiem dla wolności, staramy się wspólnie zaspokoić to pragnienie, a przez to doprowadzić ich do źródeł prawdziwego życia i szczęścia. Prosimy o wstawiennictwo apostołów Piotra i Pawła, Tadeusza i Bartłomieja, św. Grzegorza Oświeciciela i wszystkich świętych pasterzy Kościoła katolickiego i Kościoła ormiańskiego. Modlimy się do Boga, by prowadził nasze wspólnoty, ażebyśmy mogli jednym głosem dawać świadectwo o Chrystusie i głosić prawdę o zbawieniu. Modlimy się także, aby na całym świecie, gdziekolwiek członkowie Kościoła katolickiego i ormiańskiego żyją obok siebie, kapłani, zakonnicy i wierni świeccy «jeden drugiego brzemiona nosili i tak wypełniali prawo Chry-stusowe» (por. Ga 6, 2). Niech się wzajemnie wspierają i wspomagają, szanując w pełni swoją tożsamość i tradycje kościelne, unikając prób narzucania drugiej stronie swojej przewagi, tak byśmy «dopóki mamy czas, czynili dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wie-rze» (Ga 6, 10).

Na koniec prosimy Świętą Bogurodzicę, by swoim wstawiennictwem wspierała sprawę pokoju. Niech Bóg obdarzy mądrością przywódców narodów, aby na świecie zapanowały sprawiedliwość i pokój. W tych dniach modlimy się zwłaszcza o pokój na Bliskim Wschodzie. Oby wszystkie dzieci Abrahama uczyły się coraz bardziej szanować się nawzajem i znalazły właściwe rozwiązania, które pozwolą im współistnieć w pokoju w tej świętej części świata.

Rzym, 9 listopada 2000 r. D

opr. mg/mg<