Orędzie na XXXVI Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1999 - osnute na kanwie modlitwy Ojcze Nasz. (25.03.1999)
Czcigodni Bracia w biskupstwie, drodzy Bracia i Siostry!
Obchody Światowego Dnia Modlitw o Powołania, przewidziane na 25 kwietnia 1999 r., czyli IV Niedzielę Wielkanocną, jak co roku wzywają nas do uważnej refleksji nad fundamentalnym aspektem życia Kościoła, jakim jest powołanie do posługi kapłańskiej i do życia konsekrowanego.
Na szlaku przygotowań do Wielkiego Jubileuszu rok 1999 «otwiera horyzonty wierzącego zgodnie z perspektywą samego Chrystusa: z perspektywą prawdy o Ojcu, który jest w niebie (por. Mt 5, 45)» (por. Tertio millennio adveniente, 49) i wzywa do refleksji nad powołaniem, które stanowi prawdziwy horyzont każdego ludzkiego serca: powołaniem do życia wiecznego. Właśnie w tym świetle objawia się w pełni znaczenie powołań do kapłaństwa i do życia konsekrowanego, którymi Ojciec niebieski nieustannie wzbogaca swój Kościół, od Niego bowiem zstępuje «każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały» (Jk 1, 17).
Z naszych serc wznosi się hymn uwielbienia: «Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa» (Ef 1, 3) za dar niezliczonych powołań do kapłaństwa i do różnorakich form życia konsekrowanego, ofiarowany nam także w obecnym stuleciu, które dobiega już końca.
Bóg nadal okazuje, że jest naszym Ojcem, poprzez ludzi, którzy przynaglani mocą Ducha Świętego świadczą słowem i czynem, a czasem także męczeństwem o swoim bezwarunkowym poświęceniu się braciom. Przez posługę biskupów, kapłanów i diakonów daje nam trwałą rękojmię sakramentalnej obecności Chrystusa Odkupiciela (por. Christifideles laici, 22) i sprawia, że dzięki ich nieodzownej służbie wzrasta jedność Kościoła jako jednego ciała oraz różnorodność powołań, posług i charyzmatów.
On też wylał obficie Ducha na swoich przybranych synów, objawiając w różnych formach życia konsekrowanego swą miłość Ojca, która pragnie ogarnąć całą ludzkość. Jego miłość cierpliwie wyczekuje i z radością przyjmuje tych, którzy się oddalili, wychowuje i napomina, zaspokaja głód miłości, nękający każdego człowieka. Bóg nie przestaje wskazywać horyzontu życia wiecznego, który budzi w sercu nadzieję, nawet pośród trudności, w obliczu cierpienia i śmierci, a czyni to zwłaszcza przez tych, którzy porzucają wszystko, aby pójść za Chrystusem, poświęcając się bez reszty budowaniu Jego Królestwa.
W roku 1999, poświęconym Ojcu niebieskiemu, pragnę zachęcić wszystkich wiernych do refleksji nad powołaniami do posługi kapłańskiej i do życia konsekrowanego. Będziemy w niej posuwali się szlakiem wyznaczonym przez modlitwę, której nauczył nas sam Jezus — «Ojcze nasz».
Wzywać Boga jako Ojca znaczy uznać Jego miłość za źródło życia. Człowiek został powołany, by być dzieckiem Ojca niebieskiego, i odkrywa, że «w Nim został wybrany przed założeniem świata, aby był święty i nieskalany przed Jego obliczem» (por. Ef 1, 4). Sobór Watykański II przypomina, iż «Chrystus (...) już w samym objawieniu tajemnicy Ojca i Jego miłości objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi i okazuje mu najwyższe jego powołanie» (Gaudium et spes, 22). Dla człowieka wierność Bogu jest gwarancją wierności samemu sobie, a tym samym gwarancją pełnej realizacji własnego programu życiowego.
Każde powołanie jest zakorzenione w chrzcie, w nim bowiem chrześcijanin, «narodzony z wody i z Ducha» (por. J 3, 5), staje się uczestnikiem wydarzenia łaski, które nad brzegiem Jordanu objawiło Jezusa jako «umiłowanego Syna», w którym Ojciec ma upodobanie (Łk 3, 22). Chrzest jest źródłem rzeczywistej płodności każdego chrześcijańskiego powołania. Należy zatem troszczyć się szczególnie o przygotowanie katechumenów i dzieci do odkrycia wartości chrztu i do nawiązania prawdziwie synowskiej relacji z Bogiem.
Powołanie, aby być «świętym, ponieważ On jest święty» (por. Kpł 11, 44) urzeczywistnia się wówczas, gdy człowiek przyznaje Bogu należne Mu miejsce. Nasza zeświecczona epoka jest jednocześnie zafascynowana poszukiwaniem sacrum, i dlatego szczególnie potrzebni są dziś święci, którzy głęboko doświadczając prymatu Boga we własnym życiu, sprawią, że Jego miłość i Opatrzność staną się namacalnie obecne.
Świętość — dar, o który trzeba nieustannie prosić — stanowi najcenniejszą i najskuteczniejszą odpowiedź na głód nadziei i życia we współczesnym świecie. Ludzkość potrzebuje świętych kapłanów i dusz konsekrowanych, które codziennie składają całkowity dar z własnego życia Bogu i bliźnim; potrzebuje ojców i matek, zdolnych dawać świadectwo w murach własnych domów o łasce sakramentu małżeństwa i budzić we wszystkich, którzy się z nimi stykają, pragnienie realizacji zamysłu Bożego względem rodziny; potrzebuje młodych, którzy osobiście odkryli Chrystusa i zachwycili się Nim tak bardzo, że potrafią pozyskać swoich rówieśników dla sprawy Ewangelii.
Świętość przywołuje «Królestwo Boże», które Jezus ukazał w obrazie wspaniałej i radosnej uczty, na którą zaproszeni są wszyscy, ale dopuszczony zostanie tylko ten, kto zgodzi się przywdziać «weselną szatę» łaski.
Wezwanie «przyjdź Królestwo Twoje» przynagla do nawrócenia i przypomina, że czas ziemskiego życia człowieka powinien być przeznaczony przede wszystkim i ponad wszystko na poszukiwanie Królestwa Bożego. Jest to wezwanie, aby porzucić świat pustych słów i podjąć wielkodusznie — wbrew wszelkim trudnościom i przeciwnościom — zadania wyznaczone nam przez Boga.
Prosić Boga, aby «przyszło Jego Królestwo», znaczy też obrać sobie mieszkanie w domu Ojca, żyć i postępować zgodnie ze stylem Ewangelii i miłować w Duchu Jezusa; zarazem znaczy też odkrywać, że Królestwo jest «małym ziarnem», które kryje w sobie niespodziewaną pełnię życia, ale nieustannie narażone jest na niebezpieczeństwo odrzucenia i podeptania.
Oby wszyscy powołani do kapłaństwa lub do życia konsekrowanego potrafili przyjąć z wielkodusznym posłuszeństwem ziarno powołania, które Bóg złożył w ich sercach. Ojciec zachęca ich, aby całym sercem szli za Chrystusem, i wzywa, by byli radosnymi i wolnymi apostołami Królestwa. Odpowiadając wielkodusznie na to zaproszenie, znajdą prawdziwe szczęście, którego pragnie ich serce.
Jezus powiedział: «Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło» (J 4, 34). Tymi słowami objawia, że plan indywidualnego życia jest wpisany w opatrznościowy zamysł Boży. Aby go odkryć, trzeba odejść od nazbyt przyziemnej interpretacji życia i oprzeć na Bogu fundament i sens swojego istnienia. Powołanie jest przede wszystkim darem Bożym: nie znaczy «wybrać», ale «zostać wybranym»; znaczy odpowiedzieć na miłość, która poprzedza je i wspomaga. Dla tego, kto poddaje się ulegle woli Boga, życie staje się dobrem darowanym, które ze swej natury przemienia się w ofiarę i dar.
Jezus uczynił wolę Bożą swoim codziennym pokarmem (por. J 4, 34) i zachęcał swoich uczniów, aby zakosztowali tego chleba, który zaspokaja głód ducha: chleba słowa i Eucharystii.
Trzeba się uczyć od Maryi, jak podsycać w sercu nadzieję, otwierając je na Boże «niemożliwości», które budzą ogromną radość i wdzięczność. Dla tych którzy odpowiadają wielkodusznie na Boże wezwanie, radosne i smutne wydarzenia życia stają się przedmiotem poufnej rozmowy z Ojcem i sposobnością do nieustannego odkrywania własnej tożsamości umiłowanych dzieci Bożych, powołanych do odegrania własnej i niepowtarzalnej roli w wielkim dziele zbawienia świata, rozpoczętym przez Chrystusa, a teraz powierzonym Jego Kościołowi.
Przebaczenie i pojednanie to wielki dar, który niespodziewanie pojawił się w dziejach świata w momencie, gdy posłany przez Ojca Jezus ogłosił otwarcie «roku łaski od Pana» (por. Łk 4, 19). Jezus stał się «przyjacielem celników i grzeszników» (por. Mt 11, 19), oddał życie «na odpuszczenie grzechów» (Mt 26, 28), a na koniec rozesłał apostołów na wszystkie strony świata, aby głosili pokutę i przebaczenie.
Znając ludzką ułomność, Bóg przygotował człowiekowi drogę miłosierdzia i przebaczenia, którym ludzie mają się dzielić — przyjmując przebaczenie i przebaczając — aby w ich odnowionym życiu łaski ujawniły się autentyczne rysy prawdziwych synów jedynego Ojca niebieskiego.
Chrześcijańskie życie jest nieustannym procesem uwalniania się od zła i grzechu. W sakramencie pojednania moc i świętość Boga zostają udzielone jako nowa energia, która daje wolność miłowania i prowadzi do zwycięstwa dobra.
Walka ze złem, którą Chrystus toczył nieustępliwie, jest dziś powierzona Kościołowi i każdemu chrześcijaninowi, zgodnie z indywidualnym powołaniem, charyzmatem i posługą. Zasadniczą rolę odgrywają ci, którzy zostali wybrani, aby przyjąć sakrament święceń: biskupi, kapłani i diakoni. Ale niezastąpiony i konkretny wkład wnoszą także instytuty życia konsekrowanego, albowiem «dzięki konsekracji i całkowitemu oddaniu się Panu osób konsekrowanych widzialna staje się miłująca i zbawcza obecność Chrystusa — konsekrowanego przez Ojca i posłanego, aby spełnić misję» (Vita consecrata, 76).
Trzeba podkreślić, że troska o wzrost powołań do posługi kapłańskiej i do życia konsekrowanego winna stać się przedmiotem harmonijnego współdziałania całego Kościoła i poszczególnych wiernych. Im wszystkim Chrystus nakazuje: «proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo» (Łk 10, 2).
Świadomi tego, zanośmy jednomyślną modlitwę do Ojca niebieskiego, dawcy wszelkiego dobra:
8.
Dobry Ojcze, w Twoim Synu Chrystusie objawiasz nam swoją miłość, przygarniasz nas jako swoje dzieci i pozwalasz nam odkrywać w Twojej woli rysy naszego prawdziwego oblicza. Święty Ojcze, Ty wzywasz nas, byśmy byli święci jak Ty jesteś święty. Nie dozwól nigdy, prosimy, aby Twemu Kościołowi zabrakło świętych kapłanów i apostołów, którzy głosząc słowo i sprawując sakramenty będą otwierać drogę wiodącą do spotkania z Tobą. Miłosierny Ojcze, ześlij zagubionej ludzkości mężczyzn i kobiety, którzy dając świadectwo życia przemienionego na obraz Twojego Syna, będą podążać radośnie wraz z wszystkimi braćmi i siostrami ku niebieskiej ojczyźnie. Ojcze nasz, głosem Twojego Ducha Świętego, ufni w macierzyńskie wstawiennictwo Maryi, wzywamy Cię żarliwie: poślij swemu Kościołowi kapłanów, którzy będą odważnymi świadkami Twej nieskończonej dobroci. Amen!
Watykan, 1 października 1998, wspomnienie św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Doktora Kościoła
Copyright © by L'Osservatore Romano and Polish Bishops Conference